Interview met Graveyard
Vorig jaar maakte het Zweedse Graveyard bekend dat bassist en mede-oprichter Rikard Edlund uit de band gestapt was, maar het heeft de Zweden niet weerhouden om weer een nieuwe plaat klaar te stomen. Dit type oude rock met heel wat knipogen naar de jaren zeventig en de bluesrocklegendes blijft gewoon rollen. Wie kon ik beter wat vragen stellen dan Truls Mörck die de schoenen van Rikard moet vullen?
Dag Truls. Graveyard staat weer flink in de belangstelling met het vierde album dat er aan komt. Tussen de vorige twee albums zat wel wat minder tijd. Had de situatie met Rikard jullie als band een kater bezorgd?
Ik zat vandaag nog even samen met Joakim voor een ander interview en ik hoorde hem zeggen dat die twee vroegere platen vrij snel geschreven en losgelaten werden op de wereld zodat ze zich ook konden focussen op het touren. De band is dus een tijd op pad geweest en nadien zijn we een jaar met schrijven bezig geweest.
Dus er is ook een zekere overgang van touren naar schrijven. Maar uiteraard is er wel heel wat veranderd sinds vorige keer met het vertrek van Rikard. Je verwees even naar Joakim en dat is ook omdat jij het nieuwe lid bent natuurlijk. Je vervangt een van de oprichters van deze band. Is het niet zwaar om die schoenen te vullen?
Ja, natuurlijk is het hard want je moet echt alle albums analyseren om te horen wat hij doet en alle dingen die hij doet moet ik gewoon leren. Misschien breng ik nu wel mijn eigen vibe aan in die nummers. Ik zat ook wel mee in de band ten tijden van het eerste album (als gitarist), dus je kan wel zeggen dat we allemaal oude vrienden zijn. Dat maakte het wel makkelijker om mijn plaats terug te vinden in deze band. Weet je, het is zo’n geweldige bassist dat het ook moeilijk is om zijn rol over te nemen, maar ik vind wel dat het alsmaar vlotter begint te lopen.
Schreef Edlund ook nog steeds mee op dit nieuwe album, of is dit allemaal jouw werk?
Ik ben bij de band gekomen toen ze ongeveer halverwege het schrijfproces waren. Ze waren erg open dus ik kon ook meteen mijn eigen bijdrage leveren. Sommige nummers lagen toen al klaar en daar kon ik nog weinig zaken bij aanvullen, maar op andere tracks kon nog heel wat gebeuren. Edlund was al weg toen, dus het waren de drie andere kerels die toen al bepaalde nummers geschreven hadden. Ik heb toen geholpen om alles af te werken.
Je had het over het feit dat jullie nu meer tijd spenderen om muziek te schrijven. Wat was voor jullie van belang om te kunnen tippen aan Lights Out? Zitten hier naar jouw gevoel echt andere dingen in? Nieuwe experimenten uit de oude doos?
Ja, dat denk ik wel. Het heeft denk ik wel te maken met het feit dat de band twee jaar tourde na Lights Out en toen zaten de gasten een hele tijd samen om echt te schrijven. In die periode kon iedereen goed nadenken over alles en vanuit een standpunt als band die niet op rondreis is. Voor mij, en ik denk dat de rest het daar ook wel eens mee is, is dit album veel persoonlijker, en meer introspectief. Het is ook wat kalmer en diepgaander, minder agressief dan de andere albums.
In dat verband viel me een interessante comment op, die iemand postte bij jullie nieuwe clip van The Apple and The Tree. Daarin stond dat dit niet de band Graveyard is die hij of zij gewoon was en blijkbaar waren veel mensen, op basis van het aantal ‘likes’, het wel eens daarmee. Ben jij het eens met die stelling?
Ja, zeker bij die track. Het is heel anders dan het materiaal dat we normaal uitbrengen en dit keer gebruikten we het ook meteen als clip en als single. Maar toch weerklinkt de stijl van Graveyard duidelijk op dit album. Heel wat andere nummers zijn echt meer klassieke nummers in de stijl die van de band wel vaker uitgaat, maar nu hebben we wel wat experimenten uitgevoerd met het schrijfproces en de zang. Gewoon om te zien of we wat andere kanten op konden. Weet je, als je op tour bent dan ontwikkel je ook een gevoel bij bepaalde zaken en sommige dingen kloppen ook gewoon meer. Dan weet je de volgende keer bij het schrijven ook beter welke richting je het best op gaat.
Ik neem aan dat het ook niet makkelijk is om binnen dit genre de vruchten te blijven plukken, want alsmaar meer bands grijpen terug naar dit soort oude, catchy rock met een lichte of zware psychedelische basis. Wat vind jij het geheime wapen van Graveyard in deze strijd?
Goh… (denkt even na). Wel, ik denk dat de eerste indruk belangrijk is en persoonlijk vind ik de zang binnen Graveyard echt apart. Dat is maar één van de schitterende zaken in deze band natuurlijk, maar in de periode dat ik niet in deze band zat, keek ik echt op naar deze band omwille van de zanglijnen van Joakim.
Ik ken jullie band nu al een tijdje en vroeger dacht ik steeds bij die naam Graveyard dat ik me bij promo’s aan een black- of deathmetalband moest wagen. Zijn er niet veel mensen die op festivals nog schrikken als ze naar jullie komen kijken? Het blijft wel een aparte bandnaam voor dit genre.
Ja, maar ik denk dat de verwarring daarrond nu wel wat aan het verdwijnen is. Ik vond het altijd wel een fijne naam, het klinkt echt donker. Misschien kan je ook gewoon stellen dat die naam veel te cliché is voor een black- of deathmetalband?
Touché. In mijn hoofd geef ik er nu een draai aan en zie ik de bluesrock- en seventieslegendes wat uit het, al dan niet, spreekwoordelijke graf komen en opnieuw stijlvolle muziek brengen. Het is dus enerzijds erg nostalgisch, maar dan bekijk je de hoes en moet je toch wel toegeven dat het erg futuristisch is. Verdraaid knap werk, maar contrasteert het niet fel met de inhoud?
Wel, ik vind wel dat er een verband is met de plaat. Ik vind ons album een soort van een doolhof waar je makkelijk in verdwaalt en het beschrijft ook wel wat je ervaart als bandlid. Het is een sensatie waar je met gemak in opgaat en je kan gewoon alle kanten opgaan. Je blijft je een weg banen doorheen al die gangen, maar het totaalplaatje klopt wel.
Op vlak van shows merkte ik dat er vooral al optredens in de Verenigde Staten vast liggen. Wat zijn momenteel de plaatsen aan de andere kant van de oceaan waar jullie echt naar uitkijken om er op te treden?
Ik ben al wel meegeweest met één tour in Amerika en toen hadden we net een stuk van de Westcoast gemist omdat we toen iets later inpikten op een tour met andere bands. Dus dit keer kan ik niet wachten om in dat gedeelte van de Verenigde Staten te spelen. San Francisco zien, Portland en L.A. Dat zijn de steden waar ik nog nooit geweest ben. En het gaat ook fijn worden in Florida en de plekken waar het lekker warm is.
Dan zitten jullie liever in de zon als jullie op tour zijn?
Ja, we komen uit Zweden dus dan is het wel fijn om in de winter even op een warmere plek te zijn. Ik kijk vooral uit naar San Francisco en het optreden daar in The Fillmore, aangezien dat toch echt wel een legendarische plek is.
Daarbij vraag ik me ook wel af wat voor soort band Graveyard is als er eens even niet opgetreden moet worden. Wat doen jullie als jullie eens even tijd vrij hebben in jullie drukke schema, bijvoorbeeld in Amerika? Ik heb zo’n beeld, uiteraard op basis van jullie muziek, dat jullie op zoek gaan naar stoffige platenzaken en daar zeldzame dingen opspeuren.
We hebben wel wat dagen vrij en wellicht is die speurtocht naar platenzaken wel een van de leukste dingen om te doen (lacht). Maar ik denk dat wij allemaal wel hopen dat we op tour wat mooie natuur kunnen waarnemen. Een paar jaar geleden zijn we zo gaan kamperen in een groot woud net buiten Memphis en dat was echt een van de hoogtepunten van de reis. Je ziet gewoon zoveel straten, bars en feestjes dat je op een vrije dag gewoon eens wilt gaan wandelen door de bossen of bergen of eens wilt gaan zwemmen.
Het zal wellicht ook wat in jullie Scandinavisch bloed zitten, die band met de natuur?
(lacht) Ja, dat denk ik wel. Ik denk dat we het in de band over die vrijetijdsbesteding allemaal wel vrij eens zijn.
Wellicht kunnen we jullie nog wel verwachten in de Benelux, maar jammer genoeg hebben wij iets minder bergen. Wanneer mogen we jullie verwachten en waar kijken jullie naar uit als het om België en Nederland gaat?
Ja normaal is er een tour in West-Europa in het begin van november, maar ik weet nog niet precies in welke steden. Normaal wordt dat wel gauw aangekondigd. Eén van de redenen is natuurlijk het bier (lacht) en misschien wat kaas, maar ik ken jullie landen eigenlijk niet zo goed. Ik ben er zelf nog nooit geweest en ik hoop dat ik in een fijne stad eens een wandeling kan gaan maken.
Hier in België moet je dan zeker Brugge en Gent eens bezoeken, dat zijn erg mooie steden. Nog eventueel wat laatste toevoegingen voor de lezers?
Niet echt, ik hoop gewoon dat we er echt vlug zijn zodat we mekaar kunnen zien. Tot dan!
Links: