Tim Ripper Owens – Play My Game
Steamhammer/SPV, 2009
Wat mij betreft hoort Tim Ripper Owens bij de absolute top als het om rockvocalisten gaat. Dat het hem in zijn carrière niet altijd mee heeft gezeten, om maar eens een understatement te gebruiken, moge ook algemeen bekend zijn. Toch slaat hij zich daar steeds weer doorheen om bikkelhard terug te komen. Nu komt hij met zijn eerste solo-album en de ware liefhebber krijgt zowat een wegtrekker bij het bekend worden van de lijst met gastmuzikanten op Play My Game. Van tevoren werd dan ook al hoog van de toren geblazen. Dit kon niet anders dan een absoluut geniale plaat worden. Ik kon dan ook niet wachten toen het zilveren schijfje, in een overigens niet echt fraai hoesje, op de deurmat viel. Het ding had nog maar nauwelijks de grond geraakt of het belandde al in de speler. Eerlijk is eerlijk, ik heb genoten, maar toch ergens in mijn achterhoofd had ik het allemaal nog net wat beter en sensationeler verwacht.
We hoorden voor het eerst van Owens toen hij als onbekende zanger als opvolger van Rob Halford in 1996 tot ieders verbazing zijn entree maakte bij Judas Priest, nadat hij in wat kleinere bands gezongen had. Daar beleefde hij gouden tijden tot de terugkeer van Halford bij Judas Priest, eind 2003. Owens verhuist naar Iced Earth op uitnodiging van bandleider Jon Schäffer. Dat is overigens dezelfde persoon die de voorganger van Owens weer bij de band haalde en Tim op oncharmante wijze de deur wees een drietal jaren na het aantreden. Daarna begon Owens zijn eigen band Beyond Fear en verraste vriend en vijand met het prachtige gelijknamige debuut. In 2008 verscheen hij echter verrassend in de band van Yngwie Malmsteen om daarmee met Perpetual Fire ook weer een puik plaatje af te leveren. En dan nu een soloplaat, alhoewel solo…. ik zit me scheel te tikken aan de line-up.
Met een line-up als hieronder beschreven en een zanger als hierboven beschreven moet je toch een beste plaat kunnen maken. En dat is dan ook het geval. Toch ben ik bang dat Tim de songwriting beter nog meer aan anderen over had kunnen laten. Het is lang niet overal zo spannend als je zou verwachten, het tempo had best wat hoger gemogen en iets minder blues en iets meer razernij had het geheel beslist goed gedaan. Wat dat betreft scoorde Beyond Fear eigenlijk beter. Ook in de productie vind je dat terug. Men heeft wel erg veel moeite gedaan om Owens voorop in de mix te krijgen en daardoor is het af en toe ronduit rommelig. Neemt niet weg dat Tim weer een vocale topprestatie neerzet en dat ook het gitaarwerk niet te versmaden is. De klassiek aandoende heavy metal met moderne trekjes en blues invloeden levert goed in het gehoor liggende muziek op.
Veel valt er verder niet op of aan te merken. De individuele instrumentale prestaties zijn buitengewoon goed. Het is het geheel dat niet altijd helemaal goed overkomt en hier en daar spanning en kracht mist. Toch blijft er voor de heavy metal liefhebber genoeg te smullen over. Ga er dus maar eens lekker voor zitten of staan. Een klassieker wordt Play My Game waarschijnlijk niet, maar toch is dit album beslist de moeite waard.
Tracklisting:
- Starting Over
- Believe
- The Cover Up
- Pick Yourself Up
- It Is Me
- No Good Goodbyes
- To Live Again
- The World Is Blind
- The Light
- Play My Game
- Death Race
- The Shadows Are Alive
Line-up:
- Tim Ripper Owens – Vocals
- Bob Kulick, Chris Caffery (Trans Siberian Orchestra), Doug Aldrich (Whitesnake), Michael Wilton (Queensryche), Jeff Loomis (Nevermore), Steve Stevens (Billy Idol) – Guitar
- Marco Mendoza (ex-Whitesnake), Billy Sheehan (Mr Big, ex-David Lee Roth), Dave Ellefson (ex-Megadeth), Rudy Sarzo (Dio, ex-Ozzy Osbourne, ex-Quiet Riot), James Lomenzo (Megadeth), Tony Franklin (ex-Blue Murder), Dennis Hayes (Beyond Fear) – Bass
- Simon Wright (ex- AC/DC, Dio), Vinny Appice (Heaven & Hell), Ray Luzier (Korn), Bobby Jarzombek (Riot, ex-Halford), Brett Chassen
– Drums
Links: