Wishbone Ash – Coat Of Arms

Geschreven door op 29-02-2020 om 22:13.

Aaah de jaren ’70. Wat een prachtige periode op muzikaal gebied. Hard rock was ook op zijn hoogtepunt met legendarische bands als Aerosmith, Deep Purple en Led Zeppelin. Het decennium zag ook de geboorte van heavy metal dankzij mythische bands als Black Sabbath, Motörhead en Judas Priest. Er was evenwel nog een andere rockstroming die hoge toppen scheerde, namelijk de progressieve rock. Begin jaren ‘70 werd dit genre vorm gegeven door illustere bands als Pink Floyd, King Crimson, Genesis en Gentle Giant. Er was echter nog een andere oervader van het genre. Eentje die in deze beginperiode even hoog stond aangeschreven als de voornoemde bands, maar wat in de vergetelheid is geraakt. Een band die door leden van Iron Maiden en Saxon werd bestempeld als van grote invloed op hun muziek. Deze band is Wishbone Ash en hoewel van de originele bezetting enkel nog gitarist en zanger Andy Powell overblijft, is het een band die bij de liefhebbers van het genre nog steeds in hoog aanzien staat.

Deze liefhebbers kunnen zich verheugen want Wishbone Ash heeft nu eindelijk een nieuw album. We hebben er met z’n allen ruim zes jaar op moeten wachten, maar de band heeft Coat Of Arms gepresenteerd aan de buitenwereld. Ik zei het al eerder, ik heb een zwak voor bands die al meedraaien sinds de tijd dat mijn grootvader nog haar had en mijn ouders nog met legoblokken speelden. Deze plaat wilde ik dus graag recenseren.

Wishbone Ash, dat is twee gitaren die harmonieus samenspelen. Wishbone Ash, dat is tijdloze feel good muziek. Dit is niet anders op deze nieuwe plaat. Dit is altijd de kracht van de band geweest dus was ik vooral benieuwd naar wat het verlies van gitarist Muddy Manninen voor de sound zou betekenen. Vanaf het openingsnummer wordt het echter snel duidelijk: het samenspel tussen Powell’s gitaarspel en dat van de nieuwe gitarist Mark Abrahams verloopt zo natuurlijk als ik die een reep chocolade eet. Met weinig moeite en het plezier druipt ervan af. Je zou bijna vermoeden dat ze elkaar reeds sinds de jaren ’60 kennen.

Het openingsnummer van de plaat, We Stand As One, deed het beste vermoeden. Heerlijk popnummer, zonder meer. Maar het zijn vooral de tweede en derde track van het album die ik naar voren zou willen schuiven als luistertip. Coat Of Arms heeft zo’n lekkere gitaarriff. Het deed me heel hard denken aan de manier waarop Mark Knopfler en Dire Straits hun muziek vaak trachten te brengen. De wereld mag het weten. Deze song en ik gaan ons verloven! Liefde op het eerste gehoor! Ook de derde track, Empty Man, steekt hoog boven de rest van de plaat uit. Powell lijkt op dit nummer de band’s typische sound te verweven met country muziek. Leg gerust deze song eens op want dit is Wishbone Ash op zijn best. Aan de manier waarop de twee gitaren met elkaar een duet aangaan kleeft gewoon het DNA van deze band. Dit is waarom deze heren ooit zo groot geworden zijn en dit is ook de reden waarom ik deze band zo fantastisch vind.

Tot zover het positieve gedeelte van deze recensie. Nu moet ik even hard zijn en het mindere benoemen. De plaat haalt helaas niet de hele tijd het hoge niveau van de voornoemde songs. It’s Only You I See en Floreana zijn nog leuke, zachte ballades, maar de andere nummers was ik al vergeten terwijl ik ernaar aan het luisteren was. Ze werkten niet op mijn zenuwen, maar bleven ook niet hangen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de band het op veilig wilde spelen. Jammer. Nu, ik besef echt wel dat Wishbone Ash onmogelijk nog een album kan afleveren als Argus uit 1972. Dit was een absoluut meesterwerk waar ik nog regelmatig naar luister. We zijn ondertussen bijna vijftig jaar later en van de band die dat album creëerde bleef enkel Powell nog over, en ja de brave opa werd onlangs 70 jaar oud. De jaren beginnen te tellen.

Ik wil dit nieuwe album dus geenszins vergelijken met die mijlpaal uit de vroege jaren ’70, want dat is een wedstrijd die Coat Of Arms nooit kan winnen. Ik kan en ga het album echter wel vergelijken met recentere albums van de band en dan vind ik – in alle bescheidenheid – dat deze plaat wat licht weegt. Het is geen slecht album, maar deze band kan beter! Coat Of Arms (de song) is een catchy nummer dat ik waarschijnlijk nog vaak ga beluisteren. Coat Of Arms (het album) zal hoogstwaarschijnlijk onder de poot van een wiebelende stoel terechtkomen. Da’s het helaas het meest functionele dat ik voor deze plaat kan bedenken. Ik blijf echter fan van deze band en hoop oprecht dat dit niet hun laatste album wordt. Afsluiten moet je doen met een knal, niet met een sisser.

Score:

70/100

Label:

Steamhammer/SPV, 2020

Tracklisting:

  1. We Stand As One
  2. Coat Of Arms
  3. Empty Man
  4. Floreana
  5. Drive
  6. It’s Only You I See
  7. Too Cool For AC
  8. Back In The Day
  9. Deja Vu
  10. When The Love Is Shared
  11. Personal Halloween
  12. Latitude

Line-up:

  • Andy Powell – Gitaar & Zang
  • Bob Skeat – basgitaar
  • Joe Crabtree – drum
  • Mark Abrahams – gitaar

Links: