Interview Annihilator deel 2
Een tijdje terug had ik een
telefonisch interview
met Jeff Waters. Daar de tijd erg beperkt was en niet alle vragen beantwoord konden worden, greep ik de kans aan om de rest van het interview te doen voor het optreden in 013. Collega Kees is verantwoordelijk voor een deel van de vragen, waarvoor dank. Hier dus deel twee van het Annihilator interview.
Hoe ging het in Amsterdam?
Je bedoelt na de show toen we het ‘red light district’ opzochten? Gisteren waren we vooral toeristen. De show ging goed en we hebben weinig geslapen na de show.
Op je laatste album staan veel gastsolo’s. Van welke heb je zoiets: “Ik wou dat ik die had verzonnen”?
Alexi Laiho. Hij is een van mijn favoriete gitaarspelers. Hij is, zoals ze dat in Noord-Amerika noemen, een “shredder”.
Werk je, je solo’s uit, of zie je wel waar je uitkomt?
Ik had de gewoonte om ze uit te werken. Tegenwoordig ben ik daar te lui voor en speel ik gewoon wat en zie wel wat er uit komt. Ik werk nu meer zoals te zien is op de Roadrunner United DVD. Eerst het eerste stukje spelen en onthouden wat ik daar speelde en daar vanuit het tweede stukje solo spelen zodat je een lijn behoudt.
Je hebt zoveel gasten uitgenodigd. Moet je nu bij hen allemaal een stukje komen inspelen?
Ja, op sommige. Alexi van Bodom wilde me wel op hun nieuwe album hebben. Dus ik zei gelijk: “Ja”. Indien andere mij willen hebben, kom ik ook zeker langs.
Never, Neverland is je favoriete album. Nooit gedacht om weer een album op te nemen in die richting?
Soms probeer ik wel eens iets in een song a la Never, Neverland, maar ik kan dat niet nog een keer. De tijd en wat er toen om me heen gebeurde zorgde ervoor dat het album zo uitpakte. Het is onmogelijk om nog een soort gelijk album te maken.
Je bent onder andere gevraagd voor Megadeth. Tegen welke band zou je “Ja” zeggen?
Ze zouden me niet vragen maar uiteraard:AC/DC, Slayer, Metallica, Priest of Maiden. Dat zal nooit gebeuren, maar daar zou ik niet over twijfelen. Ik ben een fan van verschillende soorten metal. Thrash-spul tot en met melodieus- en commercieel spul.
Randy Rampage kwam even terug.
Ja in 1999? Sjonge jonge. Die gast z’n naam duikt iedere paar maanden op.
Ramp, betekend in het Nederlands “ramp” vandaar misschien.
Als ik dat van te voren geweten had… Betekend dat echt ‘ramp’? En hij is oud. Dat wist ik niet.
Wat spreekt je niet aan, aan Alice In Hell?
Uit een professioneel oogpunt gezien, klinkt hij als een slechte demo. Voor die tijd was de sound wel oké. Het album werd opgenomen, zonder dat er geld in was gestoken. De songs bleven overeind staan ondanks de productie.
Vind je het niet jammer dat Coburn Pharr of Aaron Randall is weggegaan?
Ja en nee. Ja, omdat ze beide goed zijn op de albums waar ze op te horen zijn. Die albums deden het behoorlijk goed. Nee, omdat ik blijkbaar met veel verschillende muzikanten moet werken om dingen te maken. Daarnaast wil ik ook nog wel eens experimenteren en wat dingen uitproberen. Door Coburn hadden we een geweldig Annihilator album getiteld Never, Neverland en met Aaron Randall hadden we succes in Azië en Japan en in sommige delen van Europa me Set The World On Fire.
Je zei ooit dat als je genoeg had geschreven, de andere leden ook konden schrijven voor Annihilator.
Jazeker. De jongens waar ik nu mee speel heb ik gelijk tegen gezegd: “Hé, als je wat teksten wilt schrijven voor een paar songs of alle songs? Ga je gang.” Ik heb ze de demo’s toegestuurd. Dat heb ik ook gedaan bij Randy Rampage en Coburn en Aaron. Allemaal hebben ze de mogelijkheid om mee te schrijven, maar ze wilden er geen tijd in steken. Ze komen liever binnen wanneer alles klaar voor ze staat. Zelfs Dave heeft maar één song geschreven op de drie albums die ik met hem heb gedaan. Om songs te kunnen schrijven, moet je, je zelf trainen. Ik ben geen super talent daarin, maar ik val onder de noemer “goed”, denk ik. Dat kost vele jaren om te leren hoe dat in zijn werk gaat. Sommige willen het dus niet proberen, omdat ze het nog niet eerder hebben gedaan.
Toen je Set The World On Fire promootte noemde je het een van de beste dingen, maar later veranderde je, je mening compleet. Hoe zit dat dan?
Soms houd ik van een album. Wanneer ik klaar ben met het opnemen van een album vind ik het album altijd fantastisch. Dat heeft iedere muzikant. Na een jaar kun je er met een helderder oor naar luisteren. Ook kan de pers je duidelijke reviews geven. Ook geven ze soms slechte reviews terwijl het een van de beste dingen is die je ooit hebt gedaan. Na een jaar luister ik weer eens naar een opname en kan dan iets hebben van: “Shit er staan vier songs op die daar niet horen. Ik had vier betere songs moeten schrijven” . Of “Ik had dat en dat moeten aanpassen. Ik had iemand anders de boel moeten laten mixen, want ik was te moe om het album goed af te mixen”. Maar al die dingen gebeuren met een reden. Geen enkele fout heeft er voor gezorgd dat Annihilator moest verdwijnen. Iemand vroeg me eens wat ik de slechtste song vond. Ik zei toen dat er een song op King Of The Kill staat getiteld Speed en dat me ervoor schaamde dat die song op het album terecht was gekomen. Een paar dagen na het interview sprak ik een fan en hij zei dat, dat zijn favoriete song was.
Wat is zo speciaal aan Ran gitaren?
Ik zou het niet weten. Ze klinken goed en ze spelen lekker en zien er tof uit wanneer ze schoongemaakt en gelakt zijn hahaha. Van Ran mochten we ook een deal met Gibson aan gaan en dat is natuurlijk een droom van elke gitarist.
Je hebt al behoorlijk wat mensen in je band gehad?
Ja maar niet op hetzelfde moment. Hahaha.
Ben je zo’n moeilijk mannetje dan?
Ja waarschijnlijk wel. Nee, niet echt. Wanneer ik een album opneem doe ik dat meestal met drie mensen. Ik speel zelf de gitaar- en bas partijen. Zingen doe ik ook soms zelf, maar meestal doet iemand anders dat en dan huren we nog een drummer in. Wanneer het tijd is om te gaan touren, kijken we uit naar een bassist en een tweede gitarist en wie er beschikbaar zijn. Soms ben je bepaalde muzikanten kwijt geraakt omdat ze opstappen vanwege hun familie, een beter aanbod van een grotere band krijgen, drugs te veel grip op ze krijgen, of ze mogen niet weg van hun vriendin. Het is dus eigenlijk een solo project maar wanneer we touren is het een band.
Wat is je doel met betrekking tot Annihilator tegenwoordig?
Overleven, dat is al vele jaren mijn doel. Ik heb het niet verkeerd gedaan als je ziet dat er toch al twaalf albums zijn uit gebracht. Ik ben nooit in de buurt van de status van een Slayer of een Megadeth gekomen, maar ik krijg nog steeds goede kansen om te touren en de deals die ik nu heb getekend zijn getekend voor een aantal jaren. Tenzij ik ernstige problemen met mijn gezondheid krijg, zullen er nog heel wat albums uit gaan komen.
Merk je al iets aan de interesse van pers en mensen die je nieuwe album kopen nu je bezig bent met deze tour en opent voor veelal jongere mensen?
We spelen voor veel 15-20 jaar oude liefhebbers en zo krijgen we de kans om onze muziek aan hen te laten horen. Na een paar weken in Engeland gespeeld te hebben belde SPV op en vertelde dat de verkoop van onze albums was gestegen. Ik krijg nu weer goede promotie in plaats van geen promotie zoals dat het geval is geweest de laatste vier jaar toen ik niet bij hen zat.
Wat doe je om jezelf als gitarist op niveau te houden?
Ik heb geen gitaar meer gestudeerd sinds 1996. Ik ga de studio in voor drie maanden en ben daar bezig met schrijven en dan gaan mijn vingers zich weer over hals bewegen. Van het laatste album Metal stonden de gitaardelen erop eind oktober 2006 en ik heb de gitaar niet meer aangeraakt tot de eerste week van maart. Ik heb andere dingen te doen in mijn leven dan mijn handen te bezeren. Er zijn meer interessante dingen om te doen dan gitaarspelen zoals mijn kind en bezig zijn met de vrouwen. Als je twaalf uur per dag zit te spelen, krijg je verder weinig te zien van het leven. Ik heb mijn tijd in hel gehad door tien jaar tien uur per dag te oefenen van 1985 tot 1995, daarom ben ik zo goed hahaha.
Rampage was een groot probleem in je band.
Oh nee, weer terug naar hem. Aan metal Mike, die zich ook in de ruimte bevindt:”Hey Mike, heb je hem betaald voor die vragen? Nee, deze keer niet. Oh ok. Wat wilde je vragen?”
Je komt aardig nuchter over. Is het niet irritant om andere in je band bezig te zien op de manier zoals hij dat deed?
Ik ben in het begin ook een groot probleem geweest. Ik dronk een ‘paar’ biertjes elke seconde en elke minuut, maar in 1993 ben ik daar mee gestopt. (Mike schreef ooit: ‘Hoe kan iemand genaamd Waters zoveel alcohol drinken?’)
Luister je nog wel eens naar je oude albums?
Nee, soms hoor ik wel eens toevallig iets zoals gisteren in de parkeergarage. Ik zat mee te tikken met mijn voet en had zoiets van: Wow, wat is dat?
Wat is je absolute hoogtepunt?
Judas Priest 1991 en Pantera tour.
Soms schrijf je een minder goed album om daarna een betere te kunnen schrijven. Wat is je slechtste plaat?
Hmm… Ik heb er een paar van. Je bedoelt mijn minste goede album?
Remains uit 1997 en verder weet ik het niet. Elk album bewerkstelligde iets goeds. Voor Annihilator. Maar qua albums is Remains de zwakste denk ik. Sinds 1993/1994 kan je als band niet zomaar een slecht album uitbrengen, want dan ben je weg. In de jaren ’90 hadden bands vaak drie of vier goede songs op het album staan waar de verschillende kanten mee openden. De platenmaatschappij was alleen maar geïnteresseerd in die ‘hits’ en de rest interesseerde hen niet. Via het internet kan ik nieuwe albums uitchecken en beslissen of er meer dan twee songs op staan en ik uiteindelijk het hele album koop of niet.
Is het nu lastiger voor een metalband dan?
Ik denk dat het nu lastiger is voor een metalband want de maatschappijen verwachten gelijk succes. Zo is het in de popmuziek altijd gegaan, maar dat gaat nu ook voor metal op. In Noord- Amerika is het ook: het ene moment dit en pfff een maand later is het weer wat anders.
Links: