Binnen de zwaar onderschatte Neue Deutsche Härte-stroming is Megaherz al sinds 1993 hofleverancier. En toch doet de niet-Duitstalige wereld alsof er maar één gezant bestaat. “Als we ons dat zouden aantrekken, doen we onszelf de das om. In de middelgrote zalen die we in Duitsland en Oostenrijk vullen, voelen we ons prima en het doet deugd om onze fans elke keer uit hun dak te zien gaan. Meer kunnen we niet wensen, de maatschappij is nu eenmaal niet logisch.”, relativeert de expressieve zanger en frontman Lex. Hij had net enkele sneden speltbrood achter de kiezen wanneer we hem belden over de
negende hap Komet. Als enige uit de Benelux.
Hebben de andere groepsleden het verhaal al verteld van jullie tot dusver enige optreden in de Benelux?
Daar heb ik iets over gehoord ja, dat was nog voor mijn tijd wel. Jij was daar bij zeker?
Yep, samen met nog zes andere mensen, jullie toenmalige line-up, crew en de openingsband, in Magasin 4, dat toen nog een stoffige zolder in een louche stuk Brussel was.
(Buldert) Wat een succes! Het bewijst wel je punt. Dat doet me denken aan de show waarin ik mijn debuut maakte. In Moskou was dat. Ik moest me op zeer korte tijd inwerken en het was niet de bedoeling dat ik langer dan die ene show bij de band zou blijven. Tijdens dat inwerken troostte ik mij met de gedachte “Ach, we spelen in Rusland, als ik eens een tekst vergeet merkt niemand dat.” Groot was mijn verbazing toen alle Russische fans alle teksten uit het hoofd bleken te kennen, de meesten beter dan ik (lacht).
Hoe was het om met een frappante man als Marilyn Manson te mogen samenspelen vorige zomer?
Was dat eventjes geil zeg! (Lacht) Hij was echt in goede doen. We hebben kort hallo gezegd, de nodige handdrukken uitgewisseld en heel eventjes gebabbeld, maar dat gaat dan vooral over het weer, de rit naar hier en waar er ergens iets te eten of te drinken valt. Maar hij was vriendelijk, kwam ons begroeten, maar ging daarna in zijn routine die hij elke show moet doorlopen. Hij heeft onze eerste drie nummers zeer geïnteresseerd gade geslagen, dat heb ik gezien, maar wat hij ervan vond… Geen idee.
Steek jij als frontman iets op van zo’n figuur?
Ik leer altijd. Ook uit de twee zomers die we met Unheilig op pad waren. Vooral wat we achter de schermen zagen aan professionaliteit en kleine details die je concert een heel ander accent kunnen geven. Op basis van wat je daar leert, moet je als artiest dan wel origineel blijven en daar je eigen ding mee doen.
Vergis ik mij of lijkt de verlaten fabriekshal waar jullie de videoclip voor Komet opgenomen hebben heel sterk op de verlaten fabriekshal waar Jagdzeit ingeblikt is?
Oh, ja, daar vergis je je toch ernstig (lacht). Die van Jagdzeit ligt even buiten Berlijn. Komet hebben we net zoals Vorhang Auf in Londen gefilmd. Allebei op dezelfde dag, een krankzinnige onderneming, maar wel spannend. De regisseur heeft hemel en aarde bewogen om beide clips er op die ene dag op te krijgen. We zijn tot over de pijngrens gegaan, kan ik je zeggen (lacht). Het was enorm veeleisend, maar dat stemt mij gelukkig. Als ik met zeer professionele mensen mag samenwerken, steek ik graag een tandje bij.
Wat was er dan zo pijnlijk?
Goh, pijnlijk is misschien niet het woord. Het zuigt je energie op. Alles samen zullen we veertien uur op de set geweest zijn, constant bezig met invalshoeken, uitdrukkingen, houdingen, enzovoorts.
Viel het voor die ballerina in Vorhang Auf mee om op jullie muziek te dansen?
Aanvankelijk wilde ze meer ‘metal’ dansen. “Nee, nee, nee!”, zeiden wij, “We willen dat je daar klassiek op danst.” Het was spannend om te zien hoe ze dat ging doen, maar ze heeft dat knap gedaan, toch?
Mag ik nu eens vragen wie van jullie zo gefascineerd is door de kosmos dat jullie alweer een kosmologische metafoor gebruiken?
(Lacht)Ik ben al blij dat je het een metafoor noemt, want het gaat natuurlijk niet over de kosmologie. Het gaat over verandering en ontwikkeling. Ik zie het zo: we leven momenteel in een heel spannende tijd. Een tijd waarin iets op til is en dat boezemt ons zowel angst als hoop in. Net als in de jaren zestig, toen er Sputniks, Gagarins en Armstrongs de lucht in gingen. De angst die zij gehad moeten hebben om in dat grote onbekende gestort te worden… Alles op het album heeft dat vleugje jaren zestig in zich. In die tweespalt leven wij momenteel ook. Die tweespalt symboliseer ik als een komeet die in de planeet slaat en al het oude wegveegt. Uit de assen kan weer iets moois ontstaan. Destijds hebben we met de mensheid iets ongelooflijks gerealiseerd en ik vind dat we weer zo’n kantelpunt nodig hebben. Iets waar de hele mensheid trots op kan zijn.
Opvallend veel nummers zijn maatschappijkritisch dit keer, komt dat allemaal door onze oranje vriend in het witte huis?
Niet alleen hij. Ook in Duitsland gebeuren dingen waar we ons ernstige vragen bij moeten stellen. Donald Trump is natuurlijk het uithangbord van het populisme, dat overal aan macht wint. Daar moeten wij tegenin gaan met argumenten, met woorden en ook met muziek. Het enige positieve dat ik over de voorbije verkiezingscampagne in Duitsland kan zeggen, is dat we nu eindelijk gemerkt hebben, ook in de media, dat we onze problemen niet zomaar onder de mat kunnen vegen. Wat ik niet accepteer, is dat het nu met zoveel haat en lawaai bovenkomt (Duiding: er waren een tijdje systematische rellen in verschillende Duitse grootsteden).
Woorden maken meer indruk dan daden, zeg je?
(Fanatiek) Als je staat achter datgene wat je denkt en voelt wel! Velen onder ons weten heus wel wat ze willen, maar doen het complete tegenovergestelde, uit angst om iets verkeerds te zeggen of doen. Uit eigenbehoud ook. Zo creëer je een defensieve attitude, waarin niemand het hoofd boven het maaiveld wil steken en dat is een probleem. Het is heel lastig om de waarheid te achterhalen als niemand die spreekt. In mijn jeugd was datgene dat in de kranten stond waar. Vandaag lees je iets in de krant en denk je: “Klopt dat wel?” We kunnen niet meer vertrouwen op wat iemand zegt. Dat is wat ik met een nummer als Heldengrab opwerp, er moet weer eens iemand komen waar we allemaal achter staan. Geen roeper die zegt dat hij Amerika weer groot gaat maken; ieder van ons kan iets van algemeen nut doen.
Een heel ander type nummer is natuurlijk Von Oben. Was het niet ontzettend zwaar om dat überhaupt te schrijven?
(Klinkt plots heel ingetogen) Dat was de moeilijkste tekst die ik tot nu toe geschreven heb, omdat het over een gevoel van iemand anders gaat. Misschien moet ik de volledige achtergrond nog even meegeven. Op een gegeven moment liep het songschrijven moeizaam. Zombieland was een zeer succesvol album. We wilden dat overtreffen en zo zetten we onszelf onder druk. Die druk begon verlammend te werken. Net op dat moment, in dat creatieve gat met een naderende deadline, stierf X-ti’s vader. X-ti heeft dan afstand genomen en we hoorden ruim een maand niets van hem. We hebben hem ook gewoon met rust gelaten. Plots was hij terug met de muziek voor Von Oben en hij had één zin die hij zeker in de lyrics wilde: Ich weis ganz genau, du kannst mich von da oben sehen. Wanneer we ook de overige lyrics uitklaarden, veranderde dat het hele elan van het album. In plaats van een harde kraker, was het één van de emotioneelste platen van ons repertoire.
Was het voor Christian een soort rouwtherapie denk je?
Christian is iemand die zoiets niet toont en daar niet over praat. Ik heb hem daar ook niet naar gevraagd. Wanneer wij Für Immer spelen, dat mijn persoonlijke lied over afscheidsgevoelens en treurnis is, krijg ik elke keer kippenvel. Ik weet niet wat er gaat gebeuren wanneer we Von Oben spelen, maar het zal uiterlijk of innerlijk wel iets losmaken bij ons.
Over dat livegebeuren gesproken. Sedert enkele jaren dragen jullie wit-zwarte patroonschmink. Wie heeft dat bedacht?
Zoals je weet, is de clown al sinds ons debuutalbum een soort mascotte voor ons. We wilden die clown op het podium integreren, als een soort Eddie. Gelijktijdig hadden we een show die toevallig op Halloween plaatsvond. Om die show aan te kondigen, hielden we een fotoshoot, waarin ik poseerde in een speciaal schminkmasker. “Als ik mij moet schminken, jullie ook!”, zei ik tegen de jongens. Het was louter voor dat ene optreden gepland, maar omdat er nadien veel leuke commentaren op kwamen, is dat een vast showelement geworden. Voor mij betekent het ook theater spelen. Het maakt onze liveshow exuberanter en ik voel me meer op mijn gemakt onder dat laagje verf.
Hebben jullie iemand bij die jullie inkleurt?
Grappig genoeg is dat onze tonmeister, onze geluidsman (lacht).
Iets heel actueels dan: jullie hebben een andere drummer. Hoe en waar heb je Tobias gevonden?
Ik kende Tobias al langer, hij speelt bij Cypecore. We hebben hem eens enkele keren met ons laten repeteren. Dat ging simpelweg geniaal. We hadden lol, zijn persoonlijkheid en zijn stijl passen bij ons, en hijzelf was er ook op gebrand om bij Megaherz te komen. Ik kijk er heimelijk naar uit met hem te spelen. Hij brengt een totaal nieuwe energie in de band. Die man verandert in een dier als je hem achter een stel trommels zet.
Heeft hij al een bijnaam?
(Lachje) Een masker al wel. Wij noemen hem Tobi. Jürgen was Bam-Bam, het zou belachelijk zijn om hem nu Boem-Boem te noemen (We lachen).
Alsof je met al die lyrics voor Megaherz nog niet genoeg in de pen kruipt, heb je ook nog jouw tweede roman Blutzoll geschreven. Wat is het moeilijkst: boeken of lyrics?
Oef, dat is een moeilijke vraag. Het is allebei niet eenvoudig (Lacht). Voor mijn boeken doe ik veel research. Voor Blutzoll heb ik me bijvoorbeeld in de Koran verdiept, want in het verhaal haalt een vader zijn zoon uit een terroristische groepering. Daarna wordt de protagonist door die vergissing uit het verleden achtervolgd. Hij heeft veel bloed laten vloeien en hoewel hij bekeerd is, blijft hij daar de tol voor betalen. Om die verhaallijn zo realistisch mogelijk te brengen, heb ik onder meer goede vrienden geïnterviewd, die als soldaat in Afghanistan gediend hebben. Bij songs varieert het. Als je over iets wil zingen dat je persoonlijk beleefd hebt, vloeit het er zo uit. Anderzijds laat ik de muziek mij inspireren. Nicht Genug bijvoorbeeld, was een nummer dat X-ti heel kort voor de deadline aan mij bezorgde. Een heel hard, militant nummer en dus ging ik daar voor een maatschappijkritisch statement. Er zijn andere teksten, ik denk aan Gegen Den Wind, waar ik een half jaar aan gezeten heb. Dan ben je op zoek naar de perfecte woorden. Bij lyrics heb je verdammt weinig tijd om een emotie perfect te treffen. Dat is de kunst: in enkele woorden een emotie losweken, die zoveel mogelijk mensen beroert.
Slotvraagje: Speel je nog theater?
(Lacht) Hoe weet jij dát?! Nee, dat zal iets uit mijn jeugd blijven. Waar ik onlangs mee begonnen ben en waar ik heel veel plezier aan beleef, is als spreekacteur televisieseries en films synchroniseren. Dat hoort allemaal bij het totaalpakket Lex: de zanger, de spreker, de showman en de schrijver.
Links: