Volgende maand is het alweer tijd voor de jaarlijsten. Om een jaarlijst samen te stellen probeer je als redacteur zo objectief mogelijk te gaan luisteren naar muziek, om de kwalitatief beste albums uit het lopende jaar te selecteren. Op dezelfde manier kan je ook voor een langere tijdsspanne een lijst samenstellen van meest geslaagde albums. Zo onbevooroordeeld als mogelijk is als het over muziek gaat natuurlijk (en net dát is geen evidentie). Maar natuurlijk heeft iedereen ook zijn eigen persoonlijke lijst van favoriete albums. Dat zijn dan niet per se de platen met de beste productie of de beste muzikanten, maar net díe releases die voor jou persoonlijk het best in het gehoor liggen, waar je een klik mee hebt, die je dat bijzondere gevoel geven waar je (op muzikaal vlak dan) gelukkig van wordt (en ‘gelukkig’ hoeft zeker niet synoniem te zijn aan ‘vrolijk’). Albums die je keer na keer van voor naar achter kan afspelen zonder dat ze je beginnen te vervelen. Meer nog: ze worden gewoon beter na elke luisterbeurt, omdat je telkens nieuwe elementen ontdekt en omdat je een steeds nauwere connectie opbouwt met het gevoel dat het album uitademt.
Om een lang verhaal kort te maken: indien iemand me ooit zou vragen om mijn persoonlijke album top-10 aller tijden te geven, dan staat Drep De Kristne van Troll daar zeker tussen. Dit oldschoolmeesterwerkje uit 1996 heeft wat mij betreft echt alles wat een goed (blackmetal-)album nodig heeft: prachtige, spokende melodieën, enorm sfeervolle dungeon synths, heerlijk extreme vocalen en een agressie die perfect gedoseerd is. Drep De Kristne bulkt gewoon van de creatieve ideeën, en dat maakt het zo een onwaarschijnlijk attractief album.
Troll is vooral bekend als de band van Nagash (The Kovenant en ex-Dimmu Borgir) en Hellhammer (die zoals gekend naast Mayhem ook nog actief was bij een handjevol andere blackmetaltoppers), hoewel enkel Nagash er van bij het begin bij was en nu nog steeds deze band draagt, terwijl Hellhammer enkel Universal (2001) aan elkaar drumde. Troll heeft daarnaast een behoorlijk grillig pad bewandeld. Er waren twee releases in 1995-1996 (waaronder dus Drep De Kristne) en dan weer twee in 2000-2001. Die laatste twee klonken dan ook nog eens helemaal anders dan de eerste twee: Nagash werd op zang vervangen door S.M. Twice, die op zijn zachtst gezegd een behoorlijk uniek stemgeluid heeft, en de nummers klonken nu ook iets minder melodisch, maar wel harder, experimenteler en industriëler, waardoor een vergelijking met The Kovenant zeker wel te begrijpen was. Dan volgde tien jaar later nog een laatste studio-album: Neo-Satanic Supremacy, een terugkeer naar de meer traditionele black metal, maar dan symfonischer, in het straatje van Dimmu Borgir en Old Man’s Child.
In 2014 werd een nogal stoere versie van het iconische nummer Trollberg (van Drep De Kristne) op de wereld losgelaten in een split met het Slovaakse Aeon Winds, onder de naam Tilbake til Trollberg (‘Terug naar Trollberg’). De synths werden hier grotendeels vervangen door stevig, potig gitaarwerk, terwijl de ziel van het nummer gelukkig onaangetast bleef. Een vollere, meer donkere, ‘gemetaliseerde’ versie dus, maar zeker niet minder intrigerend.
Tilbake til Trollberg leek een éénmalig zoethoudertje, want jarenlang werd niets nieuws uitgebracht. Nagash is/was ondertussen wel nog actief in andere bands zoals uiteraard The Kovenant, maar dus ook bij Dimmu Borgir en het minder gekende Kvesta. Hij was zelfs even te horen op het debuut van Nordjevel. Maar rond Troll bleef het stil. Tot nu. Want jawel, we krijgen nog maar eens een zoethoudertje voor de kiezen.
De EP Tilbake til Trollberg kan je zien als een korte opfrissing van wat geweest is en een vooruitblik op wat nog komen zal. Want ja, dat nieuwe studio-album staat echt wel op stapel! Als voorsmaakje opent Tilbake til Trollberg met een nieuw nummer: The Beast. En ja, dat belooft best wel veel goeds. The Beast is een mooie synthese van hun hele oeuvre: het vermengt de lichte, melodische synths van de eerste albums met de felheid en dynamiek van hun laatste album. Hieruit ontpopt zich een enorm catchy en mee”zing”baar nummer dat thrashy uit de hoek durft te komen maar evengoed ziedende black metal voortbrengt in de stijl van de hoogdagen van Emperor.
Track nummer twee is het titelnummer, en dit is ook dezelfde versie als op de split van 2014. Nil novi sub sole dus. Vervolgens brengen Nagash en co. ons ook nog een cover van Emperors Towards the Pantheon (In The Nightside Eclipse, 1994), een versie die ze schreven voor het tribute-album Tribute to Emperor – In Honour of Icon E in 2012. Opnieuw nil novi sub sole. De EP wordt uiteindelijk afgesloten met hun eigen klassieker Når Natten Endelig Er Her, het nummer waarmee ze hun allereerste demo, Trollstorm over Nidingjuv (1995), en dus ook hun eigen carrière destijds officieel openden. Het gaat hier wel om een heel geslaagde symfonische versie die niet had misstaan op een Dimmu Borgir-album. Een mooi muziekstuk, maar het mist wel wat punch om deze EP mee af te sluiten.
Laten we vooral blij zijn met dit teken van leven van Troll, het vooruitzicht van een nieuw album dat wél een echte relevantie zal hebben én dat ene nieuwe nummer, The Beast, dat veel goeds doet vermoeden over de toekomst van de band.
Volgende maand is het alweer tijd voor de jaarlijsten. Tilbake til Trollberg zullen we daar niet in terugvinden, maar een spiksplinternieuw Troll-album zou bij mij wel eens hoog kunnen scoren. Benieuwd!
Label:
Polypus Records, 2020
Tracklisting:
- The Beast
- Tilbake til Trollberg
- Towards the Pantheon (Emperor cover)
- Når Natten Endelig Er Her
Line-up:
- Nagash – Stem, gitaar, keyboards
- Tlaloc – Gitaar, stem
- Sturt: – Basgitaar, stem
Links: