Triptykon – Eparistera Daimones
Century Media Records, 2010
Hier is hij dan. Het nieuwe Thomas Gabriel Fischer-album. Nou nou, beetje denigrerend ten opzichte van de rest, hoor ik sommigen al denken. Bullshit! Ofwel bedoel je die gitarist, Santura, die hij even van labelgenoot Dark Fortress leent, of die vrouwelijke creatuur aan de bas, of die drummer van B-bandje Fear My Thoughts. Dacht het niet. Geen schande natuurlijk, want welke levende, niet composterende ouderling heeft nog steeds de kracht en het charisma om duizenden vastgeroeste metalheads naar de cd-zaak voort te bewegen? Inderdaad! Tommeke!
Bio-gegevens dien ik niet mee te geven zeker? De sensatie laten we over aan andere media. Celtic Frost is, hoe jammer het ook moge zijn, een gruwelijke dood gestorven. En zonder Gorgorothe toestanden te willen uitlokken heeft Tommeke Celtic Frost van zich afgesneden. Dat kan onmogelijk makkelijk geweest zijn, stel je voor. Nu, Celtic Frost is dood, leve Triptykon. Even wennen aan de naam, maar de muziek, dat is puur natuur zwartmetalen glazuur. Goed, genoeg gezeverd. Eparistera Daimones begint met een verkennend Goetia. De snaar wordt opgenomen waar die bij Monotheist achtergelaten werd. Ongelofelijk eigenlijk hoe sterk de sound behouden blijft. Je kan de knoppen alle kanten uit laten gaan qua bass en treble, één ding staat vast. Tommeke is terug! Houterige riffs, krokante sound, draconische teksten vol godhatende en -vrezende horror die minstens in dezelfde, vertrouwde mateloosheid exalteert. Boos-, kwaad- en wreedaardiger dan ooit dondert het langs alle kanten.
Ik moet me trouwens excuseren omwille van de eerste alinea want de muzikanten laten op deze plaat geen steek vallen. Al vanaf het openingsnummer Goetia hebben de medeplichtige snaarmensen zich in mijn smegmatische hartje gegrifd. De knetterende en meedogenloze doomsound in de gitaren is namelijk gebleven en trilt langs de aarde heen. Mispak u niet, dit is het kleine kantje van het verhaal. Waar het hem om draait: de kwaliteit van de Monotheist-nummers is behouden, wat zeg ik, normeloos verbreed! Harder, bruter, dreunender. Teksten die even meeslepend zijn op muziek die meer black en death metal is dan black en death metal en doomer dan… doom! Ik ben echt geen fanboy of zo, en zeker niet seksueel aangetrokken tot dat scharminkel, maar dit is pure extreme metal! Zelfs in het gelaten In Shrouds Decayed met de Mono…-vrouwelijke engelenzang word je gepakt langs alle kanten van zoveel duisternis.
En ja, Tommeke heeft zijn naam te danken aan Celtic Frost. Oude metal, net als bijvoorbeeld Venom, wat heeft de nieuwe metalgarde daar nu aan? Alles moet vers zijn, hip en trendy. Bruikbaar, geen filosofisch geblabber. Pech! Dit is keihard kneedbaar nihilisme in een verloren zoektocht naar gevoel. Dus laat me dit zeggen: Triptykon is actueler dan ooit. En hoe meer ik hem hoor, hoe beter hij wordt, hoe harder hij klinkt… en bij jullie zal dat net zo zijn. Hahahahahahahaha, fuck april, mei en die andere maanden! De plaat van het jaar is er al! Triptykon, vijf kwartier (!) lang. Logisch dat meester Hans Rudolf Giger (de Rudi) zijn epische artwork hiervoor uitleende. Inderdaad, je koopt hem gewoonweg. Nu twinig keer snel achter elkaar foutloos de bandnaam zeggen en je krijgt er een gratis Duvel bij van mij. Voor fans gaande van Alice In Chains tot Morbid Angel (de rest heeft toch geen smaak). Tom, I’m pregnant!!
Tracklisting:
- Goetia
- Abyss Within My Soul
- In Shrouds Decayed
- Shrine
- A Thousand Lies
- Descendant
- Myopic Empire
- My Pain
- The Prolonging
Line-up:
- Thomas Gabriel Fischer – Vocals, Guitars, Programming
- V. Santura – Guitars, Vocals
- Vanja Slajh – Bass
- Norman Lonhard – Drums, Percussion
Links: