Voyager – The Meaning of I
Sensory Records, 2011
Ongeveer een jaar geleden werd van mij verwacht een paper te schrijven over de vraag wat ‘ik’ betekent. Een vraag waar blijkbaar meer aan zit dan het schrijven van een stuk tekst dat misschien ergens in de buurt van de waarheid komt; hij biedt ook genoeg stof voor een album, tegelijk een zoektocht naar betekenis in de menselijke geest. Leuk hoor, maar is de muziek ook goed?
Het Australische Voyager maakt een licht progressieve vorm van metal. Zeer licht eigenlijk, de hoofdmoot is redelijk straightforward melodieuze metal. Denk aan een Pathosray of Oceans of Sadness maar met (nog) minder rariteiten. Verder kunnen hier en daar redelijk duidelijk vergelijkingen gemaakt worden met bands als Royal Hunt, (DC Cooper zingt overigens een stukje mee) Sonata Arctica en Nevermore. Nou, je kunt met ergere bands vergeleken worden geloof ik. Dat ik redelijk positief ben over het derde album van de band, The Meaning of I, komt vooral door de combinatie van songwriterskwaliteiten, een prettige zangstem en een passende productie. De songs zijn allemaal precies lang genoeg, hebben redelijk catchy refreinen die allemaal iets gemeen hebben; ze klinken echt als een geheel. De stem van Danny Estrin is daarbij eigenlijk perfect voor de stijl muziek; nergens geforceerd of met ongewenste bijklanken, toch veel waargenomen fenomenen in dit genre. Soms doet hij me denken aan Pagan’s Mind, in positieve zin. De productie helpt hier natuurlijk ook mee, maar ook met de rest van de instrumenten houdt deze goed rekening. Alles komt kristalhelder het gehoor binnen, maar de plaat behoudt zijn figuurlijke scherpe randje. Bovendien valt er na een paar keer luisteren nog steeds wat te ontdekken door te focussen op bepaalde lagen in de muziek, die zich niet direct aan je opdringen, zoals sommige keyboardpartijen of een tweede gitaarpartij.
Ik krijg niet heel veel platen binnen in dit genre, maar toch is het lang geleden dat ik me echt positief heb uitgesproken over een plaat in dit genre en dat was met Royal Hunt’s Collision Course (2008), hoewel ik daarvoor niet de recensie op Zware Metalen schreef. Hoewel ik denk dat Voyager niet op dat niveau zit (jammer ook dat er zo nodig een stukje Duitse zang op moest, trouwens), laat men zich op The Meaning of I toch van zijn beste kant zien, denk ik. En zo niet, dan kan het alleen maar beter worden. Voor liefhebbers van melodieuze (progressieve) metal een aanrader.
Tracklisting:
- Momentary Relapse of Pain
- Stare into the Night
- Seize the Day
- Broken
- The Pensive Disarray
- The Meaning of I
- Iron Dream (In memoriam: Peter Steele)
- Feuer Meiner Zeit
- Fire of the Times
- She Takes Me (into the Morning Light)
- It’s Time to Know
- Are You Shaded?
Line-up:
- Danny Estrin – Vocals, keys, electronics
- Scott Kay – Guitar
- Simone Dow – Guitars
- Mark Boeijen – Drums
- Alex Canion – Bass, backing vocals, growls
Links: