Wat moet je nu denken, als je op de info-sheet van een nieuwe plaat leest: post-apokalyptische post-rock. Is dit dan niet te veel “post van het goede”? Heel de thematiek, op deze grotendeels instrumentele plaat wordt gedragen vanuit de visie dat de wereld eraan is voor de moeite. Dit verhaal, wat dreigend dichtbij lijkt als je alle klimaatprotesten bekijkt, gletsjers voor je ogen ziet wegsmelten en alle Anuna’s en Greta’s van deze wereld hoort schreeuwen om actie, wordt door een moeder aan haar zoon verteld. En dit wanneer ze nog maar één dag, één allerlaatste dag, op deze aardkloot aanwezig zijn. Deze thematiek, dit verhaal is natuurlijk niet nieuw, de vraag is natuurlijk hoe wordt dit muzikaal vertaald?
We Lost The Sea is een band uit Sydney en lanceert de vierde langspeler via Translation Loss Records. Gek toch, de bandnaam van deze Australiërs, het feit alleen al dat ze de zee kwijt zijn! Als ze goed uit hun doppen kijken zien ze in alle windrichtingen water rond hun eiland. Met de bovenvermelde redenering in gedachten is er misschien over een aantal jaar wel te veel zee, maar kom.
Zoals ik al zei, is dit in hoofdzaak een instrumentale plaat enkel op het laatste nummer, Mother’s Hymn, komt er voorzichtig, hoe kan het ook anders, een fraile vrouwenstem voorbij drijven die erg pakkend de boodschap meegeeft. Het is een plaat waarvoor je toch echt moet gaan zitten, echt luisteren. Je moet toch de moeite nemen om je door alle tracks te worstelen dan pas voel je wat deze band bedoelt en begrijp je ook wat ze afgeleverd hebben en waarom ze net dit thema gekozen hebben.
Ik moet zeggen dat We Lost The Sea het heel rustig ziet allemaal, dat einde van de wereld. Nergens agressieve uitspattingen, nergens razende tempo’s, nergens donkere wolken, onweersbuien of neerkletterende hagel. Als de aardkloot zo naar de galemiezen gaat, zal het nog wel meevallen zeker? De band doet het dus vaak erg ingetogen, gebruikt het een breed arsenaal aan gitaargeluiden, voorzichtige keyboard- en pianodeuntjes, eerder doffe drumpartijen en dit vaak binnen een breed uitgetrokken arrangement. Alleen The Last Sun dringt dieper en dreigender door dan de rest van de nummers weliswaar ook maar de eerste en laatste twee minuten. De rest van het nummer is ook weer een rustige trip naar het einde.
Een plaat voor de fan van instrumentale post-rock, die zich wil verdiepen in het einde der tijden maar dan op een rustige en meer doorleefde manier.
Score:
75/100
Label:
Translation Loss Records, 2019
Tracklisting:
- Towers
- A Beautifull Collapse
- Dust
- Parting Ways
- Distant Shores
- The Last Sun
- Mother’s Hymn
Line-up:
- Nathaniel D’Ugo – drum
- Matt Harvey – gitaar
- Mathew Kelly – piano, keyboards
- Marc Owen – gitaar
- Keiran Elliot – bas
- Carl Whitebread – gitaar
Links: