De bandnaam Witchcraft is een populaire. Even invoeren op The Metal Archives geeft maar liefst vijftien treffers. Hier hebben we het over de Pentagram-vereerder(s) uit Zweden. Opgericht in 2000 heeft de band vijf eerdere albums vol occulte doom en psychedelische hardrock uitgebracht, geïnspireerd door de band van Bobby Liebling. Inmiddels is het even stil rond Witchcraft maar vier jaar na het laatste album Nucleus is de band terug. Dat wil zeggen, oprichter Magnus Pelander is terug, want waar hij voor het vorige album al een volledig nieuwe bezetting had, heeft hij nu zelfs besloten de “band” alleen voort te zetten. Dat brengt beperkingen met zich en het eerste album in vier jaar is (dan ook?) een volledig akoestische aangelegenheid geworden.
Hoewel er geen blackmetalriff te vinden is op Black Metal denk ik de gedachtegang achter de titel voor het “black”-deel nog wel te kunnen volgen. Duisternis kan worden gecreëerd op meer dan één wijze. Ook indie releases als The Winding Sheet van Mark Lanegan (de persrelease noemt namen als Bill Calaghan en Elliot Smith en dat vind ik ook prima) roepen een gitzwarte sfeer op waaruit het soms lastig is je los te worstelen.
Alleen, Black Metal raakt me niet op die manier. Dat ligt niet zozeer aan de aangrijpende zang van Pelander. Meestal zingt hij met een warme (en enigszins plechtige) baritonachtige stem. Soms gaat hij wat meer de hoogte in en horen we een licht verholen snik. Dan weer draagt zijn zang genoeg angst in zich om elke pseudowetenschappelijke geestenjager met een televisieprogramma de stuipen op het lijf te jagen. Nee, ik denk dat het vooral in de teksten zit die net niet p(l)akken. Toegegeven, dat is uiterst persoonlijk, maar neem nu de tekst van tweede track A Boy And A Girl. Met veel drama in zijn stem zingt Pelander “No, I am not suggesting anything at all, except that she looks like a girl that looks like a boy. She looks like a boy and a girl”. De wereld kent grotere problemen zou ik denken, maar misschien is hier sprake van een stijlfiguur die ik over het hoofd zie? Een bemerking voor insiders die ik als buitenstaander niet mee krijg? Ik kom er eerlijk gezegd niet uit. In Sad Dog zingt Pelander dan weer “Like a sad dog I am also someone”.
Toch zouden juist de teksten een belangrijke drager van het album moeten zijn. Meer dan zang en akoestische gitaar horen we namelijk niet. En dat in een authentieke lo-fi productie waarin de stem de microfoon soms licht overbelast en er een kleine “hiss” (ik weet het, echt een technische term) op de achtergrond te horen is. In de slottrack hoor je zelfs de kleding van de hoofdpersoon langs de gitaar glijden. Het past allemaal bij het genre en stoort dan ook niet.
Andere songs slagen er (nog) minder in mijn aandacht vast te houden. Sad People is misschien wel een geslaagde vingeroefening in uitzichtloosheid en lamlendigheid, maar dat neemt niet weg dat het lastig luisteren is naar de zeer traag aangeslagen snaren en diep zuchtende zanger. Daarmee worden vijf minuten een hele zit. Schoonheid en ongemak ineen. Empathie met de luisteraar lijkt Pelander echter niet vreemd want in het van een pakkende melodie voorziene Free Country zingt hij “By now you’re probably tired listening to my requiem.” Het is net zozeer een grappige als een zorgwekkende zin.
Na 32 minuten is de plaat alweer voorbij, maar ik blijf puzzelen. Momenten van schoonheid zijn er zeker, maar waar heb ik nu precies naar zitten luisteren? Een louterende klaagzang? Een roep om hulp? Een zorgvuldig afgewogen keuze om een nieuwe muzikale richting in te slaan? Jouw gok is zo goed als de mijne (of beter natuurlijk).
Score:
70/100
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
- Elegantly Expressed Depression
- A Boy And A Girl
- Sad People
- Grow
- Free Country
- Sad Dog
- Take Him Away
Line-up:
- Magnus Pelander – Vocalen, gitaar
Links: