Een middernachtinterview, dat was de eerste keer. Frontman Dez en gitarist Neal van DevilDriver hadden nog geen zin om te gaan slapen na hun show op Alcatraz, dus zocht ik hen backstage op om nog een interview af te nemen.
Vorige keer sprak ik je op het grootste metalfest van België, vandaag stond je op het inmiddels tweede grootste metalfest van dit land. Wat vond je ervan?
Dez: Ongelofelijk. Normaal stonden we hier niet, maar om twee uur ‘s nachts kregen we plots een oproep van een raar Europees nummer. Het was de burgemeester van deze stad die me vroeg waarom wij hier niet stonden. We waren eigenlijk niet geprogrammeerd, maar ik vroeg naar een slot om te spelen en toen hij dat voor mekaar kreeg, stonden we hier ook. De Main Stage stond volledig volgeboekt en eigenlijk zijn we een band om daar te spelen, maar toen hij me vertelde dat Satyricon in de tent speelde, vond ik het prima.
Jullie speelden voorlopig nog niets van jullie laatste release. Wat waren de reacties tot nu toe?
Dez: We deden dat album omdat er altijd drie jaar tussen twee platen zijn en ik wou echt wel om een jaar of twee een plaat uitbrengen. We wilden iets leuks doen deze keer en hier in de Europese Unie moet ik steeds duidelijk maken dat deze twee genres in Amerika echt samenkomen. Als je backstage bent of je bent aan het barbecueën, dan gaat het van Slayer vaak naar bijvoorbeeld Johnny Cash en weer van Pantera naar Willy Nelson. Het kind met de Slayer-patch heeft er ook meestal wel eentje van Cash. Het moest er echt eens van komen en ik heb nu de muzikanten om het te brengen. Ik hoorde de eerste nummers die ze klaargemaakt hadden en ik vond het meteen geweldig. Ik dacht: dit gaan we nu doen. Oorspronkelijk moest het een plaat zijn voor de fans… Ik haat dat woord: voor de mensen die ons kennen. Nadien kreeg het echter een leven op zich en verwierf het twee keer een nummer één positie. De tweede keer was echt onverwacht en het nummer Ghost Riders In The Sky met Randy van Lamb of God, John Carter Cash en Ana Cash wordt echt een pak gespeeld. Net hetzelfde voor Whiskey River.
Die nummers zijn uiteraard bekend, maar ik kende er bepaalde niet in het rijtje. Hoe hebben jullie deze selectie opgemaakt?
Neal: We zijn allen samengekomen met een lijstje vol nummers, maar het kwam er vooral op neer wie de artiesten gingen zijn die we zouden coveren. Er zijn een paar mensen die je er gewoon niet uit kan laten, zoals Willy Nelson of Hank Williams. Je kan echt een album als dit niet opnemen en dan er een stempel van jezelf op drukken, zonder dat je zo’n namen gaat bespreken.
Dez: Nadien hadden we het erover welke nummers er nog bij in het rijtje konden. Neal bracht Dad’s Gonna Kill Me bijvoorbeeld aan, of A Thousand Miles From Nowhere omdat hij zo graag naar Yoakam luistert. Na de grote namen dus nog wat interessante buitenstaanders om er een interessante plaat van te maken.
Is deze plaat dan persoonlijk? Groeiden jullie op met deze artiesten?
Dez: Deze plaat betekent iets voor het heavymetalpubliek in Amerika. Uiteraard ook voor ons, maar gewoon voor iedereen in Amerika. Het is echt moeilijk om dat hier uit te leggen. Als je op een Pantera-bus stapt, dan hoor je gewoon outlaw country. Hank III opent deze plaat en het wordt niet meer outlaw dan dat. Hij geeft helemaal niets om pop of countrypop. Hij past zijn nummers echt niet aan voor de radio.
Hebben jullie er ooit over nagedacht om het te brengen op de originele manier? Het voelt uiteraard wel aan als een typische DevilDriver-plaat op deze manier.
Dez: Dat hebben we nooit gedaan. Geen seconde, ‘no way in hell’. Ik ken een kerel die dat ook tegen me zei, dat het een mooi moment is voor ons om lekker clean te gaan zodat ons materiaal ook op de radio kon verschijnen. Dan zou onze carriére zogezegd in stijgende lijn gaan. Ik antwoordde dat hij er echt geen besef van had waar wij mee bezig zijn. Ik vertelde hem dat we het heavy zouden brengen, waarop hij me waarschuwde dat dat wel eens ons einde zou kunnen betekenen. Op de cover staan speciaal voor die kerel vijf stroppen, om aan te duiden dat wij als band kunnen doen wat wij willen en dat de fans ook achter ons zullen staan in onze beslissingen. Het klinkt heavy en onze insteek is echt. Bij heel veel bands klinkt het echt zo geveinsd en willen ze enkel verkopen, en op de radio weerklinken. Wij willen gewoon hard, smerig en ‘echt’ klinken.
Heel wat van deze heren zijn er niet meer, maar anderen zijn nog springlevend. Wat is hun mening hierover?
Dez: Hun mening heb ik nog niet, maar ik zou zo graag Willy Nelson op de volgende plaat hebben. Hem, samen met Kerry King en Neal op gitaar, dat zou echt waanzinnig zijn! Laten we gewoon wat gekke dingen proberen.
Aanschouwen jullie dit dan als een coverplaat of echt als een studio-album?
Dez: Het is zeker een DevilDriver-plaat. We maakten het eigenlijk voor onszelf, of zo is het toch begonnen, maar mensen kopen het echt massaal.
Neal: Absoluut. Oorspronkelijk wilden we er een tussendoortje van maken en dat klinkt zelfs nog wat negatief, want we hebben er echt enorm veel werk in gestoken. Dit hebben we gedaan terwijl we wat tijd vrij namen om bij onze families te zijn. We kunnen immers niet stoppen met werken. Het werd echter meer dan dat en daar ben ik erg trots op.
Wordt dit dan nog een deel van jullie oeuvre om live te brengen?
Dez: Zeker! Die nummers vinden hun weg naar de setlist tijdens de herfst. We doen een tour in de VS met Jinjer en dan komen er twee of drie nummers bij in de setlist. Nadien komen we terug naar Europa. We gaan hier echt ongelofelijk vaak te vinden zijn. Dan gaan we die nummers zeker spelen.
Hopelijk dat het net zoals in Amerika dan ook rijmt met metal, hier in de Lage Landen.
Dez: Ja, dat zou geweldig zijn. Een paar dagen geleden kwam er een jongen naar mij die me zei dat hij nog nooit gehoord had van Willy Nelson of Johnny Cash, en dat de lyrics zo geweldig zijn en vol waarheid zitten. Ik bevestigde dat, want je kan echt zo veel halen uit die teksten. ‘If drinking don’t kill me, her memory will’ bijvoorbeeld. Elke dag dat ik opsta, wens ik dat ik zoiets had bedacht. Maar dat deed ik niet dus, een countryzanger was me voor.
Dat moet je wel een goed gevoel geven, dat mensen naar jullie muziek luisteren en jullie hen op weg zetten om de klassiekers op te zoeken.
Dez: Absoluut. Dat is het geweldige aan onze fanclub, dat ze zo ongelofelijk jong is. Als je eens een kijkje neemt op onze concerten, dan merk je dat het echt allemaal erg jonge mensen zijn. Wij zijn zeker geen twintigers meer, wat maakt dat je dan erg dankbaar bent dat zij er staan. Het was zeker niet de bedoeling om hen te pushen in de richting van country, we wilden gewoon iets doen wat wij wilden doen, maar het is wel fijn dat het gebeurt. Ik heb nu gewoon de schrijver om deze platen te maken. Neal komt uit Texas, groeide op met deze muziek en voegde Lap Steel toe aan een heavymetalplaat. Dat is nog nooit gebeurd. Allemaal van die kleine zaken die opgeteld tot een geweldig geheel leiden. Hij heeft ook een erg fraaie cleane stem, wat ik ook kan maar wat binnen DevilDriver gewoon niet werkt. Samen vonden we een manier om screams en clean vocals te verweven tot een geheel. We zochten naar heel wat ‘aha’-momenten, en dat is gewoon het hoogtepunt als je muzikant bent.
Er staat ‘part 1’ bij, wat meteen ook betekent dat er een vervolg komt. Was dat een beslissing van in het begin.
Dez: Ja, we wisten vrij vlug dat er een vervolg zou komen. Heel wat mensen belden ons op, zelfs van de grootste bands op deze planeet, om te vertellen dat ze op zo’n plaat wilden staan. Dan heb je vlug een beslissing gemaakt. Ik kan je nog geen namen vertellen, daar moet je nog even voor wachten.
Een geweldig thema ook gewoon. Als ik denk aan outlaw country, dan denk ik aan whiskey, cowboys, …
(Dez onderbreekt me) Geweldig toch! Wat een gevoel geeft jou dat, als Europeaan? Je luistert naar deze muziek en je denkt meteen aan paarden, de woestijn, gieren, ‘The Good, The Bad, The Ugly’, enzovoorts. Dan kan je toch enkel besluiten dat je het gevoel krijgt dat zo’n muziek ‘echt’ klinkt en inspeelt op het gevoel.
De laatste tijd denken mensen wel aan andere zaken als je het over Amerika hebt.
Dez: Ja, ze denken aan onze idiote president. Fuck him!
Leeft die stijl ook binnen jullie band? Drinken jullie whiskey?
Dez: Ik drink zelf niet, maar Neal kan er af en toe wel eens van genieten. Het ding is wel dat dit album een soort van ‘all Americana’-gevoel heeft. Je denkt aan cowboys en indianen. Bezig zijn met zulke muziek geeft je dan ook echt de voldoening dat je met iets bezig bent dat tot de verbeelding spreekt. Als je ‘The Good, The Bad and The Ugly’ kijkt, dan heb ik echt het gevoel dat het ‘echt’ aanvoelt.
Ook al is het grotendeels in Spanje opgenomen.
Dez: (lacht) Ja, Spanje of zelfs Italië. Zelfs de gedubde versie voelt bij mij nog echt aan. Jullie moeten toch ook van die typische outlaws gehad hebben hier, die banken of treinen overvielen?
Enkele eeuwen geleden hadden we wel wat bendes die we ‘de bokkenrijders’ noemden en die volgens sommige verhalen wat Robin Hood-achtige trekken meekregen.
(Dez doet erg zijn best om het woord juist uit te spreken) ‘Bokkenrijders’ zeg je? ‘Goat Rider’, schrijf dat eens op! Dat klinkt zo geweldig, misschien moeten we maar eens een nummer die naam geven. Het heeft langs de andere kant ook weer schijnbaar wat weg van vrijmetselarij.
Een vraag voor Neal dan, aangezien jij niet drinkt. Hoe bevalt het bier je hier in België?
Neal: Geweldig! Ik kom van een arm gezin uit Texas en ik dronk wat jullie wellicht aanschouwen als water. Dat ‘pisbier’ heeft nog steeds een belangrijke plaats in mijn hart, maar dit is wel echt iets anders.
Dez: Ik drink nog altijd graag bier hoor, maar dan de niet-alcoholische versie ervan. Ik heb al heel wat verzet in mijn leven, dat heb je als je op tour gaat met Pantera of Black Sabbath. Toen leerde ik echt drinken. Op een gegeven moment moet het gewoon gedaan zijn, zeker als je met zo veel zaken rekening moet houden zoals diverse bedrijven, deze band en je gezin. Het is gewoon een feit dat niemand die hier aanwezig is en zo veel betaalt voor een ticket, mij waggelend op die planken wil zien staan. Er zijn zo veel muzikanten die dat wel doen en die niet door hebben dat de fans minder waar voor hun geld krijgen. Er is ook gewoon een gevoel dat je hebt als je daar nuchter staat, dat je nooit kan hebben als je dronken bent.
Behalve als je The Pogues bent, maar dat is misschien jouw muziek niet?
Dez: The Pogues… Die naam heb ik al decennia niet meer gehoord. Ik hou van elk type muziek, man. Ik hou ook van blues bijvoorbeeld. Echt van alles, gaande van Billie Holiday tot Black Sabbath en van black metal tot Black Flag en weer terug naar blues. Op die manier converseren Neal en ik ook. Vind je dit een goed nummer, ja of neen? Het maakt niet uit om welk genre het gaat. Een paar dagen geleden zette iemand een bepaald popnummer op en dat vond ik echt geweldig. Net zoals Lemmy antwoordde op de vraag van welke muziek hij hield: ‘I like good music’.
Links: