Ad Infinitum is de naam van een nieuwe symfonische groep in de stal van Napalm Records. Het debuut klonk meteen erg professioneel, dus moest ik daar frontdame Melissa Bonny gewoon even wat vragen over kunnen stellen.
Ik luister een plaat altijd eens even zonder een promofiche en bij jullie dacht ik echt dat ik enkele platen gemist had, maar Ad Infinitum is dus een nieuwe band, weliswaar met leden uit andere bands. Is het de eerste keer dat jullie dit symfonische genre een kans geven?
Erg bedankt voor het compliment, fijn dat je vindt dat het niet klinkt als een nieuwe band. Voor mij is het niet helemaal nieuw. Mijn eerste band sprong wel wat naar metal met symfonische elementen en folk, maar we waren niet echt duidelijk wat het moest worden. Dit keer heb ik echt een duidelijk beeld van waar het naartoe moet, dit is symfonische metal op de manier dat ik het graag beluister, speel en zing. Een nieuwe ervaring dus.
Heel wat verwijzingen in de ik-persoon. Is Ad Infinitum dan eerder een soloproject?
Het was eerst bedoeld als een soloproject, want ik had echt nood aan het schrijven van meer muziek. Als je dan na verloop van tijd zo veel tijd en energie hebt aangebracht in iets, wil je niet dat het zo maar een projectje blijft. Je wilt dat het een echte band wordt, en op die manier kwam ik in contact met drummer Niklas Müller, gitarist Adrian Thessenvitz en basssit Jonas Asplind. Op dat moment werd het een heuse band.
Wel een behoorlijke afstand als band, want jullie wonen vrij ver van mekaar. Hoe werkt deze langeafstandsrelatie? Hoor je deze heren ook in de opbouw van de muziek, of hebben ze jouw stukken vooral gestudeerd?
Eigenlijk is er niet echt een vast patroon dat we gevolgd hebben. Sommige nummers had ik al geschreven alvorens ik hen vond, andere nummers hebben zij verder afgewerkt. Voor bepaalde nummers hebben Nik of Jonas dan weer een insteek geleverd. We werkten dus op heel uiteenlopende manieren aan de nummers. Ik vind dat al die input op een mooie manier samenkomt op deze plaat, dus ik ben erg tevreden.
Spreken jullie ook af of houden jullie het louter digitaal?
We werkten voorlopig inderdaad digitaal. De eerste keer dat we mekaar echt zagen, was voor de eerste photo shoot. Alles werkt echter prima via het internet. Ik stuurde bijvoorbeeld de basislijn van de zang, de structuur van de nummers en wat ideeën voor de gitaarlijn. Dat stuurde ik vervolgens naar Nik, die de drumlijnen herschreef naar de manier waarop hij het zou spelen. Ik werk immers op basis van een bepaald programma, maar dat is uiteraard niet de manier waarop een echte drummer werkt. Dat werkte track per track, tot we een zekere demo hadden die we dan naar Oliver stuurden, onze producer. Hij schreef vervolgens de orchestratie. We werkten vervolgens ook erg aan de songstructuren; Adrian had bijvoorbeeld nieuwe gitaarlijnen en ik werkte aan het finetunen van de zanglijn. Er is een heel schrijfproces voor de opnames, maar tijdens het opnemen verandert er op die manier nog erg veel. Dan krijg je ideeën die nog veel beter zijn dan toen ze op demo verschenen.
Lijkt erop dat jou inbox vrij vol zit.
(lacht) Ja, zeker en vast! Ik moest alles een paar keer volledige schoonmaken en kocht zo’n externe harde schijf hiervoor.
Het is wel de ideale manier om te werken vandaag de dag, niemand kan toch buiten. Zijn de restricties zwaar in Zwitserland?
Momenteel ben ik niet in Zwitserland, ik woon nu in Denemarken. Hier zijn de restricties iets minder zwaar, we kunnen nog steeds buiten. Je kan echter niet naar het strand of op café gaan.
Gisteren sprak ik met Björn van Ye Banished Privateers, waar jullie mee op tour gaan in het najaar. Hij bevindt zich wat in die lijn van restricties en ziet wel nog de positieve kant van alles, dat het creativiteit verstevigt. Wat denk jij ervan?
Oh, fijn dat je Björn gesproken hebt! Ik heb ze nog niet ontmoet. Ik denk wel dat we nu meer tijd krijgen om zaken te regelen. Persoonlijk voel ik op dit moment wel niet heel veel veranderingen, er is immers veel werk aan het management rond dit album en de merch. We deden een crowdfundingcampagne waarbij we wilden afspreken vlak voor deze crisis, maar toen dat in het water viel moesten we echt alles overbrengen van een land naar het andere. Dat was zo ingewikkeld dat we er nog steeds mee bezig zijn. Weinig vrije tijd dus om al met schrijven bezig te zijn. Voor andere mensen denk ik wel dat het meer tijd vrijmaakt en creatief interessant is, zeker voor mensen die een band hebben naast een job en niet naar dat werk kunnen gaan.
Jullie kozen er echter niet voor om alles even uit te stellen. Veel bands doen dat door deze crisis. Waarom jullie niet?
Ik denk dat het wat te laat was daarvoor. We zaten in een proces van promotie sinds de release van onze eerste single eind januari en de tweede eind februari. Alles was al begonnen en toen we hoorden dat de tours niet doorgingen waren we echt te dicht tegen de release. Dan kan je niet gewoon alles uitstellen. Langs de andere kant kunnen mensen niet naar concerten gaan en biedt zo’n release de mogelijkheid aan mensen om zich af te reageren en zich te amuseren in deze periode. Ik weet eigenlijk niet of het goed of slecht is.
Misschien dat ze alles wat je zingt ook van buiten kennen tegen de tijd dat ze je op de planken zien. (Melissa lacht) Deze plaat is getiteld Chapter 1: Monarchy, dat wijst op een verhaal dat erachter zit. Kan je ons er wat over vertellen?
Het idee erachter was om het verhaal van de band als een boek voor te stellen. Als je het in termen van verleden, heden en toekomst bekijkt, dan is dit het eerste deel van ons verhaal. Dat brengt ook meteen het idee met zich mee dat je als luisteraar nog opvolgers mag verwachten.
Wat betreft dit verhaal: het hele album draait eigenlijk rond de regeerperiode van Lodewijk XIV, de koning van Frankrijk, en de mensen rondom hem. Wat ik met de lyrics echter wou bereiken, was niet enkel een verwijzing naar zijn leven. Ik vond dat je de tekst ook zelf mocht voelen, zoals bijvoorbeeld bij See You In Hell. Dat draait rond het gebruik van vergif in Versailles tijdens zijn bewind. Vele mensen vergiftigden gewoon hun vijanden, dat was veel discreter en minder lawaaierig dan werkelijk bloed te vergieten. Het verhaal gaat bijvoorbeeld over een vrouw die haar minnaar vergiftigt omdat hij haar slecht behandelde. Als je het echter uit zijn context bekijkt, dan heb je lyrics die echt van toepassing kunnen zijn in een hedendaagse situatie. Mensen kunnen dus kiezen of ze mee in de tijd reizen met ons, of de lyrics kunnen overbrengen naar het heden.
Met Marching on Versailles had ik al een gevoel dat het die kant opging. Is geschiedenis een passie voor jou of is het jouw achtergrond?
Ik reis graag, of het nu met muziek, series, films of boeken is. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor de middeleeuwen, de renaissance en de verlichting. Misschien ben ik gewoon een fan van de romantiek erachter, gaande van kastelen tot paleizen met hun balzalen, maaltijden en dansende mensen.
Is het dan meer een gevoel voor jou, of ben je echt in dit verleden gesprongen en las je er zaken over?
Ja, ik ben wel wat gaan graven in het leven van Lodewijk XIV en ik ken er wel wat verhalen van. Als je naar school gaat in Zwitserland, dan leer je over de Franse geschiedenis. Daar was ik er al in geïnteresseerd.
Ik vraag me soms wel af wat mensen nu echt willen: verhalen over de geschiedenis of gewoon verwijzingen naar sensationele films zoals 300. Georg van Serenity zei me dat echte geschiedenis niet verkoopt, wat denk jij?
Ik denk dat daar niet echt een rechtlijnig antwoord op is. Er zijn mensen die echt wel liggen te wachten op een duik in de echte geschiedenis en daarnaast zijn er liefhebbers van fantasie. Wij passen wat in beide categorieën, maar hellen niet over naar een bepaalde kant. We vertellen niet alles woord per woord, maar op See You In Hell heb je wel een link met het verleden. Ik heb niet alles uitgewerkt van een persoon die echt leefde toen, maar voegde er een stukje fantasie aan toe. Dat maakt het ook fijn, want dan kan je een eigen universum creëren.
Dat stukje fantasie uit zich ook wel in de pestmaskers die de heren op podium aanhebben. Hebben jullie er al mee opgetreden?
Neen, en dat is zo frustrerend! We moesten normaal met Serenity, waar je het net over had, op tour zijn. Eigenlijk speelden we vandaag, op 10 april, in Zwitserland! Toen deze situatie erger werd, hoopten we gewoon dat die tour kon doorgaan, maar helaas. Je richt je echt op het moment dat je daar staat en de reacties van het publiek krijgt, dat is echt voor mij het ultieme geschenk. Dan ben je er zo dicht bij en wordt alles afgelast.
Is dat niet spannend? Jullie hebben deze cd gemaakt, maar hebben jullie hem al samen gespeeld?
We hebben hem al eens samen gespeeld bij een repetitie, vlak voor we een van de music videos gingen opnemen in Oostenrijk, en dat werkte verbazingwekkend goed. Dat wijst erop dat we ons erg comfortabel voelen met onze nummers en het ook echt bij ons past. Het was op dat moment in december ook nodig, om ingespeeld te geraken op mekaar en omdat het bij de video van Marching on Versailles ook noodzakelijk was.
Naast die video’s heb je ook Live Before You Die in een lyric video laten gieten. Waarom die keuze? Klopt mijn veronderstelling dat je een positief persoon bent?
Ja, dat ben ik zeker. Ik schreef het niet specifiek daarvoor, maar dat klopt wel. Een paar jaar geleden zat ik echter in een kantoor en ik wou echt meer doen met mijn leven. Je hebt maar een paar weekjes vakantie en je hebt toelating nodig om op tour te gaan. Toen ik in 2018 voor het eerst op tour ging, kwam ik terug en was ik volledig depressief. Ik wou gewoon terug op tour gaan en begon daarover na te denken. We kiezen gewoon voor geborgenheid in plaats van voor geluk en misschien kijk ik op die manier als ik oud ben wel terug op mijn leven en voel ik me er niet goed bij, bij die ene keer op deze planeet. Ik stopte toen met mijn job en richtte me hierop. De boodschap die ik heb voor mensen is dus: wil je je hele leven uitkijken naar vrijdag, of wil je elke dag gelukkig zijn? Is geborgenheid echt genoeg of kan ik geborgenheid ook zelf uitbouwen terwijl ik gelukkig ben?
Wat maakt jou tijdens deze speciale dagen zoal gelukkig?
Ik fiets graag, naar het strand of in het bos. Dat kan hier nog steeds. Voor de mensen die niet buiten kunnen: koken kan ook erg inspirerend werken. Het valt ook op dat ik iets meer series kijk dan gewoonlijk (lacht). Ik heb iets te veel historische series gezien en nu ben ik overgegaan naar misdaadseries. Dingen die echt gebeurd zijn en waarbij het lang duurde tot het opgelost werd.
Black Sails zou ook de moeite zijn, toch volgens de piratenband in de Napalm stal.
Daar ben ik aan begonnen en vanochtend stond het nog op. Daar moet ik me dus eens verder aan zetten.
Zitten er tot slot ook Tim Burtonfilms bij je dagvulling? Hoe komt dat je cover er mee opgezet hebt? Geniaal trouwens.
Bedankt. Wel eigenlijk was dat een single die we vorig jaar uitbrachten op halloween. Ik hou wel van zijn films, maar ik zou niet zeggen dat ik een echt hardcore fan ben. We vonden het gewoon leuk om deze single er nog eens bij op te plaatsen. Ik betwijfel dat we het ooit live gaan brengen.
Zolang dat we voor de eerste keer maar niet tot en met halloween moeten wachten, dan is het goed.
Normaal niet, er volgt een tour in september dus hopelijk tot dan!
Links: