Interview met Voodoo Highway
2011 is het jaar van de retro rock. Veel oudere jongens grijpen weer terug naar de jaren zeventig rock (Black Country Communion), maar ook jonge honden als Rival Sons zijn ongekend populair met hun zwaar op de jaren zeventig leunende sound. Uit Italië komt Voodoo Highway die met Broken Uncle’s Inn ook een behoorlijke duit in het retro-zakje wist te leggen. Zware Metalen was wel benieuwd naar deze Italianen die een voorliefde hebben voor Rainbow, seks (soms met dikke dames) en origineel zijn. Een prettig gesprek met bassist Filippo Cavalinni.
Gefeliciteerd met jullie debuutplaat Broken Uncle’s Inn die ik waardeerde met 82 punten. Hoe zijn de overige reacties?
In de eerste plaats gaaf dat je de plaat kon waarderen. Wij zijn erg trots op de plaat en constateren dat die in goede aarde valt. De reacties tot op heden zijn geweldig. De mensen houden ervan, maar het belangrijkste: wij vinden het nog steeds een te gekke plaat. Het heeft nog steeds een bepaalde frisheid die bij een debuut hoort. Op dit moment zijn we ons aan het voorbereiden op de opvolger die wij in januari 2012 willen opnemen. Ik kan nu alvast verklappen dat die wat meer ‘macho’ en zwaarder wordt.
Vertel eens iets over de achtergrond van Voodoo Highway. Wat zijn jullie invloeden en hoe lang zijn jullie al bezig?
Om een lang verhaal kort te maken en je lezers niet met details te vermoeien komt het er op neer dat wij allemaal compleet maf zijn van echte old school rock ‘n roll. De band bestaat sinds halverwege 2010. De intentie was om een beetje lol te maken. Zelf speelde ik destijds in een andere band. Maar nadat wij de eerste nummers hadden gecomponeerd hebben wij elkaar eens diep in de ogen gekeken en geconstateerd dat het toch echt wel erg gaaf was wat wij hadden gemaakt. Vanaf dat moment besloten wij om er serieus voor te gaan. Na zeven maanden begonnen we met de opnamen van Broken Uncle’s Inn. Voor de zomer van dit jaar verscheen hij. Stiekem hoop ik dat onze helden in Led Zeppelin, Rainbow, Black Sabbath, Deep Purple enzovoorts de plaat horen en er iets van vinden. Al was het maar dat ze zeiden dat we complete idioten zijn! Haha. Maar serieus Craig Gruber van Rainbow heeft goede dingen over ons gezegd. Fantastisch natuurlijk.
Dus Voodoo Highway is meer dan alleen een hobby?
Absoluut. Voodoo Highway is onze passie, een fantastische hobby en hopelijk in de toekomst de kans om onze bankrekeningen enigszins te spekken. Maar dat laatste is natuurlijk een utopie. Tot die tijd proberen wij zoveel mogelijk lol te maken en de mensen te vermaken met ouderwets lekkere hardrock.
Retro bands zijn momenteel erg populair. Hoe verklaar je dat?
Euh…. ik denk dat dat komt omdat mensen een beetje moe worden van die bombastische over the top producties van de laatste jaren. Mensen willen terug naar de basis en die is bij retro bands over het algemeen goed. Persoonlijk houd ik van verschillende soorten muziek. Funk, power metal, death metal, heavy metal, zelfs popmuziek gaat er bij mij in. Maar aan het eind van de dag val ik toch weer terug op de oude helden die hun oorsprong hebben in de jaren zeventig. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat het eerlijke muziek is: wat je ziet is wat je krijgt. Dat proberen wij live ook te brengen. Mocht je ooit in de gelegenheid zijn een show van ons te zien dan begrijp je wat ik bedoel. We zijn wars van pretentie en willen niet ‘hot’ overkomen, al zijn we dat natuurlijk wel! Haha. Voodoo Highway op het podium is gewoon een hoop plezier bij elkaar dat wij op het publiek willen overbrengen. Niets meer en niets minder. Mensen willen vermaakt worden. Daar gaan we voor.
Er zijn natuurlijk mensen die zeggen dat bands als Voodoo Highway verre van origineel zijn…
Tsja, daar kan ik kort over zijn. Mensen die dat vinden luisteren dan toch lekker naar het ‘origineel’? Originaliteit is sowieso een raar concept. Ik ben ervan overtuigd dat alles al een keer is gedaan en dat het dan ook behoorlijk lastig is om met iets nieuws te komen. Wij zijn daar niet naar op zoek. Wij willen gewoon lekker spelen en niet te moeilijk doen.
Mijn beeld bij Italiaanse metal was voornamelijk gestoeld op symfonische en bombastische metal. Jullie lijken wel het zwarte schaap.
Je hebt gelijk. Dat soort muziek is de trend hier in Italië. Iedereen speelt op safe; het is immers razend populair. Die muziek is gewoon niet ons ding. Voodoo Highway gaat voor eerlijke hardrock en wat een ander daarvan vindt is voor ons niet interessant. Mischien zijn we dan toch nog een beetje origineel…haha!
Het nummer Running Around viel mij op. Ik meen een flard te horen van Hocus Pocus van de Nederlandse band Focus. Bewust?
Nee! Een vriend van mij raadde me een aantal jaar geleden de band Focus aan. Maar ik ken ze alleen van naam. Ondanks dat ik tegen die vriend zei dat ik Focus geweldig vond heb ik er nog nooit een noot van gehoord. Ik hoop maar dat hij dit interview niet leest. Geen bewuste actie dus. Ik weet wel dat wij tijdens het componeren van dat nummer veel Rainbow draaiden. Toch maar een keer op zoek gaan naar jullie trots…
Heb je een persoonlijke favoriet op Broken Uncle’s Inn?
Ik houd van ieder nummer, echt waar. Maar ‘Till It Bleeds heeft een speciaal plekje. Waarschijnlijk omdat dat het eerste nummer is dat wij ooit schreven. Het is in een kwartiertje geschreven en gaat over seks met dikke vrouwen. Ik ben daar niet dol op, maar onze drummer lust er wel pap van!
Tsja, om op de inhoud van jullie teksten te komen. Ik constateerde in mijn review ook al dat die niet bijster veel om het lijf hebben. Voodoo Highway wil via teksten dus geen boodschap overbrengen?
Dat klopt. Het gaat bij ons voornamelijk om de muziek. De teksten zijn van ondergeschikt belang en gaan enkel over rare mensen die wij dagelijks tegenkomen. Voor zover wij een boodschap aan de mensen hebben luidt die: geniet van de muziek, drink je drankje, heb goede seks en praat vieze praat. Sommigen zullen wel zeggen dat wij ongeïnteresseerd zijn. Het zij zo.
Waar luister je naar in je vrije tijd?
Momenteel ben ik weer in een zware Savatage-bui. Daarnaast luister ik veel naar Badlands, The Darkness en Sabotage, een Italiaanse band uit de jaren tachtig waar Morby van Domine in heeft gezongen. Maar morgen kan het weer compleet anders zijn, mischien wordt het dan jazz van Charlie Parker of trek ik Heartwork van Carcass weer eens uit de kast. Ik ben een muzikale veelvraat, je zal het wel gemerkt hebben.
Toekomstplannen?
Wat ik al zei. Wij zijn druk met de opvolger van Broken Uncle’s Inn in de weer. Daarnaast hebben wij in ieder geval wat optredens in Italië en misschien dat wij nog Europa in gaan, maar dat is nog niet zeker. Houd de agenda maar in de gaten!
Famous last words?
Wij willen onze manager mijnheer Axel Wiesenauer van Rock n’ Growl danken. En natuurlijk onze fans, onze roadies en alle dames die onze concerten bezoeken. Dat laatste doe ik in de hoop dat zij na afloop met mij de koffer induiken, haha. Dank voor het interview Dirk en doe de groeten aan de lezers van Zware Metalen!
Bij deze. De groeten.