Interview met The 69 Eyes
Eind april kwam de nieuwste plaat van het Finse The 69 Eyes uit. Een puike goth ‘n’ roll-plaat waarover ik frontman Jirky even wat vragen wou stellen. Ik belde hem daarom op de releasedate maar even op en hij was duidelijk in een sociale bui.
Dag Jirky, een drukke dag?
Ja, een erg spannende dag, aangezien onze nieuwe plaat Universal Monsters vandaag uitkomt. Het is vier jaar geleden sinds ons laatste album, dus is het zeker een speciale dag in mijn leven.
Ik dacht eigenlijk dat het, na al die jaren, bij oude rockers als jullie al wel een gewoonte was, zo’n nieuwe plaat uitbrengen. Niet dan?
Oh, dat is het zeker niet. Ik begrijp wel waar je die redenering vandaan haalt, want bij heavy metalbands verloopt het veel anders. Die brengen een plaat uit en toeren om na afloop weer hetzelfde te doen. The 69 Eyes deed dat ook wel, ongeveer tien jaar geleden toen er vrij veel mensen mooi werk leverden voor ons om er een zeker crossover-potentieel uit te halen. Dat was toen, maar vandaag de dag staan we terug waar we begonnen. Gewoon terug een cultband uit het noorden van Helsinki die op z’n eentje tours doet. Er is absoluut niets fout gelopen, maar de wereld is gewoon veranderd. We zullen nooit veranderen, we zullen altijd ‘the outsiders’ zijn, de gekke cartoon-rockband uit Helsinki. De scene rondom rockmuziek is gewoon aan het verdwijnen, ook bij ons, dus is het zeker een belangrijk iets om een album uit te brengen om de paar jaar. Ik heb in elk geval wel wat tijd nodig om inspiratie op te doen voor een plaat, dus het is zeker wel een speciale dag.
Het was ook wel even een vraag of er nood was aan een nieuwe plaat van The 69 Eyes, maar via sociale media vonden we gauw het antwoord. En we wilden ook gewoon terug muziek maken en nummers schrijven. Dat is wellicht het op-een-na-fijnste ding dat je kan doen met je broek aan. We waren ook druk bezig met touren en minder met het uitzicht naar een nieuwe plaat. Om dus een erg lang antwoord op een simpele vraag af te sluiten: het voelt echt even spannend aan als toen we ons debuut in ‘92 loslieten op de wereld, eveneens ergens in de lente. Het is ook gewoon een plaat voor onze fans, familie en vrienden. Vandaag kreeg ik nog een sms’je van een promotor van ons om te zeggen dat ons album nummer drie is op I-Tunes en nummer één en twee waren compilaties van Prince. Ik wist niet dat dat bestond, zo’n plek in de hitlijst als je nog maar net een plaat uithebt. Ik ben nog van de oude stempel, maar het voelt wel aan als een verandering in vergelijking met vier jaar geleden. Ik ben nu constant aan het denken hoe we dat kwart miljoen mensen op Facebook op de hoogte kunnen brengen van het nieuwe album, hoe we hun een bericht kunnen sturen dat er nieuwe muziek is.
Ergens in de loop van dat lange antwoord kreeg ik een bevestiging op iets wat je vorige keer ook zei, dat The 69 Eyes niet zo erg veel verandert doorheen de jaren. Dat zeg je ook in andere interviews. Heb je dan ook het gevoel dat iedereen weet wat hierop te vinden is, of vind je dat je er nieuwe zaken op kan terugvinden dit keer?
Wel, we hebben nu tien studioalbums en ik heb er echt geen idee van wat onze fans luisteren. Ik denk dat ze luisteren naar Paris Kills of Blessed Be uit 2000-2001, anderen luisteren naar de latere dingen en er zijn er ook die nog fan zijn van onze glammy streetrockperiode. Onze eerste platen worden dus zeker nog gedraaid. Het hangt er dus van af wat de favorieten zijn van de mensen, want elk heeft wellicht zijn eigen verwachtingen. Ik heb niet altijd het gevoel dat zulke subgroepen bestaan. Weet je, het is mijn leven en het is altijd hetzelfde. Ik zie het verschil niet. Vroeger was het schreeuwen en nu is mijn zangstijl eerder croonen geworden. Dat is wel een verschil voor mij. Ik heb wel al eens iemand horen zeggen dat op dit nieuwe album al onze kanten te horen zijn. Dat vind ik wel een interessante mening, dat er zowel ‘street rock’ als synthesizer gothnummers op staan. Ze zijn naar het schijnt ook tevreden dat we nog zoveel energie uitstralen.
De plaat heet Universal Monsters en de opener Dolce Vita gaat meteen ook in op de grootsteden Rome en Bangkok, waardoor het ook een universeel/internationaal tintje krijgt. Waarom koos je voor die steden? Zijn dat jouw vakantiebestemmingen?
Ik hou van Rome en heb een lang verleden waarin ik aldaar rondhing in de gothic clubs in de vroege jaren ’90. Ik heb er ook heel wat vrienden en houd van de film La Dolce Vita van Fellini en La Grande Belezza van Sorrentino. Dat is een van mijn favoriete films, al erg lang. Ik voel me ook close met het hoofdpersonage in die film, dus wou ik er wat ideeën ingooien. Over het beleven van de nacht van je leven, voor dit lied. Muzikaal vond ik het wat Metallica klinken, dus wou ik er even een heel andere draai aan geven. Het is nu gewoon een fijn nummer geworden over nachtelijke feesten, maar het heeft wel wat symboliek meegekregen. In Bangkok ben ik zelf nog niet geweest, dat is eerder het plekje van onze drummer (lacht).
Is het niet sarcastisch bedoeld dan? Dat het verkeerd is in zo’n wereld om te blijven dansen als het allemaal verkeerd loopt?
Als je die films ziet dan heb je ook dat beeld meteen van mensen die dansen in de nacht, maar niet weten wat ze vervolgens moeten doen. Ik denk dat het gewoon makkelijker is om te blijven dansen. Ik denk dat het op het einde ook gewoon niet uitmaakt of je weet wat je vervolgens moet doen. Waarom er niet gewoon van genieten? Het is beter om ervan te genieten dan om alles te berekenen in het leven. Ik heb die films echt grijsgedraaid en hopelijk krijgt de jongere generatie van het lied wat motivatie om ze ook eens te zien. Of om gewoon Rome te ontdekken in de vroege ochtend.
Feesten inspireert jullie dus, maar er is ook plaats voor andere zaken. Jet Fighter Plane is wel wat anders. Ik zag onlangs op het nieuws wat beelden van bombardementen in Syrië en jullie clip deed me daar ook wat aan denken. Vanwaar komt dit idee?
Het demomateriaal van deze cd deed me wat denken aan new-wave uit de jaren ’80. Een donker punknummer zoals Lords of The New Church. Dus ik schreef lyrics die konden aansluiten bij die stijl van muziek, uit een periode dat de Koude Oorlog nog aanwezig was en iedereen bang was dat er een atoombom gedropt zou worden. Dan schrijf je zo’n nummer en plots verandert de wereld om je heen en ziet iedereen een hedendaagse context, omdat je die jets nu ook bommen ziet droppen vandaag de dag. Dat was niet de oorspronkelijke bedoeling van het lied, maar we hebben wel ontdekt dat het verdraaid krachtig is om een nummer te hebben dat ingaat op hedendaagse problemen. Ik voel me erg trots hierover, dat het zo’n impact maakte en we zijn erg blij met het nummer. Ik denk ook dat we ons meer gaan moeten richten op de huidige wereld en alles wat we hier kunnen treffen. Los daarvan is het ook een schitterend live-nummer.
Sommige stukken uit de clip, met de beelden van de oceaan, deden me zelfs wat denken aan de huidige vluchtelingenproblematiek. Ik weet niet of dat ook zo’n hot topic is in jullie land?
Absoluut. Het is ook gewoon onze wereld en we moeten allemaal mee de verantwoordelijkheid ervoor dragen. We moeten er een betere plaats van maken. De zon schijnt voor ons allemaal en maakt geen keuzes. Ook een mooi onderwerp wel, voor het lied.
Ik zag ook dat een basgitaar die clip niet overleefde?
Oh ja! Het was er eentje van een vriend van ons, die zijn bas in brand stak. Het is een stukje geschiedenis geworden nu. Het is niet echt een Jimi Hendrix gitaar ofzo, je kan er nog mee spelen.
Niet eentje voor het Hardrock Cafe van Finland dan. Jerusalem klinkt ook wel apart. Het lijkt een vreemde keuze voor The 69 Eyes. Is geschiedenis iets wat jou boeit als mens?
Het heeft een beetje de Jet Fighter Plane-insteek ook. Het wordt gezegd dat wat in de oude stad van Jeruzalem gebeurt, ook naar de wereld overgaat. In het lied komt ook een stukje waarin ik zeg dat als er vrede komt in Jeruzalem, er duizend jaar zal verdwijnen. Het is een klassiek idee om het meest heilige punt te benaderen. Daarnaast ben ik ook erg geïnteresseerd in kerken en spiritualiteit. De muziek kwam eerst en vervolgens kwam ik met deze dingen. Het was een hele reis voor mij, dus hopelijk houden de mensen er ook van.
Dus The 69 Eyes schrijft vandaag eerder symbolische teksten als ik het goed begrijp?
Zoals ik zei moet je leven om geïnspireerd te geraken. Dit is waar mijn hart momenteel is.
Ok, Jirky. Dan ga ik je laten pakken om op tour te vertrekken. Jammer dat jullie België en Nederland voorlopig nog niet bezoeken. Of een stad als Rome, met die nieuwe clip.
Dit is nog maar het eerste deel van de tour en er komen nog wel wat festivals bij. Het tweede deel van de tour is voor het najaar, dus ik denk dat we wel eens binnenspringen in november. Het is jammer dat spelen waar men je wilt zien en touren met booking managers niet altijd hand in hand gaan. Het blijft een onderneming. Ik heb in elke achterbuurt van de wereld al gespeeld en er zijn ook heel wat plaatsen waar ik al geweest ben, maar we zien wel. De festivals zijn fijn en het is geweldig om er voor de fans te zijn in de clubs, maar in sommige steden lukt het soms gewoon niet. Ik ga wellicht deze zomer wel eens naar Rome, maar ik betwijfel dat The 69 Eyes er zal spelen. Ik denk dat dat onmogelijk te regelen valt.
Nog enkele laatste woorden voor de fans?
Het is tijd voor een nieuwe plaat dus hopelijk zien we jullie snel op de shows. Als die voorlopig nog te ver weg zijn, blijf dan in contact via de sociale media en laat ons weten wat je van het nieuwe album vindt. ‘support live bands, support rockers, support your Helsinki vampires as well.’
Links:
