Vengeance – Soul Collector
Metal Heaven, 2009
Vanuit het metal en rock verzorgingshuis De Metalen Zonsondergang richt ik mij tot u. Met de laptop in het mandje van de rollator ben ik naar de recreatieruimte gereden om daar ook aan de andere rollator-rockers te laten horen wat leeftijdgenoten van ons nog kunnen produceren. En dat valt zeker niet tegen. De bijna legendarische Nederlandse hardrock band Vengeance heeft maar weer eens een brandnieuwe cd uitgebracht die luistert naar de naam Soul Collector en de oudjes doen het nog goed! Deze zomer mochten in zalen en op festivalterreinen in België, Nederland en Duitsland de spaarzame grijze lokken al flink worden los geschud in het kader van de jubileumtour en zelf ben ik ze deze zomer dan ook wel drie keer tegen gekomen. En hoezeer het over de top gedrag van zanger Leon Goewie me ook af en toe tegenstaat, er kan niet ontkend worden dat ook in deze samenstelling Vengeance een stevige pot harde rock weg zet.
De hele historie van de band bespaar ik je, google die zelf maar bij elkaar, er is genoeg te vinden over vijfentwintig jaar Vengeance. Ik beperk me tot de korte historie na de verrassende come-back in 2006. In een vernieuwde samenstelling werd een cd opgenomen en uitgebracht die Back In the Ring heette en die het niveau van het oudere materiaal behoorlijk benaderde. Daarna werd er een live album opgenomen en uitgebracht en werd er dus veel opgetreden. Nu komt dus het tweede studio album vol nieuw materiaal uit, Soul Collector. Alle grote voorbeelden uit het verleden leken vorig jaar hetzelfde te doen en eindelijk weer eens met nieuw materiaal tevoorschijn te komen en de jongens van Vengeance moeten gedacht hebben: dat kunnen wij ook! En weet je, ze hebben gelijk, ze kunnen het ook en doen niet echt onder voor die grootheden uit het verleden, tenminste niet meer als in het verleden ook al het geval was.
Classic hard rock, daadkrachtig en compact gespeeld en geproduceerd. Geen overbodige franje en tirelantijnen en geen te ver uitgesponnen soli. Het geheel gaat nogal stug van start, het openingsnummer loopt naar mijn idee niet echt lekker. Daar moet je niet van schrikken, want het blijkt gewoon het zwakste nummer op de cd te zijn. Verder klinken de nummers gewoon heel lekker en zitten goed in elkaar en luisteren naar Leon gaat me aanmerkelijk gemakkelijker af dan naar hem kijken. Het gitaarspel van vader en zoon Somers is goed en prettig in het gehoor liggend en de composities zitten goed in elkaar. Zelfs de onvermijdelijk lijkende ballad is het beluisteren waard. Het tempo ligt over het algemeen genomen gewoon lekker hoog en er wordt flink door geramd. De productie had wat mij betreft wat vetter, wat meer rock ‘n’ roll en motorrock mogen zijn, maar is toch zeker ruim voldoende te noemen.
Ja, Vengeance speelt nog steeds klassieke hard rock en kan zich spiegelen aan voorbeelden als AC/DC, Guns ‘N Roses en Saxon. Bovendien wordt een, zeker voor Nederlandse begrippen, hoog niveau gehaald, die een vergelijk met het echt antieke materiaal met verve kan doorstaan, ook al ontbreekt volgens mij wel de echte uitschieter die er in het verleden nog wel eens tussen zat. Voordat de lichten in de recreatiezaal worden gedoofd spoed ik mij terug naar mijn kamer en nadat de zuster mij van mijn steunkousen heeft ontdaan, post ik nog even dit stukje naar Zware Metalen. Snel nog een borreltje en dan niet te laat naar bed. Zo haal ik de honderd wel en Vengeance ook wel als ze zo door gaan. Lekker schijfje jongens!
Tracklisting:
- Cross In The Rain
- Wait Until The Sun Goes Down
- Soul Collector
- Samurai
- What The Hell Is Going On
- Myspace Freak
- I Never Felt That Way Before
- Dance Dance Dance
- Rock And Roll Band
- So Many Times
- Lean On Me
Line-up:
- Leon Goewie – Vocals
- Jan Somers – Guitars
- Timo Somers – Guitars
- Barend Courbois – Bass
- Erik Stout – Drums
Links: