Anderhalf jaar geleden ontving ik de vorige plaat van Until Death Overtakes Me, AnteMortem. UDOM bestaat sinds 1999 en is al een aantal jaren het kindje van Stijn van Cauter uit Erembodegem. Until Death Overtakes Me staat garant voor oerdegelijke funeral doom, acht albums lang. Album nummer negen is er nu, vier nummers lang, voor dik een uur langzaam druipende doom.
Missing is niet alleen het nieuwe album van Until Death Overtakes Me, het is eveneens een nummer van het album Prelude to Monolith uit 2003. Vijftien jaar later is het de titel van een album geworden. Benieuwd of er een link is tussen de twee. Tekstueel is dat zeker zo. Never, Nowhere, Nothing, … de N-woorden zijn wederom zo zwart als wat bij dit doomgedachterijke werkstuk. Net zoals de nieuwe Pantheist gaat dit plaatje de afgrond in met een gescheurde,emotionele parachute. Until Death Overtakes Me doet het eveneens met sacrale/etherische/rituele geluidstoevoegingen. Het keurmerk van de band is echter dat het dodelijk efficiënt doel treft met minimale middelen. Een grafgrunt van jewelste en extreem lang uitgerokken riffs brengen je in een roes van pro-tristesse, een rave vol ongewenste en oncomfortabele impulsen.
Opnieuw een zeer sterke plaat van Stijn Van Cauter, die gewoon erg authentieke funeral doom blijft produceren. Ik weet niet hoe het bij de kenners van dit Until Death Overtakes Me zit, maar volgens mij is hij stiekem verdeler of verkoper van Seroxat, Xanax of andere pammetjes. Qua businessplan zou dit in ieder geval wel heel erg strak zijn.
Score:
80/100
Label:
Dusktone, 2018
Tracklisting:
- Never Found
- To Never Return
- Never Lived
- Beyond Hope Forgotten
Line-up:
- Stijn Van Cauter
Links: