Xasthur. De meeste mensen die de naam kennen denken wellicht terug aan de depressieve/suicidal black metal van de heer Malefic, de Amerikaan die – naar mijn bescheiden mening – één van de grootste namen is/was uit de Amerikaanse (depressieve) black metal scene. Ik zweer nog steeds bij de EP Suicide in Dark Serenity en de langspelers Nocturnal Poisoning en Telepathic with the Deceased. Ook de reportage van Noisey over “one man metal bands” bracht de man wat bekendheid. Hier werden de heren van Leviathan, Striborg en Xasthur geïnterviewd. In ieder geval, Malefic werd black metal beu en bracht vanaf 2010 onder de naam Nocturnal Poisoning psychedelische dark folk uit, akoestisch, muziek die beter aansloot bij zijn “nieuwe” mood. In 2015 vond hij het toch beter om de naam Xasthur weer op te rakelen en de acid “Americana” muziek als Xasthur uit te brengen. Zijn nieuwste creaties zijn als een soort van compilatie uitgebracht. Inspiratie vond Malefic op straat, in het boek American Gods van Neil Gaiman, David Lynch films en overal waar hij die kon vinden in Midwest America.
Wie niet weet wat te verwachten van deze nieuwe Xasthur: beeld je een depressieve, dissonant gestemde Bob Dylan in die met een collega akoestische gitarist, een bassist en een ambient toetsenist op klagerige manier nummertjes zit te lamenteren. Beetje nasaal, za(n)gerig, beetje grunge-minded qua sfeer, beetje Current 93 zelfs, heel erg deprimerend … 22 nummers lang. Over druggebruikers, zelfdestructieve mensen en hun gedrag, beklagenswaardige stumpers & slachtoffers van de maatschappij en soortgelijke trieste lotgenoten. Qua teksten kan Scott Conner (de echte naam van Malefic) bij momenten zeker inspireren met zijn inzichten en rijmelarij. Maar daar houdt het ook meteen op. In tegenstelling tot de vele positieve reacties her en der kan ik hier bijzonder moeilijk positief over zijn. Ja, het is consequent, ja er zit zeker “sfeer” in, maar de jankerige droeftoetermuziek is na verloop van tijd net zo leuk als een ganse dag in een binnenspeeltuin vol tienjarigen zitten. Het zal wel aan mijn weerspannige dopamine liggen en ja, ik weet dat veel van de reeds gebruikte woorden in deze review ook betrekking hebben op het suicidal black metal werk van Xasthur, maar toch lukt het me op geen enkele manier om mijn mening over Victims of the Times bij te stellen. Hedendaagse Americana is mij ook helemaal niet vreemd, ik ben gek op Sun Kil Moon bijvoorbeeld, en ook akoestische (Appalachian) black metal kan ik best hebben. Dit is echter té blauw geaderd naar mijn gevoel en smaak, Ik kan me in eerste en tweede instantie ook niemand voor de geest halen uit mijn muzikale kennissenkring die deze plaat zou kunnen waarderen. Indien dat wel zo is, gelieve mijn ongelijk hieronder te bewijzen in de reacties.
Luistertip: Suicide in Dark Serenity.
Label:
Lupus Lounge, 2021
Tracklisting:
01. Same Old Suspects
02. Dust of What Was
03. Mirror in the Face
04. Unsolvable Puzzles
05. Fairy Tale Ideologies
06. Medieval Acid Folk
07. Stars amongst Failures
08. Reality Is the Unknown
09. Estranged
10. Postponing My Funeral
11. Static of Uncreativity
12. A Future to Fear
13. Ghost of an Excuse
14. Mirrormindfuck
15. Benefits of Dying
16. Victims of the Times
17. Digital Beast
18. Home Is Nowhere
19. Allegiance to the Meaningless
20. Justify Your End
21. In Search of Sanity
22. Voluntary Prisoners
Line-up:
- Malefic – alle instrumenten
Links: