De wereld van de betere muziek zit vol met rare constructies. Van oprichters die uit hun band worden gezet en reünietours met maar één origineel lid, tot bands die elkaar de tent uitvechten om de bandnaam. Nu is er een een nieuwe variant: een zanger/bassist die er doodleuk op uittrekt om alleen nummers van zijn oude band te spelen. Waar hij wel aan mee heeft geschreven, dat dan weer wel. Wat levert dat op? Een coverband? Een tributeband? Of gewoon een lekkere band die lekkere nummers speelt? We hebben het in ieder geval over I Am Morbid: het vehikel rondom oud-Morbid Angel voorman David Vincent, die een band om zich heen heeft verzameld om nummers te spelen van de klassieke albums van het Amerikaanse deathmetalorkest.
Vrijdag 9 juni deden ‘Evil D’ en zijn mannen Paard in Den Haag aan, met een ongekende hoeveelheid bands in het voorprogramma: The Heretic Order, Helsótt, De Profundis en Necrophagia. Om bezoekers de kans te geven hun laatste trein nog te halen, werd het gehele programma op het laatste moment een uur vervroegd. En dat heeft tot gevolg dat de heren van The Heretic Order voor nog geen twintig man openen. Het is een wonderlijk gezelschap, deze Engelsen. Gitarist Count Marcel La Vey draagt een degelijk arbeiderspetje en een tot aan de nek dichtgeknoopt overhemd. Bassist Rotted Skull heeft eenzelfde overhemd met daarboven de hoed van een spreekstalmeester. Drummer Evil E heeft een wit schort met bloedspatten. Zanger/gitarist Lord Ragnar Wagner heeft dreadlocks en een donkere streep rondom zijn ogen als ware hij de broer van Within Temptation‘s Sharon den Adel. Veel met het christendom heeft de man niet op, getuige uitspraken als ‘christian motherfuckers’. Opmerkelijk genoeg prijkt er wel fier een kruis in zijn microfoonstandaard.
Maar de aankleding is de aankleding, het draait om het muzikale gedeelte. En dat betekent in het geval van The Heretic Order stiekem good old heavy metal. Inclusief gitaarsolo’s, kenmerkende melodielijnen en stuwende drums. Hoe dat uiteindelijk klinkt? Ach, wel aardig. Maar weinig memorabel. Nummers als Burn Witch Burn, Death Ride Blues en Ghost Tale – allen afkomstig van de tot nu toe enige plaat All Hail the Order – gaan het ene oor in en het andere uit. Jammer dat drummer Evil E op een paar potten en pannen lijkt te slaan.
Helsótt dan maar. De Amerikaanse folk/thrashmetalband blijkt stuivertje te hebben gewisseld met De Profundis en speelt zonder keyboardspeler Steph Robinson. Dat is bezwaarlijk, want haar muzikale en vocale bijdragen komen daardoor van een bandje, waar de wél aanwezige heren omheen spelen. De folk-invloeden zijn duidelijk hoorbaar, waardoor sommige aanwezigen zich laten verleiden tot een dansje. Dat kan best: Paard is nog lang niet gevuld.
Muzikaal gaat Helsótt The Heretic Order achterna. Namelijk dat er weinig blijft hangen en de band eigenlijk een sta-in-de-weg is voor het echte werk. Van EP The Healer komt Astralive voorbij, van het album Woven het nummer Agamemnon. Het zal u terwijl u dit leest een zorg zijn, het was het publiek in Paard een zorg. Het is gewoon niet goed wat dit orkestje onder leiding van de dikbuikige, klein van stuk zijnde en bebaarde zanger Eric Dow laat horen. Wat ook niet meehelpt: de zanger en de muzikanten hebben allemaal een snoer aan hun microfoon en instrumenten. Daardoor blijft iedereen redelijk op zijn eigen plekje staan om te voorkomen dat anderen struikelen. Dat maakt het geheel nogal statisch. Maar toegegeven: het is spijkers op laag water zoeken. Helsótt zou ook zonder snoeren niet goed genoeg zijn. Leuk voor de jongens dat ze in Europa touren, dat wel. Lijkt het net alsof het echte muzikanten zijn.
De Profundis hoefde alleen maar de Noordzee over te steken en is de eerste band vanavond waarbij je als bezoeker het gevoel hebt naar een band te kijken en niet naar een stel oefenende beginnelingen. De presentatie van deze heren is gewoon beter dan die van de beide groepen voor hen bij elkaar. En het klinkt lekkerder, dat helpt ook mee. De Profundis is van de progressieve death metal met de nodige zwarte invloeden en zit er vanaf opener A Strange Awakening lekker in. De publieksrespons lijkt nu ook meer gemeend en minder uit beleefdheid te zijn. Helaas probeert het potten-en-pannen-drumstel waar ook Nick Tingle gebruik van maakt roet in het eten te gooien, maar daar luisteren we ondertussen wel doorheen.
Zanger Craig Land heeft een lekkere strot waarmee hij zowel kan krijsen als grunten en nummers als All Consuming, An Orgy of Grotesqueries en Kult of the Orthodox, laten een band horen die kan musiceren en variëren. Van melodieuze stukken tot ware nekbrekertjes. Met Illumination wordt er prima afgesloten.
Met zo’n strakke planning tussen de bands, is het logisch dat er vertraging in het programma komt en dus start Necrophagia twintig minuten te laat. De band rond zanger Killjoy maakt al sinds 1984 death metal met horror-invloeden en heeft daarmee een heuse cultstatus. De grote doorbraak bleef uit, maar de zeven albums en een handvol EP’s vonden hun weg naar een select publiek. Dat vermaakt zich nu ook prima, want Killjoy weet met zijn kenmerkende manier van zingen (heel beheerst grunten waarbij de microfoon doorgaans in zijn hand ligt en plaats van dat hij hem vasthoudt) de nodige harten te raken. De eerste pits ontstaan, hele teksten worden meegeschreeuwd.
De band vermaakt het publiek, het publiek vermaakt de band. Killjoy en zijn dikke pens sloffen enthousiast op en neer en zijn inhuursoldaten spelen een kraker als Cannibal Holocaust strak en foutloos. De zanger wisselt een tongzoen uit met een afgehakt hoofd en dept zijn bezweette hoofd droog met een afgehakt been, terwijl de smerige mid-tempo nummers langs blijven komen. Er zit al met al weer een stijgende lijn in de avond, met Necrophagia als fijne laatste opwarmer.
Zanger/bassist David Vincent maakte verspreidt over twee perioden ruim twintig jaar deel uit van de Amerikaanse deathmetallegende Morbid Angel. De eerste periode (1986-1996) was beduidend succesvoller dan de tweede (2004-2015). Het leverde albums op die iedere liefhebber van het genre in zijn hoofd kan afspelen: Altars of Madness, Blessed Are the Sick, Covenant en Domination. De tweede periode zorgde slechts voor het verguisde Illud Divinum Insanus uit 2011.
In 2015 kreeg Vincent mot met Morbid Angel-opperhoofd Trey Azagthoth, stapte op en richtte zich op een country-project. Blijkbaar is daar geen droog brood in te verdienen, want vorig jaar werd duidelijk dat Evil D een band had gecreëerd om zijn oud-Morbid Angel-materiaal te spelen. Omdat de fans dat zo graag willen, zo was de verklaring. Daar zal ongetwijfeld een kern van waarheid inzitten, maar voor Vincent zal het ook een eenvoudige rekensom zijn geweest: met weinig moeite een maximaal resultaat, zoiets. Voor dit I Am Morbid werden gerekruteerd: de gitaristen Ira Black (actief geweest in meer dan zestig bands, waaronder Metal Church en Vicious Rumours), Bill Hudson (U.D.O., John Oliva’s Pain) en drummer Tim Yeung (Hate Eternal, Vital Remains, Nile en – jawel – Morbid Angel) en vervolgens is het gaan met die banaan.
Inmiddels is het in Paard al veel later dan gepland (dat komt ervan als je zoveel voorprogramma’s hebt), maar bij de eerste klanken van Immortal Rites is iedereen dat vergeten. Als een bulldozer gaat I Am Morbid van start. Zo helder als kristal en zo verwoestend als een grizzlybeer in een hamsterkooi. Of, zoals David Vincent het zegt: “Gewoon old school satanische death metal.” Makkelijk gezegd met zo’n gitaartandem en menselijke drummachine, maar Vincent zelf is ook goed bij strot en speelt vol plezier. I Am Morbid mag dan een gekke verzameling inhuurmuzikanten zijn, maar hier staan wél op en top professionele inhuurmuzikanten die weten wat ze willen en kunnen. En dat is veel.
Blessed Are the Sick (door Vincent niet heel netjes geïntroduceerd als ‘de titeltrack van mijn tweede album’), Rapture, Sworn to the Black, Eyes to See, Ears to Hear en Maze of Torment: het is ó zo bekend, maar het is ó zo lekker. Paard is inmiddels nog redelijk volgelopen, maar wel met bezoekers die de Morbid Angel-platen destijds gewoon in de winkel kochten. Die hebben zin in een trip down memory lane, en Vincent en de zijnen geven die graag. Pain Divine bijvoorbeeld, komt nog harder binnen dan een SWAT-team bij een potentiële terrorist.
Hoewel David Vincent vooraf had aangekondigd I Am Morbid van Illud Divinum Insanus te spelen, blijft dat uitstapje naar nieuwer tijden achterwege. Sterker nog, na een leuk gitaarduel tussen Black en Hudson, gaan we alweer naar het einde van de set toe. Where the Slime Live wordt heerlijk uitgevoerd, God of Emptiness iets minder en tijdens World of Shit (The Promised Land) moet uw anonieme verslaggever helaas alweer de aftocht blazen om de laatste trein te halen. De overlevering leert dat Paard niet veel later de deur alweer heeft gesloten en dus heeft I Am Morbid maar een goed uur gespeeld. Kort misschien, maar oude vrienden moet je na al die jaren ook weer niet te lang om je heen hebben. Toch mag dit gekke bandje van mij nog wel even doorgaan.
Foto’s:
Daniel Mihajlovic/Madhouse Heaven voor Paard
Datum en locatie:
9 juni, Paard, Den Haag
Link: