Ja ja ja, ik ben “fan” van Winterfylleth. Ik zag de band enkele jaren terug live, ten tijde van The Divination of Antiquity, en ik was meteen verkocht. De plaat trouwens ook, aan mij. Epische black met tonnen atmosferische Britse hooglandlucht. The Dark Hereafter behoorde dan ook meteen aan mij toe bij de verdeling. Album nummer vijf is het ondertussen voor deze heren.
Het album begint met het korte titelnummer, dat “amper” vier minuten duurt. Een vreemde keuze, want het nummer kent weinig spanning, is niet bepaald verrassend en ook de riffs zijn verre van memorabel. De ingrediënten zijn dezelfde als bij de laatste paar albums, maar meer valt er niet over te zeggen qua positieve punten. Met Pariah’s Path gaat het de goede kant op en klinkt herkenbaar, erg herkenbaar zelf. Dat komt wellicht omdat ik het al eerder hoorde. Nota bene op het vorige album (blijkbaar als bonusnummer). Beetje matige actie lijkt me. Goed, het blijft een prima nummer, alleen doe je dit niet. Ensigns of Victory, het volgende nummer, mag er best zijn en laat een verder geëvolueerde melancholische invulling met post-rockinvloeden horen op blackmetalniveau, tempo en intensiteit. Led Astray in the Forest Dark is een Ulver -cover, die hier even gemakkelijkheidshalve onder een andere titel wordt uitgebracht (waarom?), maar ook hier niets dan atmosfeer en zalige, epische blackmetalheid troef. Niets op aan te merken, op muzikaal vlak, zelfs de zuivere gezongen stroken zijn uiterst geslaagd.
Dan schiet nog The Green Cathedral (staat die niet in Almere?) over, dik dertien minuten Winterfylleth-grandeur die deze uitgave rechtvaardigt. Een spanningsboog die stilletjes de hoogte ingaat qua distortion, aanslagen en dichtheid en minutenlang blijft hangen op het randje van de adembenemende klif genaamd The Dark Hereafter. Wat nieuw is, is dat in tegenstelling tot vorig werk afgeweken wordt van de voorspelbare opbouw van de meeste nummers. Dit gaat de rauwe Oekraïense kant op namelijk, waar pure emotie de overgangen bepaalt en niet de versnellingen (want dit is een slepend nummer), strofen en refreinen.
Een prima album, dat jammer genoeg geen diepe ontroering teweeg brengt zoals een The Divination of Antiquity. De fans zullen er zich minder aan storen dan de toevallige luisteraars, al moet ik zeggen dat ik deze omwille van de sterkere vorige albums wellicht weinig zal beluisteren. En als ik dat dan toch doe, dan zal het de groene kathedraal worden.
Label:
Candlelight Records, 2016
Tracklisting:
- The Dark Hereafter
- Pariah’s Path
- Ensigns of Victory
- Green Cathedral
- Led Astray in the Forest Dark
Line Up:
- S. Lucas – Drums
- C. Naughton – Gitaar, keel
- N. Wallwork – Bas, Gitaar (akoestisch)
- D. Capp – Gitaar (lead)
Links:
Score: 78/100