Vanir – Epitome

Geschreven door op 15-02-2024 om 18:50.

Met Vanir treffen we een band die nog niet eerder in het heilige domein der zware metalen beschreven is. Toch opvallend, aangezien de band met dit Epitome zijn zevende langspeler uitbrengt en op die ene Zweedse luisterdienst ruim dertigduizend luisteraars per maand weet te noteren. De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat uw schrijver van dienst ook nog nooit van dit zeskoppig gezelschap had gehoord. Een ontdekkingstocht door de discografie laat meteen horen dat de band een flinke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Van bierklotsende, met folk doorspekte feest metal (kijk ook zeker even naar de albumhoes van de debuterende langspeler Særimners kød) werd met ieder album telkens een stapje richting melodische death metal gezet. Ook het rauwe geluid werd ingewisseld voor een meer gladgestreken variant, waardoor we nu een modern melodisch geluid te horen krijgen. Thematisch blijft de band echter inspiratie putten uit mythologische verhalen en bloederige veldslagen. Een vergelijking met Amon Amarth ligt dan al snel op de loer, maar het geluid van Vanir kan nog beter in de hoek van Omnium Gatherum en Wolfheart of het oude werk van Dark Tranquillity gezocht worden.

Melodische death metal met een lekker stevige randje dus. Over de melodische gitaarlijnen worden dan weer agressieve drumpatronen afgevuurd, die worden ondersteund door een dikke laag afkomstig uit het keyboard. De raspende grunts van zanger Martin Rubini dragen bij aan de algehele intensiteit. De blastbeats vliegen je om de oren en het album bevat de nodige portie aan groovende gitaren om je spierpijn te bezorgen van je oren tot aan je schouderbladen. Op het eerste wapenfeit Twisting The Knife wordt de intensiteit langzaam opgevoerd, maar weet zich met een blik aan snijdende tremolo’s een uiterst vuige opener te noemen. Zelfs de epische midtempo sectie is een uiting van agressie. Meer dreigende verbetenheid is te vinden in Sanguis Et Aurum en Blood Eagle. Tussendoor laat Vanir echter ook een ander gezicht zien. Zo heeft One Man Army bijvoorbeeld een meer epische inslag, waar bij Wood Iron And Will nog een schepje power bovenop wordt gedaan. Call To Arms geeft daar zelfs nog een lekkere portie snelheid bij, waardoor het geheel wat wegheeft van Kalmah. Zo zijn er inmiddels toch al een hoop Scandinavische grootheden uit het genre gekoppeld aan dit Deens zestal.

Waar de vergelijking met die eerder genoemde grootheden echter scheef loopt, is dat het album als geheel weinig memorabel materiaal bevat. Na enkele luisterbeurten blijft geen enkele melodie, zanglijn of gitaarriff echt hangen. Los van de agressieve secties en nekschuddende grooves blijft er dan toch net te weinig over, hoewel het geheel absoluut niet vervelend wegluistert. Vanir wordt in het meegeleverde promomateriaal omschreven als één van de meest prominente melodische deathmetalbands uit Denemarken. Nu komen er niet veel grote namen uit dit genre uit dit land, dus dat zou best eens kunnen kloppen. Met de grote broeders uit het hoge noorden kan Vanir zich echter niet meten, wat ook geen schande is.

Score:

72/100

Label:

Mighty Music, 2024

Tracklisting:

  1. Twisting The Knife
  2. One Man Army
  3. Wood Iron And Will
  4. Sanguis Et Aurum
  5. Sorte Grethe
  6. Call To Arms
  7. Fall Of Arkona
  8. Blood Eagle
  9. Kings Will Fall

Line-up:

  • Martin Rubini – Zang
  • Kirk Backarach – Gitaar
  • Michael Lundquist – Gitaar
  • Mikael Christensen – Basgitaar
  • Stefan Dujardin – Keyboard
  • Jon Elmquist Schmidt – Drums

Links: