Interview met The Midnight Ghost Train
Naar aanleiding van hun in februari uitgebrachte Cold Was The Ground kreeg ik de kans om de band The Midnight Ghost Train te zien en aan de tand te voelen. Zanger/gitarist Steve Moss vertelt honderduit in de kleedkamer terwijl hij de snaren op zijn gitaar zet. Dit terwijl verschillende pubers van de Herman Brood-academie de kleedkamer bestormen voor een beer-run en allemaal in de kerk geboren blijken te zijn. Wat tot lichte irritatie van Moss leidt. Ondanks dit tumultueuze verloop begint er toch een leuk gesprek op gang te komen. Anna Frijstein maakte de foto’s.
Over Cold Was The Ground -jullie recentste album- was ik erg te spreken. Daarbij is deze plaat uitgebracht op een groter label, Napalm Records. De plaat is nu ruim een maand uit. Hoe loopt het tot nu toe?
Wij zijn erg tevreden over dit album en denken dat dit ons beste werk tot nu toe is. Dit album loopt tot nu toe ook beter dan de vorige. De reacties zijn positief: we verkopen goed en krijgen meer aandacht dan vroeger. Dit ligt deels ook aan ons nieuwe label dat dit album goed promoot. Napalm Records is een groter label en heeft veel contacten. Hierdoor krijgen we meer interviews en vindt het album beter zijn weg naar de juiste bladen en programmeurs. Hierdoor ontdekken meer mensen The Midnight Ghost Train.
Hoe voelt het om weer in Europa te zijn?
Goed. Het is een weerzien van oude vrienden en we hebben veel nieuwe vrienden gemaakt. Het is dan ook weer prettig om weer terug te komen in Leeuwarden, Tilburg en Utrecht. Terwijl we nog nooit eerder in Brussel hebben gespeeld. Deze zomervakantie laat ik mijn vrouw overvliegen en gaan we na onze tour lekker in Italië vakantie vieren.
 Anna Frijstein.png)
Nu jullie op een groter label zitten, zorgt dat ervoor dat The Midnight Ghost Train ook meer durft te dromen?
Ja uiteindelijk wel. Ik bedoel, labelgenoten als The Answer openden voor AC/DC. Je gaat je onbewust dan ook een beetje meten aan de mogelijkheden die dit soort bands hebben gekregen. Ik zeg altijd dat ons uiteindelijke doel is om het Wembley-stadion uit te verkopen, maar ook dan zal The Midnight Ghost Train nog verder dromen. Op korte termijn zou je mij als een kind zo blij maken als we zouden kunnen openen voor Clutch. Verder lijkt het mij mooi om ooit een keer blazers mee op tour te nemen. In ieder geval merken we dat er een stijgende lijn in alles zit. Ik bedoel, we staan deze zomer op Hellfest. Dat is iets waar we een aantal jaar terug niet over hadden durven dromen.
Hoe ontstaan jullie nummers? Schrijven jullie individueel, komt het naar voren in jamsessies of duiken jullie de studio in waarbij je de geest over je laat komen?
Omdat we veel touren ontstaan de meeste nummers in de bus. Wij hebben een blues-achtergrond waardoor we met lo-tech oplossingen tevreden zijn. Mike (de bassist) en ik spelen onderweg wat akoestische riffs waaronder Brandon (de drummer) een ritme zet. Hiervoor gebruikt hij alles wat op handen is: kopjes, kussens, ramen, noem het maar op. Zo ontstaat er vaak een ruwe song. We oefenen dit dan gedurende de reis en bij het eerstvolgende optreden proberen wij het uit. Meestal brul ik dan een onsamenhangende zanglijn erover heen en dan kijken we naar de publieksreactie. Als het aanslaat, dan houden we het; als het de sfeer verlaagt dan schrappen we het nummer. Meestal is de publieksreactie wel een goede graadmeter. Wanneer we uiteindelijk thuis zijn werken we het nummer iets verder uit, maar niet te veel. Omdat we een liveband zijn willen we enige spontaniteit behouden. Een paar nummers ontstaan in de studio, maar dat zijn dan ook meteen de meest aparte en deze zijn ook behoorlijk rauw. Bijvoorbeeld het nummer The Little Sparrow, we wilden iets speciaals op het album zetten. Ik vroeg de bassist om een lomig stukje te spelen waarover ik “spoken word” een verhaal afhou. Maar ook hier zit een zekere spontaniteit in, het is allemaal in één take opgenomen en de drummer slaat op flesjes en tafels. Als je goed luistert hoor je zelfs een fout in dat nummer. Die hebben we er expres in laten zitten.
 Anna Frijstein.png)
Ooit zijn jullie begonnen als een bluesband. Hoe is het gekomen dat jullie uiteindelijk de hardere kant op zijn gegaan?
Klopt. We zijn begonnen met het spelen van blues als een tribute voor een overleden vriend. Maar op een gegeven moment merkten we dat wanneer je alles geeft, je automatisch harder en sneller te gaat spelen. Dit creëert ook een goede sfeer in het publiek en voor je het weet speel je bluesrock om vervolgens te eindigen in vuige hardrock. We zijn ook alle drie energieke mensen die alles willen geven op het podium en dit komt ook automatisch terug in de muziek. Maar zelf luisteren we eigenlijk nooit naar zulke harde muziek. Veel mensen vergelijken ons met stonerbands en dat begrijp ik ook enigszins, maar zelf luisteren wij er niet naar. Uiteindelijk wil ik ooit nog wel eens een jazz-, funk- of bluesalbum uitbrengen, maar ik denk dat de fans hierdoor teleurgesteld worden. Aan de andere kant, een band als ZZ Top heeft ook op diens album Degüello een cover van Sam & Dave gedaan (Thank You dat geschreven is door Isaac Hayes en Dave Porter – QM). Dat was oorspronkelijk een puur soulnummer, dat helemaal niet in de stijl van ZZ Top paste. Erg dansbaar, funky en swingend. Toch is klinkt de cover onmiskenbaar als ZZ Top, terwijl ze de disco-/soulbeat gewoon overnemen. Fantastisch! Ik ben met dit soort bands opgegroeid maar hoe meer je die muziek analyseert, hoe meer je er achter komt hoe goed deze wel niet is.
Nu jullie niet beïnvloed zijn door bands die min of meer dezelfde stijl muziek spelen als jullie, wat zijn dan wél grote invloeden op The Midnight Ghost Train? Je noemde al ZZ Top en blues maar wat nog meer?
Zelf probeer ik in mijn gitaarspel B.B. King te imiteren. Wat ik daar aan goed vind is dat hij goed de ruimte laat tussen de noten. Verder luister ik veel naar Skip James, Lighnin’ Hopkins, Muddy Waters en John Lee Hooker. Het hypnotiserende gitaarspel van Junior Kimbrough vind ik zelf ook erg mooi. Qua zang is Tom Waits natuurlijk van grote invloed op mij geweest, maar voor de rest van de band ook een grote inspiratie. Ieder album klinkt anders en hij gebruikt ook veel verschillende muzikanten terwijl hij toch zijn eigen stijl behoudt. Verder is Nick Cave ook wel een grote inspiratiebron om dezelfde redenen. Nick Cave en Tom Waits zijn ook eigenlijk gewoon blues-muzikanten die hun eigen stempel op alles drukken. Maar ja, uiteindelijk stamt bijna alle hedendaagse muziek van de blues af.
Voordat jullie Cold Was The Ground uitbrachten cirkelde een korte film van jullie op internet. Hierbij werd het nieuwe album in verschillende scenes als achtergrondmuziek gedraaid. Wat was het idee daarachter?
Het was ons idee om iets anders te doen dan zo’n standaard albumteaser of een clip met lyrics. Dus we hebben met wat vrienden en familieleden een korte film gemaakt. De hoofdrolspeler is een lokale boer die mijn vrouw ook heeft gefotografeerd voor de cover van Cold Was The Ground. We hadden vooral veel lol om met mensen uit de buurt te filmen op voor ons bekende plaatsen. Er zit niet echt een idee achter, we wilden gewoon een soort David Lynch-achtige film maken. Net zoals de clip van BC Trucker een knipoog is naar de film Children Of The Corn. We zijn gek van films en we houden er sowieso van om met vrienden en familie te werken.
Zijn er nog rare dingen gebeurd deze tour?
We drinken bijna niet op tour en ik ben getrouwd dus het is geen drugs-, seks- en rock ‘n roll-leven. Vaak slapen we gewoon ook met zijn drieën in ons busje of zijn we te gast bij mensen thuis waardoor je ook niet al te veel asociale dingen kan doen. Soms kom je in Europa in vreemde situaties. Wij zijn altijd voor en na de show zoveel mogelijk in het publiek en houden ervan om met mensen te praten. Maar soms zorgt dat voor awkward situaties. Vooral in Europa doen mensen soms een beetje ongemakkelijk. Soms heb je ook gewoon freaks ertussen lopen. Zo had ik in Duitsland een gast die mij de hele tijd liep aan te staren en uiteindelijk naar mij toekwam en mij drie zoenen gaf. Ik liet het maar toe, maar toen hij meer zoenen wilden geven (en ook op mijn mond) duwde ik hem maar van mij af. Toen pakte hij mijn hand en wilde dat ik over zijn hart bleef wrijven, terwijl hij met zijn hand naar mijn borstkas ging. Heel raar. De rest van de avond bleef hij mij achtervolgen en uiteindelijk was hij de enige die overbleef. Ik ben toen maar snel de bus ingestapt. Soms dringen vrouwen zich op, maar ik zou nooit vreemdgaan. Een omhelzing kun je krijgen maar dan moet het wel ophouden. Dat is soms ook een beetje ongemakkelijk. Verder hebben mensen deze tour geprobeerd onze drummer te kidnappen. Hij liep over straat en werd een auto ingesleurd, dus toen hebben Mike en ik hem terug moeten trekken. Dat gebeurde in Nederland trouwens. Verder hadden we een aanrijding met een hert dat ons hele busje kapotmaakte en waarvoor we zes uur moesten lopen om weer in de bewoonde wereld te komen.
Je zegde al vroeg je baan op om al je energie in The Midnight Ghost Train te stoppen. Is dit uiteindelijk de beste beslissing in je leven geweest of heb je eeuwige spijt?
Eerlijk gezegd ben ik dat nu nog steeds een beetje aan het uitzoeken. Ik weet het eigenlijk niet. Feit is wel dat je best wel tot het gaatje moet gaan maar wat wel motiveert is dat het tot nu toe altijd een stap omhoog gaat. Uiteindelijk is het een baan waar je keihard moet werken waar je niet eens weet of je genoeg krijgt uitbetaald, maar uiteindelijk wel veel energie geeft. Vroeger moesten we soms toeleggen op een tour maar dat moet je maar zien als een soort investering. We zouden nooit voor Roadburn of Hellfest gevraagd zijn als we niet zoveel gespeeld hadden. De meeste mensen hadden nog niet eens van gehoord van The Midnight Ghost Train voordat ze ons zagen optreden. Er is dus vaak een heel nieuw publiek te winnen, dat je moet overtuigen. Als je slecht speelt gaan mensen echt niet blijven kijken. Het geeft wel een kick wanneer deze mensen losgaan, een plaat kopen en later weer terugkomen.
Zou je het mensen aanraden om, net als jij destijds, te stoppen met een baan om zich volledig te richten op een band?
Dat hangt er vanaf. Op het moment dat ik koos om mij volledig op de band te richten zat ik op een donkere periode in mijn leven. Ik had echt een verandering nodig en ik werd niet gelukkig van mijn baan als leraar. Het verschilt ook per mens. Kijk, als je een persoon bent die niet erg veel om luxe geeft zoals wij, dan zou ik zeggen: “go for it”. Maar ik kan mij ook erg goed voorstellen dat je leven veel leuker is wanneer je blijft werken en in een band zit om stoom af te blazen. Nogmaals, het hangt af van je situatie, kijk ik heb verder ook geen kinderen maar wel een fantastische vrouw die mij steunt. Wel is het zo dat ik door zo vroeg te kiezen, ik al in het begin serieuzer was met The Midnight Ghost Train. Omdat we de band als een baan zien, gaan we niet na ieder optreden zuipen en tours als betaalde vakanties zien. Dat maakt je wel scherper en houdt je met de beide benen op de grond. Kijk, wij zijn (nog) niet enorm groot en toch kunnen we er van leven. Hiervoor moet je wel slimme beslissingen maken en wat harder werken. Zo rijden we vaak zelf, slapen we in de bus of bij vrienden en zitten we zelf ook vaak achter de merchandisestand. Als we allemaal mensen zouden inhuren, gaan feesten of hotels zouden boeken dan blijft er niks meer over en kunnen we niet meer eten. Zo simpel is het.
Anna Frijstein.png)
Het is een beetje de traditie om bij Zware Metalen de laatste woorden aan de band te geven. Heb je nog wat te melden?
Ja, het is de laatste dag van onze tour in Europa. Daarna spelen we veel in Amerika, maar we komen deze zomer weer terug. Het lijkt me leuk als mensen komen kijken. We zoeken altijd optredens en hangen altijd bij de merch-stand. Dus mocht je in de buurt zijn, kom ons zien en kom gezellig praten met ons.
Links: