Een jaar geleden kwam Trust No One uit, een topper van het Amerikaanse DevilDriver. Ik trof de heren backstage op Graspop en polste even naar het heden en de toekomst van de band.
Het laatste DevilDriver–interview op Zware Metalen is ondertussen een jaar geleden. Toen kwam Trust No One net uit. Hoe is jullie jaar geweest?
Dez: Fantastisch. We hebben nog nooit een plaat gehad die zo goed verkocht en het werd door de pers wereldwijd erg goed ontvangen. We waren ook haast non-stop op tour, met onlangs een korte pauze, maar we zijn weer bezig om er het beste van te maken. Volgend jaar plannen we al meteen om zestien tot zeventien weken door te brengen op het Europese vasteland, en dat is erg veel voor een Amerikaanse band. Geweldig gewoon, net als de sfeer binnen de band. We willen echt touren en ik ben gewoon enorm trots op die plaat, zowel op muzikaal als vocaal vlak. Napalm Records heeft ons ook enorm gesteund bij alles wat we wilden doen. De zon schijnt nu op ons hoofd omdat we uit Californië zijn, en dat is een fijne zaak.
Vertel eens wat meer over de sfeer in de band nu. Niet meteen iets wat vanzelfsprekend is, want DevilDriver zit met een vrij recente line-up.
Dez: Ja, klopt. De drummer was een goede vriend van me en was ook een geweldige schrijver, en ik wens hem natuurlijk het beste. Jeff verliet ons ook, maar had eigenlijk in zes jaar tijd geen enkel nummer geschreven. Op dat vlak is het geweldig dat we iemand gevonden hebben als Neal, die zelf nummers schrijft en ook zelf platinum albums heeft. Daarnaast hebben we dan Austin, die eigenlijk het tegenovergestelde is van wat we daarvoor hadden. Austin is echt geweldig op zijn drumstel en het is geweldig om met hem te reizen. Hij is als een broer voor me geworden en heeft een geweldig gevoel voor humor. De vibe is gewoon enorm belangrijk in een band, want zonder dat is er niets. Je kunt dat horen op een plaat, je kunt het zien op het podium en je kunt het voelen. Als bandleden niet meer overeenkomen en toch nog op een tour moeten gaan, dan kunnen ze dat beter laten, want je kan dat echt voelen. Ik ben trots dat ik kan zeggen dat ik in een band zit met allemaal erg goede vrienden.
Austin: “I have had a blast with these guys.” Echt elke fase met deze gasten was geweldig. Je zou denken dat er heel wat zorgen komen kijken als je in zo’n groep moet meedraaien, maar Dez heeft me meteen gevraagd om naar zijn huis te komen. Ik leerde Neal kennen en het liep geweldig. Ook de vibe met Mike zat goed en zo krijg je meteen de juiste sfeer om nummers te schrijven.
De show vandaag zag er vet uit van waar ik stond. Hoe was het van waar jullie stonden?
Dez: Gestoord. Wat was er aan de hand met die troep mensen? Wat een gekte! Immense pits, circle pits en iedereen was er gelijk weg van. Van vooraan tot achteraan waren ook alle handen omhoog en was iedereen mee aan het roepen. Dat is echt geweldig.
Neal: Met de laatste plaat merken we dat de pits wat groter worden en vandaag was daar zeker geen uitzondering op. Het is echter nog steeds elke keer een complete verrassing om zulk enthousiasme te zien.
Valt dit nog steeds onder promotie voor de laatste plaat of zijn jullie al bezig met nieuwe zaken?
Dez: We zijn nog steeds aan het touren, het album is nog maar een jaar oud. We zijn constant op weg en zitten dagelijks op festivals. “We’re road dogs.” In een jaar tijd leggen wij meer kilometers af dan de meeste bands doen in hun hele bestaan. Dit is de waarheid, ik kan echt niet veel bands opnoemen die harder touren dan wij. Eéntje daarvan is Slayer.
Zijn er ook al nieuwe ideeën? Schrijven jullie ook als jullie zo lang op tour zijn?
Neal: Ja, absoluut. Ik denk dat we op deze tour alleen al een drietal nieuwe ideeën hebben opgedaan. Het is een non-stop proces voor ons; deze band. We schrijven constant en discussiëren erover, gewoon om die ideeën in de groep te hebben.
Austin: Er is bij ons niet echt sprake van tijdverspilling. We schrijven gewoon altijd voor de toekomst.
Dez: Als ik iets hoor dat ik goed vind, dan zeg ik ook meteen dat ze het van mij moeten bewaren. Dus ja, we schrijven echt altijd. Ik denk dat Neal al zestien of zeventien nieuwe nummers heeft. We werken er gewoon enorm hard voor, want hoog aangeschreven staan als metalband is gewoon een erg belangrijke zaak. Heel wat bands verkopen minder dan ze eerder deden de voorbije jaren en wij gaan omhoog in het aantal verkochte platen. Dan heb ik het over fysieke exemplaren. Mensen kopen echt nog steeds met plezier DevilDriver-platen, zelfs in een digitale wereld. Het zijn de volgende jaren die het verschil ook gaan maken. Vijf tot tien jaar gaan we ons nog toeleggen op touren.
Als je zoveel ervaring hebt op de grote podia, dan vraag ik me af wat Graspop voor jullie betekent. Jullie zijn hier al een aantal keer geweest. Hoe praten jullie over dit festival?
Dez: Dit is één van de festivals met de beste organisatie: de catering, de douches, het publiek, de podia en de crew.
Neal: Klopt, ik ben een van de nieuwere kerels. Het was dus mijn eerste Graspop, maar ik hoorde hen wel steeds over dit festival. “Wait till you see Graspop.” Je merkt het ook aan de sfeer in dit land, iedereen is gewoon lekker chill en vriendelijk.
Austin: Het belangrijkste vind ik de wandelweggetjes (iedereen lacht). Het is niet om over te lachen! Als iemand de tijd neemt om zakken op de grond te leggen zodat mijn spullen niet vuil worden, dan vind ik dat geweldig.
De evolutie van de details dus (bevestiging van de drie heren samen). Ik ben blij dat ik gisteren Rammstein kon zien, wat geen evidentie meer was na Rock Am Ring. Zijn dat zaken die jullie bezighouden? Jullie bezoeken immers haast dagelijks een ander festival.
Neal: Je kan ‘wat als’ de hele dag spelen als je wilt, maar we zijn hier gewoon om metal te spelen. We blijven shows spelen tot we erbij neervallen.
Dez: Kijk, het is live muziek en je bent op tour. Je kan ook autopech hebben en dan kun je er ook niet zijn. Wie weet wat er kan gebeuren, en op het podium geldt hetzelfde. Vandaag kon ik bijvoorbeeld de rest van de band niet horen gedurende een groot deel van het eerste nummer. Je weet gewoon dat die zaken in orde komen, dus na het refrein was ik volledig mee.
Het komt er wellicht op neer hoe je reageert op zulke zaken. Ik heb al frontmannen gezien die geluidstechnici haast wilden vermoorden.
Dez: Waarom zou je dat op een podium doen, terwijl je fans voor jouw staan? Speel gewoon de fuckin’ show en maak je er later eventueel zorgen om. Laat mensen niet zien dat zoiets je parten speelt tijdens een show. De fans willen geen ‘little bitch’ op dat podium zien, maar willen een verdraaid stevige show meemaken.
Austin: Soms hoor je ook gewoon niets van de problemen die wij on stage hebben en komen fans het ook nooit te weten. Er zijn al shows geweest met een verschrikkelijk geluid voor ons, maar dat fans nadien wel naar jou komen en zeggen: “Best show ever!” Daar gaat het om.
En je hebt daarnaast ook het feit dat je hier op een festival zit met een tijdschema dat erg stipt nageleefd wordt.
Dez: Klopt, man. Gisteren speelden we in een club voor 600-700 mensen en nu staan we hier op een festival dat 110.000 bezoekers telt. Je moet de energie die je gisteren had nu overbrengen op dit immense podium, en op andere dagen je weer richten op een kleinere club.
Ik las jullie introductie op Graspop online even na, en men verwijst naar jou als ‘de man met de tattoos’.
(Dez lacht luid) Dez: Dit is gewoon een levensstijl. Ongelofelijk dat ze bij metalbands zulke zaken nog vermelden; ik heb al tattoos sinds ik vijftien jaar oud was. Mijn moeder was echt woest, maar ik zei haar dat het OK was, omdat ik in een band zat. Toen werd ze nog woester.
Zet je nog nieuwe tattoos af en toe?
Dez: Ik heb een geweldige Russische kunstenaar die in januari naar Amerika komt. Hij gaat mijn ganse rug doen en mijn twee benen. Er komen er nog een paar in mijn nek bij en in mijn gezicht. Erg coole shit.
Ben je daar dan vrij impulsief in?
Dez: Soms wel, maar ik denk er soms ook wel goed over na. Nu moet ik er bijvoorbeeld meer en meer over nadenken, want ik heb haast geen huid meer over. Dus nu doe ik het op de manier zoals het moet. Er komen nog wat Polynesische tattoos bij.
Austin: Die tattoos doen je ook gewoon terugdenken aan andere periodes in je leven. Erg fijn als je erop terugkijkt (Dez bevestigt).
Geen spijt dus.
Dez: Ik heb geen spijt in mijn leven. In de achteruitkijkspiegel kijken is voor gekken.
Voorwaarts dus. Zijn er plannen voor deze zomer, of gaan de ‘road dogs’ even rusten?
Dez: We spelen op een enorm festival in Amerika, genaamd Chicago Open Air. Slayer, Ozzie, Korn spelen er onder andere, verspreid over twee of drie dagen. Het is immens en ik vind dat we op de beste dag spelen, namelijk zondag. Dat doen we in juli en dan is er nog een geweldige tour in Amerika waar ik op dit moment nog niets over kan zeggen, maar het gaat enorm indrukwekkend worden. Niet veel rust dus. Uiteraard wel een beetje, want we hebben allemaal een familie, een vrouw of vriendin thuis. Daar hebben we het ook duidelijk over, over de tijd die uitgaat naar de familie en de tijd die uitgaat naar de band.
Is er dan nog een plaats voor Coal Chamber?
Dez: Neen, dat zit erop. Dat ga je nooit meer zien, jammer genoeg. Het album kwam uit, het werd goed bevonden door de critici, en we tourden over heel de wereld. Na een jaar had ik echter door dat ik niet met hen kon touren, gewoon door hoe ze in mekaar zitten. Dan zit het erop voor mij en ga ik me er geen tien jaar meer mee bezig houden. We gaan zelfs na verloop van tijd op bepaalde shows de Coal Chamber-nummers op onze manier spelen met DevilDriver. En los daarvan hebben we het ook gewoon veel te druk.
Links: