Onverwachts. Deze EP van het Braziliaanse Thy Light deed me “môh” zeggen, een uiting van verrast zijn is dat, alwaar ik woon, te zeggen mijn huis. Thy Light is mij erg bekend namelijk, maar wellicht weinig anderen. Het is een tweemansensemble, dat in 2007 een demo uitbracht genaamd Suici.De.pression. Een “hit”, al is dat een beetje een dubieuze term gezien het gaat over Depressive Suicidal Black Metal (DSBM). Een subgenre binnen black metal, dat weten jullie wellicht wel. Naast de bekende(re) namen als Shining, Xasthur, Austere, Lifelover en (oude) Forgotten Tomb zijn er een pak bands die het enorm goed doen bij een groep mensen die vooral op het internet van zich laten horen, vaak enkel en alleen via YouTube. Psychonaut 4, Sombres Forêts en Trist kennen we misschien nog, net zoals Make a Change… Kill Yourself. Maar er zijn ook anderen zoals Thy Light, Lifeless, Lost Inside, Anhedonia, Nostalgie, Happy Days, Nocturnal Depression, Sterbend (zoek het niet te ver qua bandnaam), bands die niet altijd even capabel zijn in het maken van muziek, maar door de sfeer veel “goed” maken.
Thy Light is zo een band die door een bepaalde groep mensen enorm gewaardeerd wordt, met honderdduizenden streams tot gevolg. Nu moet ook ik eerlijk toegeven dat ik Thy Light een stuk hoger inschat dan vele andere gedropte namen en mij er niet voor schaam dat ik het in vlagen van tristesse wel eens opzet om de diepgewortelde gevoelens van droefheid eruit te halen, als waren het bejaarde lintwormen. Na de demo uit 2007 van Thy Light volgde een langspeler, No Morrow Shall Dawn, die een stuk veiliger en ongevaarlijker bleek, zo getuigde ook collega Yves. Nog iets later volgde een compilatie en nu dus twee nieuwe nummers, samen goed voor 36 minuten afzien. Hoezee!
Paolo Bruno en Alex Witchfinder, de verantwoordelijken voor deze processie, zetten de wereld een beetje op zijn kop. De demo vertoonde vrij veel gevoel voor symfonie en melodie (de solo’s konden even goed in een vrolijker metalgenre gebruikt worden bijvoorbeeld). No Morrow Shall Dawn had het typische dunne – snijdende – gitaargeluid en de zinloos aandoende drumtracks, weliswaar met meer transparantie en productie. Nu tapt Thy Light uit een andere slagader. Een veel stroever geluid namelijk, duisterder, met een paar kilobar atmosfeer, zinderend en gelaagd als heeft het overmatig veel naar de meest recente The Ruins Of Beverast zitten luisteren. Uptempo (het eerste nummer) en doomblack slepend (het tweede nummer), met bijzonder veel aandacht voor beide composities. De vocale verscheidenheid van Alex „Witchfinder“ Aguiar, de stijlvolle spanningsbogen, de opmerkelijke nuances en details… Allemaal zaken die deze EP de moeite waard maken. Paolo Bruno is duidelijk gegroeid, flirt met post- en atmosblack, met dissonantie en gothic, weet melancholie en nostalgie naar een hoger niveau te tillen. Ik vermeld ook gothic, die vooral in de tragere, met strijkers, piano en akoestische gitaar bevolkte passages floreert zonder dat het intriest of overdreven pathetisch wordt. En ja, het duurt allemaal bijzonder lang, maar positief is wel dat je als luisteraar een dik half uur dichter bent bij een natuurlijke dood.
De sociale zekerheid dankt u.
Deze plaat werd uitgebracht in eigen beheer, maar kun je inslaan via Talheim Records of Vrijheid Records (die laatste is een Chinees label, vergis u niet).
Label:
Eigen Beheer, 2021
Tracklisting:
- Infinite Stars Thereof
- The Crossing of the Great White Bear
Line-up:
- Alex „Witchfinder“ Aguiar – Keel
- Paolo Bruno – Instrumenten
Link: