Hier hebben we een band die al heel lang mee loopt en absoluut lekker zijn tijd neemt om wapenfeiten te produceren. We hebben het hier over de band Wounds uit Chicago en het kwartet speelt technische death metal. De band startte in 2006 onder de naam Wounds of Ruin en heeft over de jaren verschillende gedaanteverwisselingen ondergaan. Daaronder ook een wijziging van naam waarbij deze versimpeld werd tot slechts Wounds. Een en ander heeft geleid tot het uitbrengen van de EP Light Eater via Everlasting Spew Records in 2019. Deze EP werd vervolgens met de nodige lof ontvangen. Via dit Italiaanse label met een fijn oog voor kwaliteit mogen we nu vijf jaar na die EP het volwaardige debuut verwelkomen, genaamd Ruin.
Wat me direct opvalt is de goede productie, zeker als je deze afzet tegen het geluid van de EP. Die klinkt dan toch echt wel erg muf. Muzikaal is het niet heel verschillend. De band speelt, zoals eerder vermeld, lompe brute technische death metal en wel in de stijl van het latere Deeds of Flesh. Veelal bedient Wounds zich van staccato basisriffs in een soort van chugga-chugga-chugga-stijl en om dit basisingrediënt heen worden we getrakteerd op een veelheid aan afwisseling waarin de technische death metal overduidelijk naar voren komt. Dan weer bruut en snel en dan weer melodisch en stampend zodat je telkens bij de les getrokken blijft. De muziek is over het algemeen niet overmatig snel maar het gaspedaal gaat er op vele momenten zeker regelmatig diep in. Wie zeker benoemd mag worden is de zanger Norman Hale. De tering, wat een krachtpatser. In eerste instantie was ik overtuigd dat er twee totaal verschillende zangers aan het werk waren. Niets is minder waar en al het vocale geweld komt van een en dezelfde persoon. De man presenteert wel drie verschillende zangstijlen. Minstens. Bruut, geknepen krijsend of grommend, het gaat hem allemaal net zo makkelijk af. Zo lijkt het.
Op Doom Incarnate laten we geen gras groeien over de bedoelingen. Het nummer ramt er direct vanaf het begin vol op. Norman Hale mag ook direct zijn meerstemmigheid laten horen en ik vind het goed werken. Het nummer hangt minder op technische uitspattingen en leunt meer op bruutheid en solide riffs. In The Maw Of The Beast start lekker groovend en dwingend en leunt verder in het nummer op technische death metal zoals te horen bij de meer traditionele bands als Spawn of Possession en oudere Psycroptic. En zo beschrijven de paar nummers in een notendop wat de heren in huis hebben.
Wounds heeft me overtuigd met zijn debuutalbum Ruin. Op zich geen verrassing daar ik de EP al erg goed vond. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie wat moeite had met de schrijfstijl van de band. Het lijkt op het eerste gehoor allemaal van de hak op de tak te gaan. Van chugga tot blastbeat tot technisch frivool geknutsel. Telkens wanneer het gaspedaal wordt ingedrukt gaat het gas er op onverwachte momenten weer af en bekroop me het gevoel dat de gang er maar niet in wil komen. Maar na verschillende luisterbeurten begon ik te beseffen dat de momenten van terughoudendheid als een tantrische ervaring gezien moeten worden die uiteindelijk leiden tot een orgastische voldoening. Het is een erg goede plaat geworden en zo sluit ik deze review af met een dikke glimlach.
Score:
85/100
Label:
Everlasting Spew Records, 2024
Tracklisting:
- Of Ruin
- The Archfiend’s Apothecary
- Doom Incarnate
- In the Maw of the Beast
- Birth of a New Light
- Dismember and Devour
- Zoophagist
- Ready Your Mind for the Grind
- Bent on Disaster
Line-up:
- Norman Hale – Zang
- Nate Burgard – Drums
- Franco Caballero – Bas
- Rick Mora – Gitaar
Links: