War Dogs – Die by my Sword

Geschreven door op 03-01-2020 om 17:53.

Stel: je hebt een klas vol met bands als Manilla Road en Visigoth, die altijd vooraan zitten en gemiddeld een 9 staan op hun rapport. Als je dan een beetje indruk wil maken ga je natuurlijk eerst een mooi logo ontwerpen. Of niet… War Dogs vindt het allemaal niet nodig en komt met een album met de zesjesmentaliteit hoog in het vaandel.

Ze komen uit Spanje en brachten in 2018 een debuut EP uit. De mannen spelen voor zover bekend niet in andere bands die enige faam hebben bereikt. Gewoon een paar gasten die heavy metal maken, omdat ze dat leuk vinden. Als je in Spanje woont kan je ze best eens gaan bekijken, wanneer ze op je plaatselijke podium staan. Verder dan dat gaan deze jongens niet komen ben ik bang.

Het album trapt af met de titelsong. Meteen valt de bedrukte mastering op. Het is de jaren ’80 voor en na. Typische power/heavy riffs en vrij krachtig drumwerk. De vocalen zijn helder, saai en bijna melancholisch. De songwriting is niet erg vloeiend, je krijgt veel geïmproviseerde overgangen en vreemde pauzes om de oren. Castle of Pain is lekker enthousiast op de gitaar ingespeeld. De vocalen zijn erg vlak na een paar nummers. Op Master of Revenge blijft het vocaal allemaal hangen op dezelfde toonhoogte. De riffs zijn hier lekker heavy metal, met zelfs wat rock & roll invloeden. The Shark heeft gastvocalen die het eindelijk weer even interessant maken. Je hoort gelijk wat deze muziek nodig heeft. Dat is songwriting die minder van de hak op de tak is, en vocalen die gedurfder uit de hoek komen. De gitaristen duelleren zich suf en raken totaal de feeling met het nummer kwijt in hun instrumentmasturbatie. The Lights are on but Nobody’s Home heeft een kneiterharde riff in de aanbieding. Jammer dat het nergens heen leidt, behalve een zeer vage structuur, die helemaal niet beantwoordt aan de verwachtingen die geschept worden.

Amateurisme viert hoogtij bij War Dogs. Een uitgave die nergens echt eruit springt. De songwriting en vocalen gooien bovendien roet in het eten. Misschien moet de band ook een gitarist ontslaan om het coherent te houden. In positieve zin zijn de vrolijke riffs en het enthousiasme best gezellig. Ik ga terug naar Visigoth luisteren nu…

Score:

64/100

Label:

Fighter Records, 2019

Tracklisting:

1. Die By My Sword
2. Castle of Pain
3. Wings of Fire
4. Master of Revenge
5. Kill the Past
6. Ready to Strike
7. The Shark (feat. Bryan ‘Hellroadie’ Patrick)
8. The Lights Are On (But Nobody’s Home)
9. Gorgon Eyes
10. Wrath of Theseus

Line-up:

  • Alberto Rodríguez – Vocalen
  • Eduardo Antón – Gitaar
  • Enrique Mas – Gitaar
  • Manuel Molina – Basgitaar
  • José V. Aldeguer – Drums

Links: