Tribulation – Where The Gloom Becomes Sound

Geschreven door op 28-01-2021 om 18:50.

Het gevaar van retrospectie is dat je met de kennis van nu dingen gaat zien die er destijds niet waren. Het is een risico dat op de loer ligt bij het beluisteren van het nieuwe album van Tribulation. Nog voordat de promo’s werden rondgezonden kwam immers het bericht dat Jonathan Hultén, de enigmatische gitarist én belangrijkste songschrijver van de band, de Zweedse gloomrockers na de opnames van Where The Gloom Becomes Sound had verlaten. Dat vertrek en het feit dat Hultén recent een mooi eerder rustiek terug-naar-de-natuuralbum heeft uitgebracht heeft onwillekeurig toch invloed op de wijze waarop de nieuwe Tribulation binnenkomt.

Niet dat we durven beweren dat de songs op Where The Gloom Becomes Sound geen hart en ziel zouden hebben meegekregen. Daarvoor zijn de melodieuze gitaarlijnen in al hun treurnis net even te meeslepend. Wel lijkt de krachtige grunt van Johannes Andersson zich moeilijker dan ooit te verstaan met het verfijndere gitaarwerk. Soms zelfs in die mate dat de zang de muzikaal zorgvuldig opgebouwde sferen wat teniet doet als een wekker die je wakker schreeuwt uit een warme slaap. Maar we moeten eerlijk zijn: misschien zou dat zonder de recente berichten uit het kamp van de Zweden helemaal niet zijn opgevallen. In essentie verschilt het geluid – hoewel het songmateriaal her en der iets lichter klinkt – namelijk niet zeer van de recentere releases van de band. Dat betekent: zwierige gitaarlijnen en lekker in het gehoor liggende gotische romantiek overlegd met grunt.

Na deze uitgebreide voorbeschouwing die net als bij menig sportuitzending tegenwoordig langer dreigt te duren dan de wedstrijd zelf duiken maar eens wat dieper het album in. Het statige In Remembrance opent de plaat al vrij sterk. De wat spookachtige lead in de brug naar het refrein slaat je al voorzichtig aan de haak om je in de break die volgt binnen te hengelen met een fraaie jaren ’70 gitaarsolo. Ook het bitterzoete Leviathans, het verstilde pianowerk van Lethe (de song die misschien nog wel het meest aansluit bij waar Hultén zich op dit moment bevindt) en de lang uitwaaierende gitaarlijnen van het fellere Daughter Of The Dijnn zijn te mooi om niet te noemen.

Toch ligt het zwaartepunt naar het eind van het album toe, alsof Tribulation deze periode wil afsluiten met een statement waar de klasse van afdruipt. In lange instrumentale passages valt daar alles op zijn plaats. Luister maar eens naar de fraaie dubbele gitaarpartij in Elementals die naar het einde toe werkelijk hemels opstijgt. Het zijn dezelfde melodieuze gitaren die Inanna vervolgens ver boven het maaiveld doen uitsteken. De beste song van de plaat is in onze oren echter Funeral Pyre. Dat komt door de heavymetalgitaren die de song op de achtergrond van een stevige drive voorzien, maar vooral door het gloedvolle, licht hatelijke refrein dat direct blijft hangen. Het is met dit nummer dat de band er het best in slaagt de Lovecraftiaanse gothische “gloom” tot leven te wekken.

Meer dan genoeg passages dan ook waarop Where The Gloom Becomes Sound doet wat de titel belooft. Toch zijn de momenten waarop de plaat echt onder de huid kruipt schaars. Daarvoor klinken de songs, met uitzondering van Funeral Pyre en The Wilderness net wat ongevaarlijk. Elk nadeel heeft echter zijn voordeel en in dit geval is de “plus” dat je dit vijfde album van Tribulation lekker vaak kunt opzetten zonder in een totale depressie te donderen. Behoorlijk lekkere luisterplaat dus. Benieuwd wat de toekomst gaat brengen, voor Tribulation en voor Hultén.

Score:

78/100

Label:

Century Media Records, 2021

Tracklisting:

  1. In Remembrance
  2. Hour Of The Wolf
  3. Leviathans
  4. Dirge Of A Dying Soul
  5. Lethe
  6. Daughter Of The Dijnn
  7. Elementals
  8. Inanna
  9. Funeral Pyre
  10. The Wilderness

Line-up:

  • Johannes Andersson – Vocalen, basgitaar
  • Adam Zaars – Gitaar
  • Jonathan Hultén – Gitaar
  • Oscar Leander – Drums

Links: