De progressieve metallers van het Amerikaanse Hammers of Misfortune verwenden het publiek sinds 2001 met een constante stroom aan platen, totdat er opeens een gat kwam tussen 17th Street uit 2011 en het onlangs verschenen Dead Revolution. Gitarist en bandbrein John Cobbett over de reden van dat gat, de nieuwe plaat én de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Gefeliciteerd met Dead Revolution, het is een prima plaatje. Ik neem aan dat je er zelf ook wel tevreden over bent?
Zeker. Ik ben tevreden zoals iemand tevreden kan zijn met een plaat die afgerond is. Er zijn altijd wel wat kleine dingen die je nog zou willen veranderen, maar op een gegeven moment moet je ook vaststellen dat iets af is.
Waarom moesten we zo lang wachten op een vervolg? Wat is er allemaal gebeurd de laatste jaren?
Veel. De ritmesectie van ons laatste album, drummer Chewy Marzolo en bassist Max Barnet vetrokken vanwege drukke familie- en werkagenda’s. In de persoon van Paul Walker vonden we een nieuwe bassist en Will Carrol werd de nieuwe drummer. We hebben een paar shows met de nieuwe bezetting gespeeld voordat Sigrid (Sheie, pianiste bij Hammers of Misfortune -TG.) en ik een kind kregen en zanger Joe Hutton een ernstig motorongeluk kreeg. Normaal gesproken duurt het een jaar of drie om een nieuw album uit te brengen, maar door deze omstandigheden werd dat behoorlijk vertraagd.
Dead Revolutions klinkt donkerder en zwaarder dan 17th Street. Wat zijn de verschillen tussen beide albums?
Ze zijn opgenomen in verschillende studio’s, met een verschillende bezetting. Het is ons eerste album met een andere drummer, dus dat is sowieso al een verschil, al denk ik dat Will een geweldige klus heeft geklaard. Zelf heb ik wat dingetjes anders met het gitaarwerk gedaan, bijvoorbeeld door het prominenter in de mix te krijgen.
Ik weet dat je er niet van houdt om tot in detail in te gaan op het concept achter het werk van Hammers of Misfortune, maar een albumtitel als Dead Revolutions zorgt wel voor opgetrokken wenkbrauwen. Kun je daar iets meer over vertellen, is het bijvoorbeeld toeval dat een album met deze titel uitkomt in een verkiezingsjaar?
Ja. Ik probeer die hele verkiezingen totaal te negeren, het is nonstop bullshit. Ik kan me totaal niet vinden in welke politieke stroming dan ook en denk dat we in mijn land door zowel de linker- als de rechterkant van het spectrum vergiftigd worden. Misschien dat de titel daar dan toch iets mee te maken heeft. Maar het kan ook slaan op het feit dat ik totaal op ground zero leef als het om de technologische revolutie gaat.
Toch nog even over de verkiezingen, mijn aanname is dat muzikanten een wat breder perspectief op het leven hebben omdat zij vaak creatiever zijn en meer van de wereld zien dan anderen. Kun je je dan voorstellen dat wij in Nederland en Vlaanderen met verbazing naar de twee belangrijkste presidentskandidaten kijken?
De Verenigde Staten zijn een oligarchie. Eigenlijk is het niet een eens verrassing dat een reality tv-ster kandidaat is voor een presidentsfunctie. De verkiezingen zijn feitelijk reality tv, gevoed met de bullshit, controversie en angst die de media dagelijks over ons uitstorten. Zolang we afgeleid worden door alle dagelijkse onzin en woede, kunnen de olichargen achterover leunen en rustig hun zakken vullen.
Dan toch maar terug naar waar we hiervoor op aarde zijn: muziek. Dead Revolution is een prima plaatje, maar de afsluitende track, Days of ’49 vind ik werkelijk geweldig. Het is dankzij folkinvloeden compleet anders dan de rest van het materiaal. Kun je er iets meer over vertellen?
Bedankt! Ik heb het nummer gevonden in een bibliotheekboek toen ik research aan het doen was naar folknummers over de goudkoorts in Californië in de negentiende eeuw (tussen 1848 en 1855 trokken mensen massaal naar Californië toen daar goud in de grond werd gevonden. De migratie kwam echt op gang in 1849 -TG.). Het nummer is al meer dan honderd jaar oud, maar het bleef erg in onze hoofden zitten. We hebben vervolgens een demo gemaakt en dat beviel bijzonder goed. Toen realiseerde ik me dat het prima bij het album zou passen.
Kun je iets meer vertellen over het opvallende artwork?
Ik kwam het werk van Robert Steven Connett tegen toen ik op zoek was naar artiesten wiens werk we zouden kunnen gebruiken. Connett is een grote naam en ons budget was lang niet toereikend genoeg om hem te betalen voor een origineel werk, dus we hebben gevraagd of we al bestaand werk voor onze cover konden gebruiken en hij was genereus genoeg om ja te zeggen. Ik ben er bijzonder blij mee.
Jij bent het brein achter Hammers of Misfortune. Ik neem aan dat dat veel druk op je schouders legt. Hoe ga je daarmee om?
Ja. Het is is grappig als je jezelf opeens in een leidende rol ziet. Toen ik opgroeide, kwam ik nooit zo op de voorgrond, dus ik was bijzonder verrast dat ik op een gegeven moment überhaupt leiding gaf aan iets, maar het gebeurde toch. Ik denk dat dat komt omdat dit erg belangrijk voor mij is. Ik moet een oplossing voor ieder probleem zien te vinden en neem overal verantwoordelijkheid voor.
Ik probeer wel een bepaalde afstand te houden tot die zakelijke kant van de band. Neem een pauze als er teveel op me afkomst. Deze industrie kan je behoorlijk opbranden. Gelukkig zijn we niet van de band afhankelijk voor onze inkomsten, dus we kunnen het ons veroorloven af en toe een stapje terug te doen. Er zijn zat voorbeelden van bands – ik noem geen namen – die na een album of drie helemaal opgebrand zijn. Ik denk dat ze na al die jaren van intensief toeren en opnemen het contact met hun ‘innerlijke fan’ zijn verloren. En als je dat verliest heeft dat gevolgen voor je muziek.
Wat zijn de bijdragen van de andere bandleden aan Hammers of Misfortune?
Iedereen is welkom om iets aan te leveren, maar ik schrijf meestal alles zelf. Omdat iedereen zo druk met z’n eigen leven is, brengen we niet veel tijd met elkaar door. Als de band actief is, oefenen we één keer per week en dat is niet genoeg om uren te jammen en gezamenlijk ideeën uit te werken. Dat doen we pas als we eenmaal in de studio zitten, zodat we ook kunnen besluiten dingen te veranderen.
Zoals je al vertelde hebben jij en toetseniste Sigrid Sheie een zoon gekregen. Is het lastig om band en privé te scheiden?
Nee hoor. Het lastigste is het nog om een oppas te krijgen als we willen oefenen of spelen. Maar verder vind ik het geweldig.
Er zijn muzikale overeenkomsten tussen Hammers of Misfortune en Ghost. Denk je dat de populariteit van die band deuren voor jullie kan openen of heeft geopend?
Het zou me niet verbazen als Ghost door ons is beïnvloed, haha. Wij bestaan in ieder geval een stuk langer. Misschien zouden we succesvoller zijn als we gekke hoedjes zouden dragen? Nee, ik heb niks tegen Ghost, maar er zijn nog nergens mysterieuze deuren voor ons op een kier gezet, haha.
Elk bandlid van Hammers of Misfortune is ook actief in minstens één andere band. Is het lastig om dan tot een bandschema te komen?
Om eerlijk te zijn: enorm. It’s a pain in the ass. Elke keer als ik iets wil inplannen, moet het door een mallemolen aan tournees, opnamedagen, oefensessies en zelfs sociale activiteiten. Het is dan ook niet zo gek dat ik zelf zo veel doe.
Als ik zo naar de band luister, ben ik eigenlijk benieuwd naar de invulling die jullie aan een cover zouden geven. Hebben jullie toevallig plannen in die richting?
We zijn weleens bezig geweest met een cover van Sweet, maar als het tijd is om alles op te nemen, hebben we alleen een budget om het strikt noodzakelijke vast te leggen. Het lijkt me wel leuk om te doen hoor, er zijn zat nummers die ik zou willen coveren als ik er het geld en de tijd voor had.
Wat kunnen we de komende jaren verwachten van Hammers of Misfortune?
Sigrid en ik zijn vanuit Californië naar de bergen in Montana verhuisd en omdat de winters hier bepaald niet kinderachtig zijn, kijk ik er naar uit om in die periode lekker muziek te schrijven. Hopelijk komt het nieuwe album er eerder dan Dead Revolution. Verder is onze zoon nu 2 jaar, dus nog te klein om het over tours te hebben. Maar misschien kunnen we een paar festivals doen, ik ben gek op festivals.
Links: