Tysondog – Midnight

Geschreven door op 22-08-2022 om 20:03.

Waarom timmert de ene band tientallen jaren aan de weg om nooit “groot” te worden, terwijl een andere van bij zijn eerste stapjes de roem in wordt gekatapulteerd? Daar kun je gemakkelijk ettelijke uren over ouwehoeren aan de bar, maar het blijft natuurlijk jammer als je als band in die eerste categorie zit. Het Britse Tysondog kan er van meespreken.

Had het anders kunnen lopen? Dat denk ik wel! Het eerste album van dit vijftal, Beware Of The Dog uit 1984, kreeg lovende kritieken. Geheel in de stijl van tijdgenoten Raven of Tank, zeg maar de snellere en agressievere New Wave Of British Heavy Metal. In een productie van Cronos van Venom nota bene, die zelfs de achtergrondvocalen verzorgde op een nummer.

En toch: ondanks nog een LP en twee EP’s bleef echt commercieel succes uit. Zo trok Tysondog er de stekker uit. Nog in de jaren tachtig ging men in winterslaap. Tot 2012, want dan duikt het kwintet plots weer op met de vier nummers tellende EP Hammerhead. Twee jaar later werd daar het eerste volledige album in bijna dertig jaar aan toegevoegd: Cry Havoc.

En nu, weer een jaar of acht later is daar Midnight. Negen nummers telt het nieuwe album, goed voor 45 minuten. Dat zijn dus al zeker geen hitparadenummers naar lengte toe. Van bij de eerste tonen is het duidelijk: Tysondog blijft trouw aan zijn oudere imago en kiest weer resoluut voor de zwaardere kant van de New Wave Of British Heavy Metal, maar met een moderner gitaargeluid en een veel betere, volle tot zelfs agressief klinkende productie. Op de plaat worden de nummers ingezongen door John Clutch Carruthers, maar die is ondertussen vervangen door Alan Ross, ook actief als gitarist bij Blitzkrieg. John Clutch Carruthers kun je wat stemgeluid wat vergelijken met Blaze Bayley, maar Bayley is wel de betere zanger van de twee. Hoe Alan Ross het er vanaf brengt, daar heb ik het raden naar. Wie aanwezig was op een van de drie optredens in België en Nederland in juni, kan wel al oordelen.

Openingsnummer Battalion start dreigend en heeft in het begin wel een Metallica-sfeer. Drummer Phil Brewis laat – niet voor het laatst – horen dat hij een en ander in zijn mars heeft, zeker ook wat dubbele basdrum betreft. Goed opgebouwd nummer met meerdere laagjes en een snelle melodieuze solo! Een meer bluesy touch is Tysondog ook niet vreemd. Luister bijvoorbeeld naar het dreigende Hellbound dat zich met wat Motörhead-invloeden zeker in je gehoorgang zal nestelen.

Titelnummer Midnight mag er ook zijn met zijn bezwerende, wat tragere riff. Toch lijkt Tysondog mij het meest in zijn sas als men het gaspedaal indrukt, zoals op het razende Defiant. Die sterke basdrum daar geselt zeker je luidsprekers, met daarnaast nog wat hooks en breaks. Zeker een van de beste nummers van dit album dat doet terugdenken aan de begindagen van de speedmetal. Met Dead Man Walking kiest de band niet voor pure snelheid maar voor een tragere beuker in de stijl van Black Sabbath. Een mix van zware riff en dito baslijn maar met veel melodie vind je bij Cold Day In Hell. De leadgitaar laat me regelmatig eens denken aan de vroege Mercyful Fate.

Ik weet niet of Tysondog veel nieuwe zieltjes zal winnen met Midnight want ze blijven onder de radar, maar wie houdt van de hardere kant van de New Wave Of British Heavy Metal mag zich zonder aarzelen dit album aanschaffen.

Score:

80/100

Label:

From The Vaults, 2022

Tracklisting:

  1. Batallion
  2. It Lives
  3. Hellbound
  4. Midnight
  5. Defiant
  6. Dead Man Walking
  7. Paper Cuts
  8. Cold Day In Hell
  9. Waiting For God

Line-up:

  • John Clutch Carruthers – Vocalen
  • Kev Wynn – Bas
  • Paul Burdis – Gitaar
  • Phil Brewis – Drums
  • Stevie Morrison – Gitaar

Links: