Duitsland: het land dat ons regelmatig weet te verrassen met zeer sterke metalbands. Een geduchte concurrent voor de Scandinavische landen, die al jaren aan de top staan als het gaat om meeste metalmuzikanten per totale inwoners. En volgens mij hebben we er weer een te pakken! De mannen van Wolves Den hebben album nummer twee uitgebracht, getiteld Miserere. Verwacht brute, zwartgeblakerde deathmetal met een knipoog naar meerdere legendarische bands.
Wolves Den: opgericht in 2014, debuut uitgebracht in 2015 (Deus Vult) en met de heren Helge Stang en Manu Di Camillo heeft men een tweetal ‘bekenden’ in huis. Zij zijn namelijk beiden ex-bandleden van de populaire epic folkmetalband Equilibrium.
Nog nooit van deze act gehoord hebbende, beluisterde ik het album zonder enige verwachting. Wat mij echter overkwam heb ik niet voor mogelijk gehouden. De opener, Tides Of Hate, is bij verreweg het meest indrukwekkende stukje black/death dat ik in jaren heb gehoord! Oorlogsdrums starten de track met een soort dreunende puls, terwijl de basgitaar de spanning verder opbouwt. Langzaam komen de gitaren in, eerst met de typerende mineur-akkoorden en vervolgens met een behoorlijk catchy riff. Het marcheren op de drums gaat nog eventjes door tot aan de vijftig seconden, waar drummer Manu Di Camillo door middel van blastbeats alles aan gort slaat. Gecombineerd met nog een stukje oorlogdrums en nog meer blastbeats is daar de eerste schreeuw van Helge Stang. Vol verwachting klopt mijn zwarte hart. Zou hij bruut, smerig en duister klinken? En jawel! Na anderhalve minuut begint het geschreeuw en wow, dit stijgt boven alle verwachtingen uit. De zang van Helge Stang doet mij namelijk zeer sterk denken aan Satyricon. De ‘vibe’ van de instrumentatie doet daarentegen weer denken aan Rotting Christ. Een ijzersterke combinatie en nu al bij uitstek mijn favoriet!
Nog meer vergelijkingen met bands tref ik in Häresie, waar ik met regelmaat een soortgelijke klank hoor als bij Wolves In The Throne Room. Wel een fijne track! Wat opvalt vanaf dit punt is dat de zang van Helge Stang een iets andere vorm aanneemt en meer ‘black metal’ klinkt dan in de voorgaande nummers. De lage frequenties zijn minder aanwezig en de hogere schreeuwen lijken meer op dat van het secondwave blackmetal-tijdperk. Ook zijn de laatste drie tracks Antaios, Melancholera (geinige titel) en Nameless Grave minder gemakkelijk te vergelijken met andere acts en daarmee dus een stukje unieker. Helaas wel iets minder memorabel dan voorgaande tracks.
Op de productie is niets op-of aan te merken op dit album. Het staat als een huis, de mix is perfect uitgebalanceerd en de orkestratie, doch aanwezig, overheerst niet. De kwaliteit van het spel is ook zeer degelijk en solide, alsook de speelduur en de balans van de tracks. Een lichte kanttekening zet ik bij de vele herkenningspunten en referenties naar andere bands, al is dit natuurlijk subjectief en kan het ook als een compliment worden beschouwd. Sowieso is het lastig om in deze tijd nog honderd procent origineel en uniek te zijn, dus is dit stukje feedback wat mij betreft te verwaarlozen.
Heilige stinkballen, wat is dit een mega plaat! Wolves Den heeft alle verwachtingen overstegen met Miserere en scoort gelijk heel erg hoog op mijn jaarlijst van 2020. Het is net alsof ik luister naar een band dat zich al jaren lang nestelt op de troon der metal-legendes, zo vertrouwt dat het gelijk vanaf de eerste track aanvoelt. Het nummer Tides Of Hate is ook echt een luistertip, maar pas op, dit nummer kan verslavend zijn!
Score:
88/100
Label:
Trollzorn Records, 2020
Tracklisting:
- Tides of Hate
- Pfad ins Dunkel
- Der Frost in mir
- Nachtmahr
- Häresie
- Antaios
- Melancholera
- Nameless Grave
Line-up:
- Helge Stang – basgitaar, zang
- Mexx – gitaar
- Manu Di Camillo – drums
Links: