Interview met Burzum
Dat het een Noorse man is moge duidelijk zijn. Dat het een norse man is, daarvoor stond hij bekend. Nochtans leken de interviews met Varg Vikernes de laatste tijd een stuk openhartiger te zijn dan dat ooit het geval was. Hét moment om eens aan te kloppen dachten collega’s Wouter Kooy, Martijn van den Beukel en ikzelf. Het feit dat hij net een nieuw album uit heeft – Umskiptar – was een gepast excuus om Varg even lastig te vallen.
Gegroet Varg. Bedankt dat we de kans kregen om je te interviewen. Je nieuwe album ligt qua concept wat in de lijn van Hildskjalf, zo lijkt het ons. Was dat de oorspronkelijke gedachte wanneer je begon aan de opnames?
Het idee was om een album op te nemen dat de luisteraar terugbrengt naar een Gouden Tijdperk. Nu, ik dacht niet dat er veel mensen deze weerklank zouden vinden in hun persoonlijkheid bij dit album, om het zo uit te drukken, ik stelde me wel voor dat enkelingen op deze manier appreciatie zouden hebben voor deze muziek. Dat ze de stem zouden horen, de roep van onze voorvaderen.
Hoe verloopt het proces wanneer je een gedicht of traditioneel verhaal als Umskiptar vertaalt in muziek? Definieert de tekst dan de settings, de enscenering en de sound?
Deze keer bepaalde de tekst de sound en de atmosfeer, de volgorde van de titels en de lengte van het album. Eigenlijk is alles gebaseerd op de tekst.
Je hebt al meermaals laten vallen dat we de media niet blind mogen geloven, dus ik vraag het je liever nog een keer. Ik las in een interview enige tijd gelden dat je door je gevangenisperiode eigenlijk gevrijwaard gebleven bent van allerlei trends of evoluties binnen het metalgenre. Op die manier zou Burzum een soort van anachronisme zijn heden ten dage. Klopt het dat je dat gezegd hebt?
Ja, dat is de waarheid, dat is nog steeds zo.
Voor zover ik weet wordt Burzum vooral benaderd vanuit een “metalperspectief”, grotendeels door metalliefhebbers dus. Valt je dat zwaar, dat enkel deze mensen je muziek beluisteren?
Het is niet dat me dat tegenvalt of zo, ook al had ik het liever anders gezien. Toch ben ik niet helemaal overtuigd van dat feit. Natuurlijk, dat zal wel waar zijn over die metal-aandacht vanuit die gemeenschap. Toch zijn er ook een aantal Burzum-fans die geen “metalhead” zijn, die zelfs niets hebben met metal, die Burzum vanuit een compleet andere hoek benaderen. Dus…
Misschien heeft het te maken met de “schoonheid” van de muziek. Sinds Fallen merk ik toch een wassend gevoel van “schoonheid” in je creaties. Ik bedoel dat niet in een soort van Frans/Duitse romantische manier, eerder op een subtiele manier. Een soort van groeiend respect voor solide en geaarde klanken. Kun je daar in komen?
Wel, ja eigenlijk. Ik denk dat wat jij ziet eigenlijk mijn meer en meer bewuste pogingen zijn om harmonie – schoonheid – bij te brengen aan deze disharmonische wereld, om ze dragelijker te maken, in een bepaalde zin.
Het valt niet te ontkennen dat jij voor veel mensen een levende legende bent in deze wereld. Toch heb ik niet de indruk dat je een bepaalde drang hebt om je menselijkheid te bewijzen?
Dat zie je niet verkeerd. Niemand – buiten mijn familie dan – kent me, en dat wil ik zo houden. Ik vind andere individuen enkel vermoeiend en ik verplaats me graag zonder herkend te worden in het leven en om… onopvallend te blijven. Onzichtbaar.
Iemand die zowat het omgekeerde van onzichtbaar geworden is is Anders Breivik, jou niet onbekend wellicht. Je hebt een sterke mening over de verstoorde visie van Anders. Los van al het bloedvergieten, was hij misleid door de media wanneer het aankomt op wie “de vijand” nu eigenlijk is? Heeft hij zwarte schapen geslacht?
Hij heft geen zwarte schapen geslacht, maar hij heeft wel symptomen van de ziekte geslacht, in de plaats van de ziekte zelf. Of toch in plaats van de oorzaak van de ziekte.
Hij was niet echt meteen door de media misleid, maar hij was zeker misleid door zijn Zionistische mentors.
Het is geen geheim dat jij net als vele anderen culturele identiteit aanziet als een primordiaal aspect van ons zijn. Natuurlijk werkt dat langs twee kanten. Wat vind je bijvoorbeeld van Spaanse viking bands, of Brazilianen die zichzelf zien als strijders in het legioen van Thor? Is dat minder schadelijk omdat het op kleine schaal plaatsvindt of omdat er geen controlerende kracht achter zit?
Ik zie het vooral als schrijnend, net zoals ik het schrijnend vind wanneer Europeanen knielen voor een gekruisigde Jood en bidden voor een valse Hebreeuwse godheid.
Ik wou eigenlijk nog wat vragen stellen over het verleden van Burzum, maar daar je bent het wellicht kotsbeu om in herhaling te moeten vallen. Ik kan me dan ook best voorstellen dat je vooruit in de tijd kijkt. Ben jij iemand die “doelen” nodig heft in zijn leven?
Ja en neen. Het Europese metafysische vertigo verplicht me – net zoals iedereen om een excuus te vinden om niet te springen, bij wijze van spreken, maar in een bepaalde zin leef ik een zeer lineair leven. Ik waardeer alles; het verleden, het heden, de toekomst. Vanuit alle perspectieven, tegelijkertijd. Mijn doelen zijn in die zin bereikt, mijn toekomst is hier en nu.
Je bent duidelijk bezig aan een eervolle bijdrage aan dit leven. Plaats je het oude Burzum ook in deze context of plaats je dat in een bepaalde fase van je leven, een evolutie die eerder leeftijdsgebonden was bijvoorbeeld. Veel artiesten distantiëren zich op latere leeftijd van hun eerdere werk, dat weet je ook wel. Was het een evolutie of niet?
Ik apprecieer het vroege Burzum evenzeer, anders had ik ook nooit oude tracks heropgenomen van de eerste twee albums. Trouwens, ik zie mezelf niet evolueren, Burzum is in mijn ogen ook geen lineair gegeven. Er is geen begin en einde. Burzum bestaat als Burzum, altijd en integraal, tezelfdertijd.
Dat begrijp ik, al zie ik een verschil. Je nieuwere werk – volgens mij dan – veruitwendigt een bijna bemoedigende sensatie, zelfs in de zogenaamd “negatieve” passages. Het lijkt erop dat je eerder constructieve kunst maakt, kunst die bijdraagt tot hetgeen waar je voor staat, eerder dan afbrekende of provocatieve kunst. Klopt dat?
Ik hoop het ja.
Oké. Maar hoe sta je dan ten opzichte van provocatieve en destructieve “punk ass” muziek ten opzichte van “de vijand”. Niet meteen wat jij doet met je constructieve muziek.
Wel, ik vind het beiden fijn. Sommigen vernietigen het slechte, anderen creëren het goede. We hebben beiden nodig
Laatste vraag; waar heb je het meeste angst voor: het leven an sich, of het einde van je leven.
Noch het idee van leven noch het idee van sterven zijn schrikwekkend op een intellectueel niveau. Ik heb geen schrik van beiden. Ik heb enkel schrik van de dood wanneer mijn leven in direct gevaar is. Dat is omwille van de natuurlijke overlevingsinstincten, om mijn leven te vrijwaren. Je kunt dus stellen dat ik meer schrik heb om niet te leven dan om wel te leven. Ik heb wel degelijk meer schrik om te sterven op een niet-eervolle manier dan ik schrik heb om te sterven an sich. Soms heb ik angst dat ik in de rug neergeschoten zal worden terwijl ik aan het lopen ben om een wapen te zoeken om me te verdedigen. Uiteindelijk blijkt het dan een poging te zijn om weg te lopen van gevaar. De dood is uiteindelijk een deel van het leven in dezelfde mate dat het leven deel uitmaakt van de dood. Er is dus geen enkele reden om je daarom zorgen te maken. We zouden ons beter zorgen maken in zaken waar we wel degelijk een verschil in kunnen uitmaken.
Daar gaan we over nadenken. Varg, bedankt voor dit interview.
Jullie ook bedankt, voor de interesse. En onthoud; multa paucis…
Links: