Interview met Full Speed Damnation
Nooit van gehoord en meteen op weg naar de krochten der vergetelheid. Ik heb het over Full Speed Damnation, wiens bezielers er de brui aan geven en binnenkort misschien slagkrachtiger uit de hoek zullen komen. Opmerkelijke types zijn het wel en dus zag ik een interview met de heer Johannes wel zitten.
Dag Full Speed Damnation, alles in orde met jullie?
Hallo Bart, bedankt voor dit interview. Met ons persoonlijk is alles uitstekend; met Full Speed Damnation gaat het minder goed. Na bijna drie jaar van proberen, duwen en trekken en wellicht de kop in het zand steken, hebben we besloten het wankele mormel uit zijn lijden te verlossen. De potentie van de band en de opzet waarmee we begonnen is nooit volledig naar voren gekomen. Door enige zelfreflectie weet ik ook waarom: de band is voor mij geboren uit frustratie, om eerdere tegenslag teniet te doen. Dat is natuurlijk geen goede basis voor zoiets en het is door uiteenlopende redenen dan ook bepaald niet gelukt. Ten eerste heb ik zelf nooit plezier aan Full Speed Damnation beleefd, omdat het geheel maar niet op gang kwam. Plezier blijkt belangrijker dan ik dacht, want dat mis ik. Met deze band is er echter al te veel gebeurd om dat nog voor elkaar te krijgen. Al in 2009, bij de oprichting, was het doel om zo snel mogelijk nummers te schrijven en die op een demo te zetten, zodat we rap vooruit konden.
We hebben ons verkeken op de inzet en kwaliteiten en zijn zelf veel te braaf geweest, waardoor we lang gesukkeld hebben met een halfbakken band, terwijl de ideeën er wel 100% waren en de lat toch eigenlijk heel hoog lag. Ik persoonlijk maak muziek om mij te uiten, om mijn punt te maken. Anderen doen het voor het biertje in de kleedkamer. Toen we vorig jaar dan eindelijk zover waren om een paar nummers, die maar ouder en ouder werden en al lang uitgebracht hadden moeten zijn, op te nemen, waren we daar zo blij om dat we ons doel – een originele, goed draaiende band zijn – uit het oog verloren, om maar die eerste aanloop (naar opnames) af te kunnen sluiten. We hebben met te weinig genoegen genomen, waardoor de muziek te braafjes naar voren komt en het onderste niet uit de kan is gehaald. In mijn hoofd zijn de vier nummers op de plaat geweldig, echt waar, maar dat komt dus niet uit de verf. De recensies bevestigen dat: ze staan lijnrecht tegenover elkaar, wat heel goed is, maar gemiddeld komt er niet in naar voren wat we zelf graag zouden zien. Met woorden als ‘old school’, ‘true’ en dergelijke kan ik helemaal niets, en toch duiken ze op, zowel positief als negatief bedoeld. Blijkbaar stralen we iets anders uit dan wij denken en dat moeten we onszelf aanrekenen. Sommige recensenten putten zich overigens zo uit in negativisme dat het gewoon grappig is. Let wel: recensies zeggen mij niet veel, ik weet zelf goed genoeg wat ik ergens van moet vinden, maar dit geeft wel aan dat de band niet in zijn opzet slaagt. Ach, het mocht gewoon niet zo zijn. De bandnaam is voor ons synoniem gaan staan voor blokkades en trage ontwikkeling, vandaar dat we die schrappen. We trekken de stekker uit dit verhaal, maar zitten vol frisse ideeën, dus we zullen weer opduiken!
Een hele boterham! Maar zeg eens, wie zijn jullie eigenlijk, wat doen jullie en vooral: waarom moeten wij dat weten?
Wij zijn Johannes en Arnout, respectievelijk zanger en gitarist en “bestierders” van dit project. We maken al een aantal jaren samen muziek en probeerden dat tot nu toe ook met Full Speed Damnation te doen. Wij zijn verschillende types en onze banen, hobby’s en zelfs muzieksmaken komen beslist niet overeen, op een paar raakvlakken na, maar op de een of andere manier is er een connectie die ons tot een sterk team maakt. Maatschappelijk en politiek herkennen we ons trouwens wel in elkaar, en dat is voor de manier waarop wij werken en de thema’s waarover ik zing wel belangrijk. Achternamen doe ik niet aan, omdat niet het individu maar het resultaat van onze samenwerking van belang is. Wat wij verder doen om de dagen te slijten is ook niet zo relevant. Beiden hebben we ons in een aardig leven gemanoeuvreerd, in ieder geval. We hebben het zelfde doel voor ogen met de muziek en vonden dat niet altijd terug in de reeks bandleden die we versleten hebben. Daarom zullen we compositorisch definitief verdergaan als duo, met gastmuzikanten en onder een andere naam.
Jullie laatste materiaal, Showground Clown Stretch, mag ondanks de niet al te sublieme sound best wel gehoord worden. Wat was jullie missie en visie met dit werkstuk?
De missie was om de wereld te laten horen dat we bestaan, en om goed te laten zien wat we kunnen en willen. Het eerste is gelukt, het tweede niet. Verder is het voor mij persoonlijk een positieve aderlating: in mijn teksten braak ik nogal wat ellende die op mijn levenspad kwam uit. Ik ben normaliter nogal een gesloten persoon. Nu het opgenomen is, kan ik niet meer terug en heb ik mijn mening en gevoelens over bepaalde kwesties voor eens en voor altijd geuit. Wie het wil horen, kijkt in mijn ziel. Wie dat niet wil, hoort een matte metalplaat van een band die zichzelf tekort gedaan heeft. Verder wilde ik altijd al eens op vinyl te horen zijn: een wens die ik nog even wat langer moet uitzitten, want het label dat ons hiermee zou helpen deed niet wat we mochten verwachten, waarop wij de overeenkomst opzegden. De E.P. is trouwens inmiddels gratis te streamen of downloaden op onze website, zodat de inspanningen niet voor niets waren en omdat de echte muziekliefhebbers het misschien op waarde weten te schatten.
Wie zijn jullie grootste inspirators geweest?
Life sucks: dat is alvast de grootste inspiratiebron, die nooit kan opdrogen. We maken ons kwaad of voelen ons klote over verschillende dingen en vertalen dat naar muziek. De laatste tijd zijn we ook meer en meer bezig om tekst en muziek op elkaar aan te laten sluiten. Een verdrietig thema krijgt dus ook een trieste melodie, en een woeste kreet wordt begeleid door bijpassend zwaar lawaai. Maar ik neem aan dat je eigenlijk vraagt welke bands op ons van invloed waren. Zelf zou ik er vrede mee hebben als anderen er Kreator of Sepultura in terughoren, die behoren ook tot de spaarzame bands die wij allebei zien zitten, maar eigenlijk zijn we niet met genres of andere bands bezig. Ik weet dat Arnout qua gitaarspel verder van Machine Head en At The Gates houdt, maar hoezeer die bands van invloed waren, vraag ik me af. Zelf zou ik gelukkig zijn als we ooit maar enigszins aan platen als Within The Veil van Fear Of God of Monotheist van Celtic Frost konden raken, maar dat is eerder wat sfeer en effect betreft dan muzikaal.
Dat artwork is best grappig, zelf gemaakt? Die flyer met het schietende geraamte vond ik wel een eyecatcher.
‘Grappig’ was niet echt het stempel waar ik voor ging, maar bedankt voor het compliment. Ik maak dat zelf, ja. De cover van de EP heb ik getekend en beeldt eigenlijk uit wat ik van de huidige maatschappelijke toestand vind. Nader toelichten doe ik dit niet, want dan moet je maar goed kijken en even nadenken. Het is gebaseerd op de titel, die al eerder bedacht was. Het nummer Showground Clown Stretch hebben we helemaal verbouwd voor de opnames, daar ben ik nog steeds erg tevreden over omdat het goed weergeeft wat ik bedoelde toen ik het schreef. Diverse mensen associëren dit nummer trouwens met duivelarij en dergelijke, maar ik snap dat niet zo goed. De titel wijst niet in die richting, in de tekst komt het niet voor en we zijn er gewoon de band niet naar. Blijkbaar roept het een sfeer op. Ach, het is mooi dat mensen iets van je vinden (of denken te moeten vinden); dat betekent dat je bestaat. Ook de afbeelding op de flyer heb ik gemaakt. Ik bedenk dat niet vooraf maar zoek gaandeweg naar een visualisatie van wat ik denk. Het is ‘kill or be killed’ in deze wereld en deze figuur doet het allebei. De afbeelding is ook vast onderdeel van het bandlogo, maar daar hebben velen het moeilijk mee: op affiches en dergelijke werd het keurig aangeleverde bestand nog wel eens verkracht.
Het zit blijkbaar niet al te goed mee naar labels vinden en zo. Zijn jullie moeilijke mensen om mee samen te werken of wachten jullie af?
Dat heb je mis, want met deze opnames hebben we wel degelijk een deal gescoord. We kunnen via een niet onaardig label een volledige cd opnemen en uitbrengen, het aanbod is erg aantrekkelijk. Toch besloten we onlangs om niet met Full Speed Damnation door te zetten. Wat voor gevolgen dat voor de deal heeft, weet ik nog niet. Ik maak er natuurlijk graag gebruik van als we plan B op de rails hebben. Ook voor de initiële E.P.-uitgave hadden we een label, maar die liet al direct in de aanloopfase een grote steek vallen, waardoor we geen vertrouwen meer hadden in een goede samenwerking. Al lijkt het allemaal nog zo aantrekkelijk, als wij ons benadeeld voelen kan iedereen de pot op. Wat wel moeilijk gaat, is het vinden van bandleden. De ene heeft niet helemaal in huis wat we zoeken, de andere stapt op omdat we te serieus zijn. We kunnen gewoon niet anders, als we dit willen laten slagen. Ook waren er een paar tijdelijke krachten, die daarover direct duidelijk waren en hen zijn we natuurlijk dankbaar voor hun inzet. Maar alles bij elkaar heeft het ervoor gezorgd dat Full Speed Damnation nooit verder kwam dan een bescheiden aanzet. De nummers zijn in de primaire fase blijven steken, omdat we niet aan volledig uitwerken toekwamen. Nu we ons niet meer afhankelijk van anderen opstellen en samen componeren, gaat dat een stuk sneller.
Volgens het almachtige internet komen jullie uit Nederland, een landje net boven België. Hoe ziet jullie leefomgeving er uit?
We wonen in Friesland, een gegeven dat sommigen maar wat graag aangrijpen om ons bij voorbaat af te kraken. Dat is heel eigenaardig en kleinburgerlijk. Die Randstedelijke arrogantie is ook volledig misplaatst, want wat is Nederland als geheel nu voor vlekje op de (muzikale) wereldkaart? Zelf ben ik hier erg tevreden, al lonkt het buitenland af en toe. De nuchterheid van veel mensen van hier is te prijzen, maar kan soms ook overdreven zijn en tegen je werken. De ‘doe maar gewoon’ mentaliteit vind ik vaak heel aantrekkelijk, maar zeggen dat je muziek maakt stuit toch nog te vaak op onbegrijpende blikken. Wat de omgeving aangaat: tussen stad en platteland is hier weinig onderscheid, dat vind ik wel leuk. Files en dergelijke kennen we nauwelijks, al te veel haast en nodeloze agressie dus ook niet. Mensen zijn hier verder net zo goed kuddedieren als elders, maar tegelijkertijd viert de ik-cultuur ook nog steeds hoogtij. Dat maakt dat er onderhuids toch altijd iets broeit. Kortom: net als bij zoveel onderwerpen hink ik hierbij op twee gedachten.
Naast het doden van tijd met jullie herrie, hebben jullie nog andere onzinnige vormen van zingeving?
Muziek maken is voor mij erg zinvol gebleken, want in de periode dat ik dat niet deed droeg ik niet bepaald een brede glimlach. Alles werd opgepot, het wachten was op een uitbarsting. Die kanaliseerde ik in het tekstschrijven en zingen. Arnout schrijft precies de riffs die nodig zijn voor mijn zanglijnen, bij elk nieuw nummer geeft het toch weer een kick als dat zo nauw op elkaar aansluit. Naast de muziek drinken we nu en dan graag een biertje, moeten we werken en houden we er hobby’s op na. We verschillen daarin niet zoveel van andere mensen, denk ik. En hoe zinnig of onzinnig dat is, dat verschilt van dag tot dag. Aan het einde van een werkdag denk ik soms dat ik ook een mooi nummer had kunnen maken maar als het loonstrookje binnenkomt, blijkt die dag toch niet verspild te zijn. Zo gaat dat nu eenmaal, en zo kabbelt het leven een beetje voort, om af en toe met muziek keihard doorbroken te worden.
Wie is eigenlijk de voortrekker bij jullie?
Ik denk dat ik dat tot nu toe was, en gezien mijn voorgaande antwoorden had ik daarin wellicht beter kunnen zijn, anders was Full Speed Damnation immers wel gezonder geweest. Arnout was het volgens mij in het begin ook vooral te doen om lekker te spelen, maar gaandeweg kwamen we er achter dat we toch meer wilden dan riffs aan elkaar plakken, waarbij de drummer de maat aangeeft. Muzikaal neemt hij dus sowieso meer en meer het voortouw, terwijl ik misschien het voorkomen en de thematiek van de band bepaal. De muziek op zichzelf interesseert mij ook niet zo. Als het maar goed en strak is, vooral sfeer heeft en voor mij werkbaar is. Ook zakelijk en promotioneel stond ik vooral op de voorgrond, maar het kan zijn dat we dat met de volgende band meer samen gaan doen.
Hoe zien jullie de toekomst? Roadtrippen naar onbekende zaaltjes en de boel op stelten zetten met de volgende band?
De toekomst hebben we al ingezet door samen oude ideeën weg te gooien of bij te schaven, en vooral door nieuw materiaal te schrijven, dat tegemoetkomt aan onze opvatting van interessante en goede muziek, of dat nu heavy, black, death, grind, blues of hiphop heet. Verder hebben we een paar goede muzikanten bij elkaar verzameld, met wie we de punten op de i kunnen zetten, naar ons gevoel. Een open vizier en een grenzenloze smaak zijn hierbij de kernwaarden, en we denken dat dit wel goed zit. Met optredens houden we ons op dit moment niet bezig, wel met het schrijven van complete, afgewerkte songs voor een volledige plaat, onder welke naam die ook zal verschijnen. Ik hoop dat we ons nog dit jaar kunnen presenteren als een goede formatie. Onbekende zaaltjes aandoen lag nooit in de bedoeling, we wilden al direct meer dan dat met Full Speed Damnation, maar dat kwam dus niet van de grond. Geen probleem, we hebben er heel veel van geleerd. We hebben nu heel scherp voor ogen wat we willen, en vooral wat we niet willen.
Zo, nog ongelofelijk kewle plannen voor vandaag?
Ik was van plan om met dit mooie lenteweer even buiten te zitten, maar ik heb nogal wat tijd in dit interview gestoken en de zon zakt inmiddels al. Hiervoor heb ik twee nieuwe nummers ingezongen, ik ben weer benieuwd wat daarvan gemaakt wordt. Straks eerst even geen muziek, maar wat de dag verder brengt zou ik nog niet weten, en dat is best een prettig idee.
Durf je je wel eens te vertonen op een metalforum eigenlijk?
Nee. Ik zie voor mijzelf geen toegevoegde waarde, ik weet niet waar ik het over moet hebben en wat de wereld aan mijn berichtjes heeft. Het internet is voor mij een middel en geen platform, zo doe ik ook niet aan Facebook of Twitter. Muziek is voor mij iets persoonlijks en ik ervaar het dus graag alleen. Praten over een goede band is wel leuk, maar over smaak valt niet te discussiëren en ik heb nog nooit meegemaakt dat ik op één lijn met een ander zit, waardoor ik na gesprekjes over dit soort onderwerpen vaak meer vragen dan antwoorden heb. Ik sprak laatst iemand over Iron Maiden en het enige dat hij zei was ‘Jammer van die strakke broekjes.’ Tja, wat moet ik daar nu weer mee?
Geen idee. Nu, bedankt voor je tijd. Nog een woordje voor de lezers?
Jij ook bedankt. De mensen die Full Speed Damnation gesteund en begrepen hebben wil ik hierbij graag bedanken, evenals degenen die de tijd hebben genomen om dit stukje te lezen. Jullie en de personen die zich in donkere hoekjes hebben zitten verkneukelen zijn nog niet van ons af, maar in de toekomst zullen we ons niet meer als Full Speed Damnation presenteren, daarvoor kleeft er voor ons te veel narigheid en tegenwerking aan de bandnaam. We gaan weer muziek maken en hopelijk weet je dat te waarderen als we zover zijn. Tot ziens!
Links: