Interview Innerwish
Innerwish is één van de eerste melodieuze Griekse power metalbands die de
stap over de eigen landsgrenzen waagt, in de hoop dat er nog vele zullen volgen.
Ik sprak met een wat stoïcijnse gitarist Manolis Tsigos over het nieuwe album
Silent Faces.
Kun je de lezers eerst in het kort wat vertellen over het ontstaan van
Innerwish?
Natuurlijk. Innerwish kent haar oorsprong in het jaar 1995, toen de band
opgericht werd door zanger Yiannis Papanikolaou en gitarist Thimios Krikos, die
de grote droom hadden om melodieuze hardrock of metal te maken. Later ben ik
erbij gekomen, samen met drummer Pavlos Balatsoukas en bassist Alexis Levenderis.
Na het debuut, Waiting for the Dawn, is die hele line-up overhoop
gegooid, en werden Yiannis, Pavlos en Alexis vervangen door zanger Panagiotis
Myolonas, bassist Antonis Mazarakis en drummer Fotis Giannakopoulos. In 2001
hebben we een split-cd gemaakt met de epische Griekse metalband Reflection. Toen
onze nieuwe drummer en zanger ook opstapten, wisten we niet zo goed meer wat we
moesten doen, maar uiteindelijk hebben we in Babis Alexandropoulos en Terry
Moros twee bijzonder goede muzikanten gevonden, en sindsdien is de line-up
gelukkig ook hetzelfde gebleven. Met deze line-up maakten we dan ook het nieuwe
album, Silent Faces.
Kun je vertellen hoe dat album tot stand is gekomen?
Om te beginnen staan er tien songs op het album. Oorspronkelijk hadden we er
twaalf opgenomen, maar twee daarvan hebben we niet op het album gezet, omdat we
er nog niet echt tevreden over waren. De plaat is opgenomen in de G-studio’s
hier in Athene, met de hulp van de sound-engineer Nikos Nikiosifilys, gedurende
de periode van november 2002 tot en met maart 2003. Toen we klaar waren met de
opnames hebben we het materiaal aan producer R.D. Liapakis gegeven, die daar
vervolgens mee aan de slag is gegaan.
Innerwish klinkt als een ode aan – met name – Amerikaanse metal. Zijn
jullie meer beïnvloed door Amerikaanse bands, of pakken jullie meer uit de
Europese metalscene?
Kijk, we zitten met vijf personen in een band, en allemaal hebben we
verschillende bands waar we het liefst naar luisteren. Ik kan je wel vertellen
dat de grootste invloed niet zozeer een bepaalde band is, maar de klassieke
heavy metal van de tachtiger jaren.
Hoe is de metalscene in Griekenland eigenlijk, want Rotting Christ is zo
ongeveer de enige band die het ook buiten die grenzen aardig goed doet.
Er zijn aardig wat goede metalbands hier, en vooral de underground is spring-
en springlevend, maar er zijn aardig wat problemen. Drie problemen, in feite. Zo
hebben we een nijpend tekort aan goede producers voor deze hardere vorm van
muziek. Het tweede probleem is dat we weinig studio’s hebben die echt geschikt
zijn voor onze muziek. En ten derde hebben we weinig goede, plaatselijke labels
die onze muziek op een goede manier op de markt kan brengen. Black metalbands
als Rotting Christ en Septic Flesh doen
het inderdaad goed op de Europese markt, maar voor melodieuze metalbands is het
eigenlijk tragisch. Innerwish is dan ook de eerste band in ons genre die een
deal heeft kunnen tekenen bij een groot label als LMP.
Klinkt alsof het tij eindelijk aan het keren is…
Misschien kunnen wij op deze manier een aantal deuren wat verder open zetten
voor andere bands uit Griekenland, ja. Klasse bands als een Blood Angel en
Horizon’s End zijn het ook van harte gegund, en doen het vooral op de festivals
erg goed.
Gaan jullie zelf nog op tournee?
In onze deal met LMP staat niets over touren, maar LMP is dan ook geen
booking agency. We zijn wel met een paar instanties aan het onderhandelen over
de mogelijkheid om te gaan, want we willen Silent Faces natuurlijk overal
graag promoten. We gaan in ieder geval hier in Griekenland een aantal optredens
doen in de grotere steden, maar of we Griekenland dit jaar ook verlaten voor
andere optredens valt nog te bezien.
Wat zijn ondertussen de plannen, als er niet of nauwelijks wordt
opgetreden? Kunnen we een nieuwe album verwachten in die tijd?
We zijn bezig met het schrijven van nieuwe nummers, dus een nieuw
Innerwish-album voor het eind van 2004 moet zeker tot de mogelijkheden behoren.
Bij LMP hebben we een optie op nog vier albums, en voor de volgende hebben we al
vijf of zes tracks klaar. En wat ik al zei, ik hoop dat we nog kunnen optreden
in het buitenland, want de recensies van Silent Faces zijn eigenlijk
overwegend positief.
Jullie zijn geen standaard power metalband met teksten over Elfen,
magische zwaarden en draken, zoals momenteel de trend een beetje is in
metal-land. Mijn promo van het album ontbeerde te bijbehorende teksten, maar aan
de hand van de titels zou ik zeggen dat de teksten vrij persoonlijk zijn.
Dat klopt. Ze gaan over de dingen van het dagelijkse leven. Zaken die
we dagelijks op het nieuws zien en horen, maar ook persoonlijke dingen, zoals
een overlijden in de familie, of liefdesverdriet, bijvoorbeeld. We proberen onze
gevoelens uit te drukken door middel van onze teksten en muziek. Dat doen
we al jaren, en het lijkt ons nog prima af te gaan.