Wreck-Defy – Powers That Be

Geschreven door op 22-09-2020 om 18:30.

Deze Canadezen hebben even iets recht te zetten. Hun vorige album, Remnants of Pain, was een stap in de goede richting. Het aantrekken van Aaron Randall en Greg Christian was een aanwinst voor de band. Maar een paar slecht gepositioneerde glamrock-achtige nummers en de amateuristische albumhoes, die schijnbaar met veel knip- en plakwerk in elkaar gestoken lijkt te zijn, hielpen niet echt mee. Ook hun logo lijkt te zijn ontworpen door iemand die nog nooit eerder zoiets gedaan heeft. Door al deze factoren heeft de band niet de erkenning gekregen waarop gehoopt werd. Toch was het muzikaal geen slecht album. Als je een liefhebber bent van old-school thrash metal, lees dan verder.

Even in het kort voor de mensen die de band niet kennen. Wreck-Defy is opgericht door gitarist/componist Matt Hanchuck. Hij is een geboren Canadees, heeft een voorliefde voor Bay Area Thrash en is reeds 40 jaar oud als hij de band in 2016 opricht. Daarvoor vinden we zijn naam nergens terug in de annalen van de metal. Het debuut (Fragments Of Anger) werd opgenomen met Justin Stear (Basgitaar en Vocalen) en Shaun Drover (jazeker, ex-Megadeth) als sessie-drummer. Dit album is eerst in een gelimiteerde oplage van 1000 stuks in eigen beheer uitgebracht en later door het Griekse Alone Records. Voor de opvolger werden dus Aaron Randall (ex-Annihilator) en Greg Christian (ex-Testament) op respectievelijk zang en bas aangetrokken. Drummer Dave O’Neal heeft het tweede album ingespeeld maar vlak na de opnames wist de band Alex Marquez (ex-Malevolent Creation, ex-Solstice, ex-Demolition Hammer) te strikken als vaste drummer. Dit tweede album werd eerst in maart 2019 in eigen beheer uitgegeven maar het Finse platenlabel Inverse Records zag hier potentie in en heeft het album in september van dat zelfde jaar opnieuw uitgebracht.

Iets meer dan een jaar later ligt het derde album klaar, getiteld: Powers That Be en wederom een ander platenlabel. Dit maal het label SubLevel Records. Zoals ik al eerder zei, heeft de band iets recht te zetten. Allereerst is er veel meer aandacht besteed aan de albumhoes. Dit is een enorme verbetering ten opzichte van zijn voorganger. Een ander pluspunt is de muziek. De glamrock-achtige tracks zoals die op Remnants of Pain stonden, ontbreken op dit album en dat is een voordeel. Zo blijft er veel meer ruimte over voor de Thrash Metal waar het hier eigenlijk om gaat. Het album opent sterk met Beyond H8 en de vocalen van Aaron klinken rauwer en zwaarder dan op de vorige plaat. Ik kan het niet helpen de coupletten te vergelijken met Testament, maar het refrein daarentegen heeft daar niets van weg. Het tempo blijft erin zitten met het titelnummer. Hier wordt een beetje met verschillende tempo’s gespeeld. Als je een keteltje opzet en je gooit hier een scheutje Testament, een snufje Annihilator en schepje Exodus in, dan krijg je Powers That Be. De single Skin heeft gelukkig een meer eigen geluid en ik hoop dan ook dat ze meer van dit soort nummers gaan schrijven.

Het strakke Thrash-geluid blijft aanhouden en gelukkig nog steeds geen spoor van de glamrock te bespeuren. Omdat we hier te maken hebben met een old-school Thrash band en Aaron met zijn stemgeluid op Set the World on Fire van Annihilator een geweldige prestatie heeft neergezet, is het moeilijk om niet af en toe toch de vergelijking met Annihilator te maken. Als we belanden bij nummer 6 (Scumlord) krijg ik het gevoel alsof ik naar een thrash versie van Alice In Chains zit te luisteren. Geen verkeerde combinatie. De galopperende drums, strakke gitaarriffs en bulderende baslijnen denderen door de rest van het album heen en naderen we het einde van het album. Het is duidelijk dat het album bomvol staat met strakke en beukende thrash songs en tekstueel handelt over zaken als woede (Beyond H8), frustratie (Freedomless Speech) en sociaal onrecht (Skin), zoals een goed thrash album betaamd. Dan komen we bij de laatste track van het album. Daar rijst bij mij de vraag: waarom? Nu zet je eindelijk 9 strakke thrash nummers, zonder de glamrock ertussen, op een album en dan sluit je de boel af met iets meer dan een minuut wat door moet gaan voor een thrash ballad. Muzikaal niet slecht gecomponeerd maar had er dan een volledig nummer van gemaakt in de trend van Annihilator‘s Phoenix Rising en het ergens in het midden van het album geplaatst. Zoals het nummer nu is, hadden ze het er van mij wel af mogen laten. Dan had je nog steeds een dikke 50 minuten aan old-school thrash overgehouden.

update:
Ik heb de review ook aan de band gestuurd en zij informeerde mij dat het nummer On the Other Side eigenlijk een lofrede is voor de dochter van een vriend welke aan de gevolgen van kanker is overleden. Dit geeft deze track natuurlijk wel een iets andere lading. Het is jammer dat ik dit gegeven niet eerder had.

Score:

85/100

Label:

SubLevel Records, 2020

Tracklisting:

  1. Beyond H8
  2. Powers That Be
  3. Skin
  4. Drowning in Darkness
  5. Space Urchin
  6. Scumlord
  7. Freedomless Speech
  8. Goodbye to Misery
  9. I Am the Wolf
  10. On the Other Side

Line-up:

  • Matt Hanchuck – Gitaar
  • Aaron Randall – Zang
  • Greg Christian – Basgitaar
  • Alex Marquez – Drums

Links: