Vesperine – Espérer Sombrer

Geschreven door op 31-03-2019 om 21:56.

Het Franse Vesperine is een nieuw licht aan de horizon van de post-hardcore. En wat voor licht. Superlatieven zijn voor dit debuut niet nodig. De muziek spreekt voor zichzelf. Albumtitel Espérer Sombrer vertalen doet geen recht aan de betekenis, gezien het woord ‘sombre’ ook in Sombrer zit. Vesperine omschrijft het zelf als ‘het eeuwige mantra van Frankrijk en haar passies.’ Achja, die nationalistische Fransen.

Vesperine maakt muziek die sterk geënt is op het geluid van de post-hardcoregoden van Amenra. Liefhebbers van Celeste zullen hier ook van smullen. Een melange van strak gespeelde post-rock, doom en hardcore met een donkere inslag. Black metal wil ik niet zeggen, maar zwartgeblakerd is het zeker. Eerder werd in 2015 een vrij redelijke EP met drie nummers uitgebracht. De vocalist verdient een eervolle vermelding; zowel in zijn hardcore screams als cleane zang weet hij echt aan te komen. De mix is helder, en geeft het geheel een heel dynamisch geluid. Dit is, vanwege de balansverschillen, het best te beluisteren met een koptelefoon.

Je kan maar een keer een eerste indruk achterlaten, moet Vesperine gedacht hebben. Clair Obscur, dat slechts een minuut duurt, hakt er gelijk in met “Que la lumière s’éteigne, Pour que les couleurs règnent” gevolgd door halfzware doom. Op het negen minuten durende Nous, Si Photosensibles neemt Vesperine de tijd voor een bezwerende opbouw. Eerst bouwt het op tot een stuk doom met screams, om vervolgens over te gaan in een akoestisch post-rockstuk met gefluister. Daarna wederom opbouwend tot technische agressie. L’immensément Noir is het meest trage nummer en experimenteler dan de andere nummers. Niet het beste nummer van de plaat.

Crépuscule Et Aube laat wederom horen dat deze heren de spanningsboog als geen ander kunnen opbouwen en laten exploderen. Mille Couleurs start met een rustige opbouw en cleane zang met effectgedreven gitaarspel. Dan een aanhoudende breakdown, en uiteindelijk een verrassende nieuwe wending. Prachtige emotionele cleane zang op het Opeth achtige L’immensément Noir tot kippenvel aan toe. Naadloos overgaand in Celui Que l’Ombre Pénêtre met slepende passages en verrassende songwriting. Hier wordt met gevoel gespeeld. Letterlijk.

Espérer Sombrer maakt indruk. Schommelend tussen tristesse en agressie. Vesperine doet niet echt iets nieuws, maar doet het wel ontzettend goed. Opvallend is de sterke opbouw van de nummers, de strakheid waarmee het geheel is ingespeeld en de sterke dynamiek. Dit is verplicht luistermateriaal.

Score:

89/100

Label:

Apathia Records, 2019

Tracklist:

  1. Clair Obscur
  2. Nous, Si Photosensibles
  3. Mille Couleurs
  4. L’Immensément Noir
  5. Crépuscule Et Aube
  6. L’Immensément Noir
  7. Celui Que L’Ombre Pénètre

Line-up:

  • Jéremy Piffady – Basgitaar
  • Pierre Prunier – Gitaar
  • Loïc Fisseux – Gitaar
  • Rémi Lasowy – Vocalen
  • Aurélien B. Tosolini – Drums

Links: