Winterblind – Effigy

Je wordt overstelpt door releases, vragen voor reviews swingen de pan uit. Soms ga je dan selecteren en speelt chauvinisme een rol. Zo stel ik me weleens de vraag: welke bands zijn nog actief hier in België, van welke bands heb ik al een hele poos geen hol meer gehoord. Nu, Winterblind is daar één van. Ik wist zelfs niet dat deze kerels uit de provincie Antwerpen nog bestonden. In 2007 en 2010 brachten deze gasten respectievelijk een demo en een EP uit vol met blackmetalgeweld. Als ik nu naar de hoes kijk, die trouwens wel fantastisch oogt, en de infosheet lees, krijg ik spontaan losse stoelgang van de openingsalinea. Ik vertaal even vrij: ‘Winterblind werd opgericht in 2006 door vier tieners die black metal wilden spelen en nu bestaan we nog en zijn we met vijf hipsters die experimentele, progressieve metal maken.’ Tja, wat moet ik dan nu verwachten? Maar zoals zo vaak, alles aan de kant schuiven en luisteren.

Zes nummers staan er op deze Effigy en Winterblind trapt af met een intro Torus genaamd. Vervolgens is Stride eigenlijk het eerste volwaardige nummer. Het start inderdaad redelijk progressief met wandelende bas- en gitaarlijnen en nog een relatief eenvoudige drumpartij. De zang is screamerig en pakkend – Fabian Villaroel Benitez vertelt ook deels fluisterend zijn verhaal doorheen dit toch wel eigenaardig aanvoelend nummer – waar ik niet direct een houvast vind. Dat zal ook wel de bedoeling niet zijn natuurlijk. Ik heb echter graag zo nu en dan wat coördinaten tijdens een wandeling want anders ben je, voordat de kippen op stok gaan, nog niet thuis en zijn de aardappelen koud.

Screen Queens, hilarische en toch goed gevonden titel, opent met een complex doch eerder open gitaarthema waarover de rest wat gedrapeerd wordt. Ook nu raak ik al snel het spoor bijster. In het midden van het nummer ontwaar ik een voorzichtige cleane zanglijn ergens in de verte. Na wat gepielewiel verglijden we zelfs in een blastbeat-stuk en is de eindriff lekker en misschien melodic black getint, daar zijn dan die roots? Het is niet mijn bedoeling om elk nummer haarfijn te analyseren, ik geef wel nog mee dat op het laatste nummer Never Change bassist Jan Kennes laat horen dat hij zijn instrument wel degelijk erg goed onder de knie heeft.

Wie moet deze plaat luisteren? Nu ja, fans van experimentele metal die ook wel black metal weten te pruimen. Klinkt eenvoudig maar dat is het niet. Soms hoor ik in de verte Shining, of Ved Buens Ende dan weer Dødheimsgard maar dan hun experimenteler en dus latere werk. Maar ik weet niet of ik daar goed mee zit, oordeel vooral zelf. Ik ga zorgen dat ik aan het haardvuur zit voor de aardappelen. Straks loop ik nog verloren…

Score:

65/100

Label:

Eigen beheer, 2019

Tracklisting:

  1. Torus
  2. Stride
  3. Screen Queen
  4. Black Scholes
  5. My Public Anatomy
  6. Never Change

Line-up:

  • Fabian Villaroel Benitez – Zang
  • Nathaniel Mon Père – Gitaar
  • Thierry Wijckmans – Gitaar
  • Jan Kennes – Bas
  • Felix De Rycker – Drum

Link: