Iron Maiden in Arnhem
7 juni 2016, GelreDome
Met het einde van Motörhead, het nakende afscheid van Black Sabbath en een AC/DC dat op zijn laatste benen loopt, vallen de iconen van de zware metalen langzaam maar zeker weg. Alleen daarom al was het interessant om te zien hoe Iron Maiden (bouwjaar 1975) zich staande zou houden in de Arnhemse voetbaltempel GelreDome. Maiden blijkt opvallend hot te zijn en dat de band zich vervoert met het eigen vliegtuig (voor wie nèt onder een steen vandaan komt: de Ed Force One, met zanger Bruce Dickinson als piloot) bleek een uitstekend reclamemiddel. De aankomst van het vliegtuig op Schiphol haalde zelfs het laagdrempelige nieuwsprogramma Hart van Nederland.
Het gaat echter om de muziek en met een nieuwe plaat in de achterzak, weet iedere fan wat dat betekent: veel nummers van het nieuwe werkstuk, aangevuld met onvermijdelijke klassiekers. Nu is The Book of Souls een stuk beter te pruimen dan de platen daarvoor, en dus is het helemaal geen straf om het titelnummer of Death or Glory langs te horen komen. Iron Maiden begint bescheiden aan het optreden: na het uiterst vermakelijke introfilmpje van deze tour, waarbij bandmascotte Eddie de Ed Force One een gooi uit de Zuid-Amerikaanse jungle geeft, verschijnt alleen zanger Dickinson omhuld door dikke rook op het podium om a capella af te trappen met If Eternity Should Fall.
Als de band hem bijvalt, pakt ieder bandlid vliegensvlug zijn oude, vertrouwde rol op. Steve Harris bast enthousiast mee en neemt het publiek met zijn instrument onder vuur. Dave Murray is de bescheiden gitarist die de gaatjes vult, zodat zijn collega Adrian Smith kan schitteren. Hoognodig, want derde gitarist Jannick Gers is alweer begonnen met zijn gitaar in de lucht te gooien, ondersteboven te houden of ‘m zelfs als hoolahoep te gebruiken. Het lijkt toch ondenkbaar dat zijn instrument écht aangesloten is. Drummer Nico McBrain doet zijn ding en Bruce Dickinson is lekker energiek, al beginnen de jaren blijkbaar ook voor hem te tellen, want het aantal sprints en sprongen is minder van aantal dan enkele jaren terug.
Geen probleem, want een muurbloempje is de zanger nog steeds niet én het geeft gelegenheid het podium goed te bekijken. Daarop heeft de band niet bespaard. De opzet is die van een Maya-tempel, inclusief dikke rook, vuur en een backdrop die vaker wordt verwisseld dan het ondergoed van de gemiddelde bezoeker. Het geluid galmt alle kanten op, maar na Speed of Light heeft de geluidsman blijkbaar het verborgen knopje gevonden. Hoewel het behelpen blijft, is dat wel mooi op tijd voor dé verrassing van vanavond: Children of the Damned. Een oudje, al mogen we dat van Dickinson zo niet noemen. Het is een ‘legacy’, zoals de band én de fans dat inmiddels ook zijn. Noem het hoe je het wilt, feit is dat de band een kippenvelopwekkkende versie van dit nummer speelt.
Na onder meer de ode aan Robin Williams (Tears of a Clown) en het altijd welkome The Trooper, verschijnt Dickinson met een masker uit de Mexicaanse worsteltraditie voor een heerlijke versie van Powerslave en tijdens The Book of Souls komt een bijzonder soepel bewegende Eddie het podium op om de bandleden uit te roeien. Dat lukt vanzelfsprekend niet. Sterker: het lukt de zanger het hart uit het lichaam van de bandmascotte te trekken, waarna hij het vrolijk leegspuit. Muziek en tongue-in-cheekhumor liggen altijd dicht bij elkaar bij Iron Maiden, maar de uithaal van Dickinson aan het einde van Hallowed Be Thy Name is bepaald niet om te lachen: hier past alleen diep respect.
Meezingen met het intro van Fear of the Dark is altijd een aangenaam tijdverdrijf en tijdens het daaropvolgende Iron Maiden (het oudste nummer uit het repertoire van vandaag), duikt er een gigantische Eddie-met-torso op over bijna de volle breedte van het podium en bespeelt clown Gers de gitaar met zijn voet.
De drie toegiften worden ingeluid door een indrukwekkende duivelspop, die in een hoek van het podium met de armen over elkaar aanhoort hoe The Number of the Beast wordt ingezet. Of een meer dragend nummer als Blood Brothers op dit moment in de set een verstandige keuze is, geeft onderwerp tot discussie tot het volgende optreden van de band, maar met Wasted Years wordt wel oud en vertrouwd afgesloten. Er is veel aan te merken op Iron Maiden (de vele live-releases, het constant recyclen van de eigen discografie, de neiging bandjes van kinderen van bandleden in het voorprogramma te plaatsen (The Raven Age van Harris’ zoon heb ik vandaag over moeten slaan: er moet ook gewerkt worden) of torenhoge merchandisingprijzen te rekenen (35 euro voor een t-shirt, 45 euro voor een girlie of 65 euro voor een sleeveless). Maar één ding staat recht overeind: de kwaliteit die deze absolute topband blijft leveren.
Setlist:
- If Eternity Should Fall
- Speed of Light
- Children of the Damned
- Tears of a Clown
- The Red and the Black
- The Trooper
- Powerslave
- Death or Glory
- The Book of Souls
- Hallowed Be Thy Name
- Fear of the Dark
- Iron Maiden
- The Number of the Beast
- Blood Brothers
- Wasted Years
Foto’s: Sanne Zeen
Links: