Deze recensie is een gastbijdrage van Sander Klijn.
In het metalcoregenre zien we bands komen en gaan. Wat begon als een als een “nieuw soort genre” in de jaren ‘90 vervaagde al snel tot een eenheidsworst: de combinatie van grunts of screams en clean vocals, breakdowns, een paar solo’s en vooral teksten over verlies en mislukte liefdesrelaties vormden lang de boventoon in veel metalcorebands.
While She Sleeps pakt dat net even anders aan. Mijn kennismaking met deze band begon met het nummer Four Walls van het album Brainwashed. De afwisseling van zang en ritmewisselingen werkte veel dynamischer dan je van de meeste metalcorebands mag verwachten. Waar bij de standaard metalcoreband óf het refrein óf couplet wordt gegrunt en de rest wordt overgenomen door de clean vocals (of vice versa), hebben de mannen van While She Sleeps daar een ander recept voor gevonden. Clean vocals en grunts weven door elkaar boven en onder complexe gitaarriffjes, afgewisseld met heerlijke refreinen en even harde breakdowns die je mag verwachten van het genre. Een typerende leadgitaar soleert over hele coupletten en breakdowns en ook de meerstemmigheid van de band is een integraal onderdeel van hun stijl.
Het absolute hoogtepunt kwam met het album You Are We, wat (mijns inziens) hun muziekstijl perfectioneerde met een bijna progressief karakter. Dat album verdient zijn hele, eigen lofzang, maar daar zijn we hier niet voor. Met het album SO WHAT?! zette de band weer en stapje terug en gebruikte meer elektronische invloeden. Voor ieder wat wils natuurlijk. De keuze mag gerust dapper en origineel genoemd worden, hoewel ik vermoed dat het niet bij iedereen in de smaak viel.
We gaan inmiddels naar de vijfde langspeler en daarmee mogen de heren uit het Verenigd Koninkrijk zich best wel een gevestigde band noemen. Dit nieuwe album draagt de naam SLEEPS SOCIETY en daarmee gaan ze rustig door met het gebruiken van Caps Lock in de betiteling van hun stukken. Je zou kunnen zeggen dat het schreeuwerige lettertype overeenkomt met de boodschap die het vijftal van Sheffield uitdraagt, want dat hangt toch vaak samen met woede gericht op de maatschappij, politiek en algemene staat van de wereld.
We trappen af met ENLIGHTEMENT(?). Het nummer opent met een soort radio broadcast, dat langzaam maar zeker overgaat in het gekrijs dat je wilt horen van While She Sleeps. De gitaarlijn wandelt je oor binnen, gevolgd door rammende baspedalen. Met name het rustigere refrein blijft goed hangen als tegenhanger van het galopperende couplet. Uiteraard worden we getrakteerd op een breakdown rond minuut 2:50. Het nummer sluit af met dromende gitaarpingels boven het geschreeuw van frontman Lawrence “Loz” Taylor.
Het volgende nummer legt de beuk er flink in. Genaamd YOU ARE ALL YOU NEED laat het weinig aan de verbeelding over waar het nummer over gaat. Dit is waarschijnlijk de topper van het album. Gitarist Sean Long zei over het nummer dat het hen eraan herinnert om niet voor validatie en acceptatie te zoeken buiten jezelf. “We all deserve to suffocate” was een zanglijn die er met name uitsprong, wat goed de combinatie van woede op de wereld en de innerlijke emotie combineert. Halverwege wordt er wat gas teruggenomen en krijgen we wat existentiële vragen voor onze kiezen. Is wat we doen de moeite waard? Niemand weet het en eigenlijk kan je alleen op jezelf vertrouwen, dat is de strekking.
Een kort instrumentaal stuk (door anderen op deze site al eens ludiek een verplicht akoestisch intermezzo genoemd) volgt met PYAI. Het 1:55 minuut durende ambient fragment bouwt wat rust in op de plaat die toch iets harder lijkt te klinken dan zijn voorganger en geeft de luisteraar even tijd voordat we weer de storm van gitaren induiken met KNOW YOUR WORTH (SOMEBODY). De boodschap van het nummer lijkt overeen te komen van YOU ARE ALL YOU NEED, al mist de furie die je daar wel kan horen.
We gaan door met NO DEFEAT FOR THE BRAVE, deze keer bijgestaan door Deryck Whibley van Sum 41. Deze gaat het live goed doen, want halverwege de track hoor je de aanstekelijke roep van het publiek (rond minuut 3:20) wat na alle lockdown ellende ongetwijfeld uit volle borst wordt meegezongen. Op de achtergrond hoor je de leadgitaar nog vrolijk soleren terwijl het couplet en de daaropvolgende breakdown nog bezig zijn, en daarin hoor je weer dat typische While She Sleeps-geluid.
Op naar DIVISION STREET. Net als bij PYAI nemen we even een pauze van het stuiteren en krijgen we een heuse ballad voorgeschoteld. De meerstemmigheid van de band komt hier prachtig naar voren. Gedurende bijna het hele nummer wordt er door twee mensen gezongen. Het klinkt als een protestnummer in hart en nieren en tegelijkertijd heel persoonlijk. Onder begeleiding van een piano gaan we even op zoek naar zingeving bij dit nummer. Echt metal zou ik het niet noemen, maar While She Sleeps conformeert zich dan ook niet aan een specifiek genre.
Opnieuw last de band een pauze in. Dit is denk ik één van de zwakkere stukken van het album. Het mist de emotionele lading van DIVISION STREET en heeft niet de power van NERVOUS. Het laatste “nummer”, DN3 3HT, is een track van zeven minuten waarin (volgens mij) de bandleden vertellen over hun ervaringen. Ik moet zeggen dat ik met het vooruitzicht van zeven minuten gehoopt had op een metalcore epos en niet op een spoken word ervaring. Daarnaast zijn alle stemmen erg vervormd, waardoor ze soms bijna niet te verstaan zijn. Dat vind ik jammer, omdat ik denk dat deze jongens best mooie dingen te vertellen hebben. Daarnaast: als je een album lang omver geblazen bent is het zonde dat je daarna in slaap wordt gewiegd door vervormd gebrabbel. Het kan een dankwoord zijn aan de fans, of een terugblik op hoe mooi het maken van het album was. Hoe het ook zij, de boodschap gaat verloren in de mix. Wat de band ermee beoogde, is giswerk en het is te betwijfelen of het gelukt is.
Ondanks de kritiekpunten zet While She Sleeps wederom een sterk – en origineel – album neer. Het knalt minder hard uit de speakers dan You Are We, maar klinkt over het algemeen ruiger dan zijn voorganger SO WHAT?!. De grunts krijgen iets meer een achtergrondpositie en er ligt meer nadruk op de melodieuze stukken. Toch valt niet te ontkennen dat er veel techniek achter de opbouw van de nummers zit. In elke track zitten genoeg riffjes die menig fretfetisjist zeker kan waarderen. De kracht van het album komt daarnaast ook van de drums, die heel ontspannen passages afwisselen met blastbeats en drumrolls. De variatie van de stijl van While She Sleeps is hun grootste kracht en daar spelen ze ook op dit album uitermate goed op in.
Score:
80/100
Label:
Spinefarm Records, 2021
Tracklisting:
- ENLIGHTENMENT (?)
- YOU ARE ALL YOU NEED
- SYSTEMATIC
- NERVOUS (ft. Simon Neil)
- PYAI
- KNOW YOUR WORTH (SOMEBODY)
- NO DEFEAT FOR THE BRAVE (ft. Deryck Whibley)
- DIVISION STREET
- SLEEPS SOCIETY
- CALL OF THE VOID
- DN3 3HT
Line-up:
- Lawrence “Loz” Taylor – Vocalen
- Sean Long – Gitaar, achtergrondvocalen
- Mat Welsh – Gitaar, vocalen, piano
- Aaran McKenzie – Basgitaar, achtergrondvocalen
- Adam “Sav” Savage – Drums, percussie
Links: