Antraciet zwart was de hoes van voorganger A Prelude To Sorrow. Het artwork van Curse Of Autumn is overheersend in rode tinten uitgevoerd. Lekker belangrijk joh! Nou, bij Witherfall, dat elk detail overdenkt en een betekenis geeft, wel. Waar de vorige plaat in het teken stond van het verdriet over het verlies van vriend en drummer Adam Paul Sagan aan kanker (“Travel on my friend, your memory will never die…“), daar wordt de rode draad van de nieuwe gevonden in woede en haat. Dat is andere koek en heeft direct ook gevolgen voor het geluid van de plaat, dat wat agressiever en scherper is.
Die agressie horen we direct na het deels akoestische intro dat gelet op de titel mogelijk nog even verwijst naar, of misschien wel een afsluiting is van, A Prelude Of Sorrow. Aan het begin van The Last Scar worden we namelijk om de oren geslagen met zo’n rappe, intelligente Megadeth-riff (je weet wel, eerste vier platen). In een episch refrein briest zanger Joseph Michael: “You have given your last scar!”, een boodschap gericht aan alle personen die de band in het verleden actief hebben tegengewerkt en nu in deze fantasie vakkundig van de oppervlakte van de aarde worden geblazen.
Hoewel het leidmotief dus vooral is gelegen in een woede en zelfs vergelding is Curse Of Autumn geenszins ééndimensionaal te noemen. Zelfs The Last Scar kent in al zijn verbitterdheid fraai melodieuze solo’s en refreinen. Witherfall wil muzikaal dan ook steeds een compleet verhaal vertellen en dat gaat met wendingen en langs hoge pieken en diepe dalen. Op dit derde album (b)lijkt het zelfs om twee vertellingen te gaan. Nadat de plaat dus begon met een deels akoestisch intro, komt met de zesde track (en tevens titeltrack) opnieuw een kort, deels akoestisch, intro voorbij. Neem daarbij in aanmerking dat de vijfde track The Tempest en het afsluitende (de Boston-cover even niet meegerekend)… And They All Blew Away beiden epische progwerken zijn en de conclusie kan alleen maar zijn dat de band heeft ingezet op een heuse A-kant en B-kant
Het zijn overigens de genoemde “afsluitende” tracks die het meest in het oor springen. The Tempest is een broeierige song van meer dan acht minuten die in golven aanzwelt tot de storm uit de titel. Toch bevinden we ons regelmatig in het oog van de tornado waar vloeiende baslijnen rust geven. Het zijn rappe flardjes Spaanse gitaar die dan weer ontwrichten en de opbouw vormen naar een melodieuze riff die met uiterst snelle slaghand wordt gespeeld zodat zich in de verte (maar echt in de verte) melodieuze black lijkt aan te dienen. Een hemelse gitaarsolo brengt de song echter weer ruimschoots het licht in.
… And They All Blew Away doet er met zijn vijftien minuten (merk je niks van!) nog maar eens een schepje bovenop. De song is opgebouwd rond het verhaal zich niet bloot te willen geven omdat ervaring leert dat het daarvoor benodigde vertrouwen toch steeds weer wordt beschaamd en kan met zijn bewonderenswaardig afwisselend gitaarwerk en zijn variatie in stemmingen tellen als een melodieus metaljuweeltje. De rappe vingers van Jake Dreyer in het lekker proggy middenstuk moeten toch een glimlach op het gezicht kunnen toveren van fans van bands als Dream Theater, die dan misschien even schrikken wanneer Marco Minnemann even put uit zijn verleden als drummer bij techdeathgrootheid Necrophagist. En toch blijft de band ook in de meer complexe stukken goed in het gehoor liggen. Juist dat is de reden dat je het album steeds weer oplegt om nog eens een nieuwe laag of een nieuw detail te ontdekken.
Met bassist Anthony Crawford en al genoemde (in de mix soms wat schel klinkende) Minnemann hebben bezielers Joseph Michael en Jake Dreyer natuurlijk ook de muzikanten om dergelijke krachttoeren aan het mengpaneel toe te vertrouwen. De plaat wordt echter gedragen door de powerhousevocalen van Joseph en het fijnzinnige gitaarwerk van Jake zelf.
Voor wie nog niet bekend is met de zang van Joseph zal het feit dat hij bij Sanctuary in de schoenen is gaan staan van de betreurde Warrel Dane al een aardige vingerwijzing zijn. Inderdaad: epische zang vol pathos en een enorm bereik, dat overigens ook volledig wordt aangesproken waar de song daar om vraagt. Zo horen we naast de hoge sirene in The Last Scar ook een lichte grunt. In meer verhalende passages (luister maar naar … And They All Blew Away) horen we dan weer iets van de klankkleur van een rustige James LaBrie. Het zijn klasbakken die niet door iedereen evenzeer gewaardeerd worden en dat zal met Joseph niet anders zijn, maar expressief en indrukwekkend is het zonder meer. Het gitaarwerk van Jake is in die zin vergelijkbaar dat ook hij steeds brengt wat de song vraagt. Zo horen we her en der in de donkerder stukken wat korzelige riffs die naar een band als Fear Factory of misschien zelfs Black Label Society neigen. Meestal houdt Jake zijn leads echter warm en melodieus zodat ook in de ingewikkelder stukken de songs hun aantrekkingskracht houden. En shredden kan de man ook al, maar nergens om het shredden. Kijk, dat had die Jon Schaffer dan weer wel goed gezien toen hij de man rekruteerde voor de live-optredens van Iced Earth.
Het muzikale verhaal van kant A kent overigens na het intro en het bijtende The Last Scar in I Lie Awake een uiterst pakkende song met een licht opbeurend refrein, als luisterden we naar Helloween. Die invloed mag na de cover van A Tale That Wasn’t Right geen verrassing heten. Het contrast met de tekst “everything fades to grey and dies” is overigens fraai. Prijs voor de mooiste en meest beklijvende melodie gaat echter naar Another Face. Dat weet de band kennelijk zelf ook wel, want hij wordt nog eens in een weemoedig a capella-licht gezet. En om de veelzijdigheid nog maar eens te benadrukken (en om eerlijk te zijn) noemen we ook nog de bij aanvang mierzoete ballad The River die de geslaagde The Other Side Of Fear-suite volgt. Het is er eentje voor de fijnproever met een (nog) stevige laag glazuur op de tanden.
Met dit alles is Curse Of Autumn een fraai en compleet metalalbum geworden dat zowel de liefhebbers van heavy metal, power metal, prog en zelfs melodieuze thrash moet kunnen aanspreken. Oh en de fan met dat onaantastbare glazuur op de tanden die wat meewarig naar onderstaand cijfer kijkt kan er voor zichzelf gerust vijf punten bijtellen hoor. We zijn niet zo moeilijk hier.
Score:
88/100
Label:
Century Media, 2021
Tracklisting:
- Deliver Us Into The Arms Of Eternal Silence
- The Last Scar
- As I Lie Awake
- Another Face
- Tempest
- Curse Of Autumn
- The Unyielding Grip Of Each Passing Day
- The Other Side Of Fear
- The River
- … And They All Blew Away
- Long Time (Acoustic Version)
Line-up:
- Joseph Michael – Zang, keyboards
- Jake Dreyer – Gitaar
- Anthony Crawford – Basgitaar
- Marco Minnemann – Drums
Links: