De ‘hottest band in the world’ deed met de ‘greatest rock and roll show on Earth’ Nederland weer eens aan. Kiss dus, in een lang niet uitverkochte Rotterdam Ahoy. En het zou o zo gemakkelijk zijn om een slechte review te schrijven over een band die artistiek gezien totaal niet meer relevant is (in de zeventien jaren die deze eeuw telt, zijn er slechts twee albums verschenen en er worden nauwelijks nummers van na 1987 gespeeld), waarvan de zanger niet meer kan zingen, alle leden allang Abraham hebben gezien en bovendien een kruising tussen een karikatuur en een stripfiguur zijn.
Maar dat is te gemakkelijk. Want ookal zit het beste er al lang op en zijn de toegangskaartjes veel te duur, Kiss weet vanaf de eerste tot de laatste seconde voor een onvervalst avondje top amusement te zorgen. Pure rock and roll, puur plezier, ookal kan iedereen die de band ooit al eens gezien heeft, dromen wat er gaat gebeuren.
Zo trappen de heren Simmons (zang, bas), Stanley (‘zang’, gitaar), Thayer (gitaar) en Singer (drums) als het doek met het legendarische logo valt, af op een plateau meters boven het podium. Deuce moet toch al gauw zesduizend keer gespeeld zijn door de heren, maar vanavond lijkt het alsof het allemaal voor het eerst is. Binnen een minuut na de opening heeft Paul Stanley (65 jaar) zijn met een rood-wit-blauwe vlag opgesierde gitaar al gehurkt én door zijn benen heen bespeeld, en daarnaast opzichtig met zijn achterwerk geschud om te laten zien dat er een staart aan zijn broek hangt.
Met Shout It Out Loud volgt de vuurdoop op zang van The Starchild en daar zijn al voldoende letters over geschreven. Laten we het erop houden dat het niet heel slecht is, maar dat het zeer onwaarschijnlijk is dat hij er de eerste ronde van een talentenjacht mee zou overleven.
Door het gedonder in Manchester een dag eerder, waarbij wederom een idioot het in naam van een sprookjesfiguur nodig vond toe te slaan bij een concert, waren de controles bij Rotterdam Ahoy intensiever. Dat leidde ertoe dat uw anonieme verslaggever het optreden van de rockers van RavenEye helaas (nee hoor) aan zich voorbij moest laten gaan, maar vooral dat Kiss enkele ogenblikken stilte vraagt (en krijgt) om de slachtoffers te herdenken. Een donkere concertzaal waar je een speld kunt horen vallen: indrukwekkend. Echter, the show must go on en dus wordt Lick It Up het publiek ingegooid. Duidelijk is inmiddels dat Kiss vandaag niet bespaard heeft op lichten, schermen, rook en vuurwerk, want er knalt en straalt van alles op en rond het podium.
De vuurspuwact van Gene Simmons is dit keer bijzonder bescheiden en vormt de inleiding voor Firehouse: één van de weinig nummers die niet op de setlist stonden toen de heren twee jaar geleden in Amsterdam stonden. Gitarist Tommy Thayer krijgt daarna zijn momenten als hij Shock Me mag zingen en daarna tijdens een solo vuurwerk uit zijn gitaar afsteekt. Flaming Youth (een klassieker, volgens Stanley) leert dat de focus vandaag op het uit 1976 stammende album Destroyer ligt. Simmons maakt een mooie show van zijn bloed spugen, voordat hij naar een stellage in de nok ‘vliegt’ om daar het machtige God of Thunder in te zetten.
The Demon staat al lang weer op de grond als van het voorlaatste album, Sonic Boom, het overbodige Say Yeah voorbij komt. Gelukkig gingen Crazy Nights en War Machine eraan vooraf. Dan is het tijd voor Paul Stanley om te shinen als hij over het publiek heen naar een podiumpje vliegt om daar Psycho Circus te laten horen. Voordat hij weer terugzweeft, krijgt hij een diamantengitaar in handen om Black Diamond te starten, dat door drummer Eric Singer vocaal wordt afgemaakt.
Als voorafgaand aan Rock and Roll All Nite de confettikanonnen bulderen, is er dankzij de strategisch geplaatste ventilatoren geen stukje vloer in Ahoy Rotterdam meer waar geen papier is te vinden. Simmons en Thayer stappen beiden nog even op de hydraulische arm om over de hoofden van het publiek heen te spelen, voordat we – heel lief eigenlijk – met z’n allen op de foto gaan. De heren komen daarna nog terug voor wereldhit I Was Made For Lovin’ You en het onvermijdelijke Detroit Rock City, voordat iedereen met een grote glimlach naaar huis gaat. Want iets nieuws hebben we niet gezien of gehoord, maar man, man, man, wat was het weer lekker.
Datum en locatie:
24 mei 2017, Rotterdam Ahoy, Rotterdam
Link: