Nog geen nieuwe plaat van Blind Guardian, en wellicht gaat dat nog even duren, maar wel een behoorlijke release in de vorm van een live album. Genoeg voor mij om deze Duitsers eens op te bellen en meteen ook even te polsen naar de sfeer in het Blind Guardian-kamp. Gitarist Marcus Siepen stond me te woord.
Dag Marcus. Jullie nieuwste telg heet Live Beyond The Spheres. Ik hoor daarin zeker een referentie aan jullie laatste full-length, maar vanwaar de “spheres”?
Ik denk dat iedereen daar zijn eigen verhaal van kan maken, maar voor mij staan die voor alle steden waarin we gespeeld hebben. We zijn bijna twee jaar op de baan geweest en nu zijn we daar voorbij en kun je naar het resultaat luisteren op het album. Dat is mijn interpretatie, maar ieder kan daar zijn ding van maken.
Jullie hebben al wel wat ervaring met live-platen, maar ik heb horen vallen dat dit wel een erg ambitieuze plaat was. Hoe kijk je erop terug?
Zoals je zegt, hebben we al wat ervaring, we deden al twee live albums en een live dvd, maar nu hebben we echt elke show op die tour opgenomen. Dat is ambitieus, maar dat heeft ook wel wat voordelen. Ten eerste kun je kiezen uit zoveel shows en heb je een garantie dat er goede stukken zullen zijn, terwijl je heel wat druk ervaart als je gewoon één show gaat opnemen. Als je in zo’n gevallen op het podium gaat staan, dan zeg je gewoon tegen jezelf van: “Het moet goed zijn, want anders is die ganse opname om zeep.” Ook weet je niet wat je gaat tegenkomen aan technische problemen, je kunt bijvoorbeeld ook eens een snaar overspelen. Al die zaken kunnen gebeuren, maar als je alles opneemt, of vele shows, dan is dat geen van je zorgen meer. Ik denk dat ik de eerste paar shows er nog mee in mijn hoofd bezig was dat alles opgenomen werd, maar dat ik het daarna vergat. Toen speelde ik gewoon de show, en dat vind ik het beste wat kan gebeuren. Je gaat dan gewoon voor je show en je maakt je geen zorgen. Het resultaat is dan een erg natuurlijk optreden, waarbij de band die je hoort gewoon opgaat in het moment en het publiek.
We hadden echt keuze genoeg, want ik denk dat we ongeveer 150 shows opgenomen hebben. Maar voor het album hebben we dan beslist om te focussen op het eerste Europese blok dat we deden. Dan spreken we over iets van een veertigtal shows. We hadden toen dezelfde opnamesetting elke avond en hetzelfde team, dus die opnames waren ook erg consistent. We moesten naar al die opgenomen shows luisteren en we moesten aantekeningen maken en kijken wat we de beste nummers vonden. Toen kwamen we samen om die aantekeningen samen te leggen en moesten we kijken of we het überhaupt wel eens waren over iets (lacht). Het goede is dat we voor de meeste nummers meerdere takes hadden, zodat die sowieso op een live album zouden kunnen verschijnen. Dus we konden echt voor de beste opties gaan en zo hoefden we ook niets op te geven. Een erg comfortabele situatie.
Is die live plaat dan ook een overzicht van de toenmalige tour? Ik heb het gevoel dat de focus echt op jullie ganse discografie ligt, en niet enkel op Beyond The Red Mirror.
Klopt, het representeert echt alles. Gaande van de oudere albums uit de jaren tachtig tot de laatste albums. Het is erg moeilijk om dan een setlist te maken voor een tour, want hoe meer nummers je uit hebt, hoe meer nummers je ook wilt spelen. We spelen vrij lijvige shows, vaak zelfs van twee-en-een-half uur. Maar het blijft zo dat we niet alles kunnen spelen. Een gewone gig heeft meestal zo’n achttien nummers, maar we hadden er nu 45 en daarin brachten we elke avond wat veranderingen aan. Enkele nummers lagen vast, maar sommige songs konden we dus wat mee spelen. En dat was ook het grote voordeel voor de live-plaat, want daar staan er nu dus 45 op, waar we keuzes uit konden maken op het einde. Daarnaast was het ook belangrijk voor ons dat we meer songs hadden, want als we twee jaar lang dezelfde achttien nummers zouden moeten spelen, dan waren we echt gek geworden. Dan zou touren echt een nine-to-five-job worden en dat willen we niet. We wilden dat het interessant, leuk en uitdagend voor ons zou blijven. De variaties in de setlist zijn belangrijk voor ons, maar ook voor fans die op meer dan één show komen opdagen.
Dus die lengte is niet echt een uitdaging, maar eerder het resultaat van dit hele proces. Als gevolg daarvan heb je wel meteen een van de lijvigste releases ooit.
Het was niet echt een uitdaging, het kon even goed een dubbel-CD met DVD geweest zijn, maar het komt echt neer op de lengte van de shows. We wilden gewoon zoveel mogelijk nummers op die plaat krijgen en we hadden het geluk dat met een triple-CD package konden werken en vier vinyls. Dat is waarde voor je geld, want uiteraard willen we dat mensen onze releases kopen en niet gewoon downloaden. We zorgen er altijd voor dat het een mooi pakketje wordt en in dit geval gaat het om drie CD’s, twee mooie boekjes met afbeeldingen en artwork. Dat is voor ons belangrijk, dat mensen zoiets echt graag willen bezitten en ervan houden. Zo ben ik ook opgegroeid met albums, ik hield van de grote releases met hun artwork en booklets, dus trachten we dat mee te geven met de mensen.
Hansi heeft ons ook verteld dat jullie van plan waren een DVD uit te brengen. Staat dat nog op het programma?
We gaan zeker nog een DVD of blu-ray doen, maar we wilden dat niet nu doen. Nu lag de focus echt op de audio-opnames. Als je de vorige DVD neemt die we gedaan hebben, uit 2004 ofzo, dan had je meteen al vijftien camera’s nodig. Zo’n immens productieteam neem je niet met je mee op tour, want dat zou neerkomen op extra nightliners, extra vrachtwagens en vooral extra kosten (lacht). Dus we gaan die wel doen, maar die zal los staan van dit live album. Misschien doen we wel weer een Blind Guardian-festival, zoals toen, en dan hebben we de ideale gelegenheid. Dan kan het podium ook volledig aangekleed worden zoals wij dat willen en daar kun je ook zoveel camera’s plaatsen als je zelf wilt en neem je het op zoals je zelf wilt. Voor ons was het dus in het begin al zeker dat we enkel audiomateriaal zouden opnemen.
Er waren ook al lange tijd geruchten over een orkestrale plaat. Hoe zit het daarmee?
(lacht) Daar zijn we eindelijk bijna mee klaar. We zijn daar eigenlijk al eeuwig mee bezig, het aanvankelijke idee werd geleverd halverwege de jaren negentig, denk ik. Hansi moet nog heel wat vocals opnemen voor die plaat en het originele idee was dat hij de studio in zou gaan als we tussen twee tourblokken zouden zitten, maar dat was helemaal niet gelukt, aangezien het touren veel te hard woog op zijn stem. Hij moest tijdens die momenten gewoon rusten en zo konden we hem niet naar een studio sturen voor deze opnames. Dat plan hebben we dus laten varen en nu zal hij al die opnames gaan doen. We spelen maar een handvol shows dit jaar, dus hij zal er genoeg tijd voor hebben. Dan kunnen we het mixen, masteren en uitbrengen. Dat zal eind volgend jaar worden, of ten laatste januari 2019. Nog even geduld dus.
Anna van Cellar Darling heeft me gezegd dat ze graag met jullie op tour had gegaan, maar dat jullie inderdaad even een break inlassen. Gaan jullie schrijven?
Klopt. Grappig dat je het net over die band hebt, want ik beluisterde vandaag het nieuwe album nog. (lacht) Een kleine wereld. Zoals ik zei, zijn we op tour geweest met de vorige plaat, gedurende twee jaar, en als je op tour bent, dan schrijf je geen nieuwe plaat. Dat is zo in ons geval, want dan zou al het nieuwe materiaal zo klinken als het materiaal dat we brengen op tour. Dat is immers de muziek die dan in ons hoofd zit. Zo werken we dus steeds: we wachten met schrijven tot na de tour, dan halen we al het oude uit ons hoofd en beginnen we met het nieuwe. Dat gaat er dus nu gebeuren, we spelen nog iets van een stuk of twaalf shows en dan werken we aan de nieuwe plaat tot die af is, en dan zijn we weer weg voor iets van twee jaar. We zullen wel zien.
Dus het vuur zit wel goed in de band. Ik was al bang dat releases iets langer op zich lieten wachten omdat jullie een dagje ouder werden.
(lacht) Nu zit er inderdaad iets van een vier jaar tussen twee albums, maar het komt echt niet omdat we een dagje ouder zijn. Het komt echt door dat touren. Daar kruipt immens veel tijd in. De laatste plaat, Beyond The Red Mirror kwam in het voorjaar van 2015 uit en we waren op weg tot eind 2016. Dat is twee jaar die meteen weg zijn en we zijn altijd zo’n jaar of anderhalf jaar bezig voor een nieuwe plaat en vervolgens weer zes maand om alles op te nemen. Er is immers altijd heel wat gaande in onze muziek: heel wat tracks, heel wat harmonieën, enzovoorts. Het duurt gewoon een tijdje om alles te maken en op te nemen. Alles opgeteld maakt dat vier jaar, dus het is zeker niet dat we luier zijn geworden en dat we op vakantie zijn. Eigenlijk werken we altijd wel aan iets, maar het duurt wel even. Als we het sneller zouden kunnen doen, dan zouden we dat ook doen, maar we willen niet dat dat ten koste gaan van de kwaliteit van het product. We zijn erg kieskeurig als het op ons materiaal aankomt en we werken er ook aan tot echt elk klein detail juist zit. Als dat dan vier jaar duurt, dan is dat maar zo. Maar dus niet omdat we oud zijn, of dat hoop ik! (lacht)
Ik heb het even uitgerekend en het is je dertigste jaar binnen deze band. Heb je nog steeds persoonlijke doelen of bepaalde wensen?
Ja, heel wat! De doelen zijn ook niet veranderd. Eerst en vooral moet ik zeggen dat we er nog steeds van houden om deze muziek te maken en te brengen. De motivatie en passie blijven, en er zijn nog steeds heel wat landen waar we nog nooit gespeeld hebben. Nu hebben we tijdens de vorige tour voor het eerst in Israël en Taiwan gespeeld, net als nieuwe landen in Zuid-Amerika. Maar er staan nog heel wat landen op het lijstje. We hebben bijvoorbeeld nog nooit in China of Indië gespeeld en er zijn heel wat Afrikaanse landen waar we nog nooit geweest zijn. Dat is zeker een doel: ik wil overal eens spelen. Je werkt elke nacht twee-en-een-half uur en de rest van de dag ben je een toerist, dus je wilt de wereld zien. Je kan met die mensen praten, hun voedsel eten en zien hoe hun cultuur werkt. Daar hou ik van. Maar zeker ook op muzikaal vlak. Je kan zoveel dingen doen die je nog nooit geprobeerd hebt en dat houdt me zeker bezig. We begonnen als een melodische speedmetalband zoveel jaar geleden en dat was toen alles wat we ooit wilden maken (en wellicht ook alles wat we konden maken toen). Dat was erg fijn, maar op een bepaald punt wilden we verder en stopten we met onszelf te herhalen. Dat had voor ons echt te saai geweest. Er is dus altijd wel iets nieuws dat je kunt aanbrengen. Op de laatste plaat was dat een 7-string, en dat was echt enorm leuk. We zullen wel zien wat we op de volgende plaat gaan doen om ons naar een nieuw niveau te trekken. Dat blijft de motivatie.
Mooi, we mogen nog heel wat verwachten van jullie. Nog enkele laatste woorden dan?
Iedereen die naar een van onze shows geweest is de voorbije twee jaar en zich daar geamuseerd heeft: haal zeker dit live album in huis, want dat zul je ongetwijfeld ook goed vinden dan. Als je niet naar een van onze shows geweest bent: haal zeker dit live album in huis, want dat zul je ongetwijfeld goed vinden (lacht). Verder zijn we al bezig met ons nieuwe materiaal en dat zal wel even duren, maar je mag ons terug verwachten.
Links: