Een heerlijk blackmetalavondje met een zwart randje op 27 mei in P60 in Amstelveen. De March of Blood and Iron van Marduk is 26 dagen eerder van start gegaan en loopt soepeltjes door Oost- en West-Europa totdat het tourgezelschap, naast het Zweedse Marduk bestaande uit het Noorse Ragnarok, het Poolse Infernal War, Unlight uit Duitsland en de Franse mannen van Azziard, in Groot-Brittannië aankomt. Zoals dat gaat in deze tijd is er altijd wel iemand beledigd door iets en nu is Infernal War daarvan het slachtoffer. De band wordt nazisympathieën verweten, komt met een statement waarin daar duidelijk afstand van wordt genomen, maar het mag al niet meer baten. De Polen zijn niet welkom. Eerst niet in aan de andere kant van de Noordzee, daarna ook niet meer in Nederland.
En dus missen we niet alleen in het Tilburgse 013 een band, maar een dag later ook in P60, alwaar Azziard op de bloedhete zondagmiddag het podium opkomt voor een half uurtje black metal. De band gaat alweer een tijdje mee, maar alleen zanger A.S.A. doet dat sinds het begin in 2001. Maar liefst drie bandleden, waaronder de heer A.S.A. speelden ook in het fijne The Negation dat nu blijkbaar redelijk op zijn gat ligt.
Azziard levert in ieder geval black metal volgens het boekje, inclusief corpsepaint met daar voor de zekerheid nog hoodies overheen en nog een extra leren jas voor de zanger. Met deze hitte voorwaar geen pretje, maar toch is hij constant in beweging om zijn teksten kracht bij te zetten. Muzikaal is dit gezelschap best te pruimen, al worden er geen hoge ogen gegooid. Het gebodene is iets teveel van hetzelfde waar gezien de ervaring van de bandleden toch op meer mag worden gehoopt.
Waar Azziard nog wat post-blackmetalinvloeden heeft, zoekt Unlight het in de meer traditionele hoek en weet daardoor een stuk beter te pakken. Ook al omdat zanger/gitarist Blaspherion vocaal meer in zijn mars heeft. Namelijk z’n stem die blijft achtervolgen tot in je hevigste nachtmerries, zoals in het titelnummer van de laatste plaat Antihelion. De kwaliteit van het huis is heerlijk dreigende, voortstuwende black metal, maar de breaks in dit nummer mogen er ook zijn. Met een solootje hier en een tempoversnellinkje daar, leveren de Duitsers een prima optreden af. Waar Azziard na een half uur wel leuk is geweest, had er nu nog wel iets extra’s bij gemogen.
Die eer is echter toebedeeld aan de bands die nog komen: Ragnarok en Marduk spelen beiden een kwartier langer in de zweethal. Het Noorse Ragnarok is misschien wel het best bewaarde geheim uit de Noorse black metal: actief sinds 1994, acht platen gemaakt en zelfs nog Taake’s Hoest in de gelederen gehad. Maar ook: veel bezettingswisselingen waardoor drummer Jontho op een gegeven moment maar is gaan zingen. En niet onverdienstelijk, want een nummer als Blood of Saints gaat erin als een koud glas bier op deze weertechnisch door Satan zelve gecreëerde dag.
Dat advies hebben vele blekkies vandaag ter harte genomen, want buiten dat Ragnarok en Marduk langer spelen, is er voor gekozen het geplande tijdspad van Infernal War niet in te vullen, waardoor er een eetpauze van ruim een uur ontstaat en de terrassen rond P60 worden opgezocht. En iedereen verzadigd weer de zaal is binnengekomen waar Jontho moeite heeft het publiek aan de gang te krijgen. Gelukkig klaart het binnen op naarmate Ragnarok diens lekkere pot metal speelt, met net als een dag eerder in 013 gitarist Bolverk als natuurlijke aandachtstrekker. Even breed als groot, zonder nek maar met enorm omgekeerd kruis voor zijn borst, sta je ademloos naar ‘m te kijken.
Het stokoude Pagan Land komt voorbij. Het is niet moeilijk wat Ragnarok doet, maar pakken doet het wel. De mannen brengen het met veel overtuiging, een lekkere groove in de muziek en aanvullende vocale bijdragen van bassist Christopher Rakkestad. Heretic, Iron Cross – Posthumous en Infernal Majesty, het is lekker beuken en haarzwaaien. Blackdoor Miracle wordt opgedragen aan de ontvallen strijdmakkers Infernal War. ‘Stay united’ geeft Jontho het publiek mee.
Alle goede bedoelingen van de andere bands ten spijt, Marduk is gekomen om orde op zaken te stellen en gaat er met het loodzware Panzer Division Marduk met gestrekt been in. Jammer dat de geluidsman even naar het toilet lijkt als even later het geniale The Blond Beast wordt ingezet, want wát klinkt het geheel opeens een stuk scheller. Gelukkig is Marduk met een stel speelgoedinstrumenten nog goed te zien en krijgen we een furieuze uitvoering van Of Hell’s Fire. Werwolf levert een vooruitblik op het op 22 juni te verschijnen Viktoria, album nummer dertien alweer voor de band.
Marduk laat even zien wie hier de headliner is. De mooie opbouw in het programma komt nu tot een climax met een band die door de warmte niet memorabel speelt, maar zich zienderogen naar een goede prestatie vecht. De passie en het vuur spatten ervan af en we krijgen een mooie set uit het repertoire van de Zweden met Between the Wolf-Packs uit 2015 en Burn My Coffin uit 1993, uit de tijd dat Marduk nog in de zevende versnelling speelde. Met Equestrian Bloodlust volgt een tweede vooruitblik op het nieuwe album en dat zorgt ook al voor een hele brede glimlach. Laat maar komen, dat Viktoria.
Into Utter Madness moet dan de afsluiter zijn, maar de band komt terug voor de fijne toegiften Serpent Sermon en The Black. Dan is de koek op, het lichaam leeg en blijft het heerlijke blackmetalavondje er een met een zwart randje. Maar fijn was het weer wel.
Datum en locatie:
27 mei 2018, P60, Amstelveen
Link: