Paganistische zwarte metaal uit de lage landen! Het uit België afkomstige Theudho (oorspronkelijk Þeuðo) presenteert vandaag, 30 augustus, een gloednieuwe plaat. Waar de band in het verleden een volledige formatie van vier man had, is nu enkel J.S. overgebleven. Weet hij te overtuigen met De Roep Van Het Woud?
Eerder deze week publiceerde Zware Metalen al de verfilming van het titelnummer, nu is het tijd om de rest van het album te beoordelen.
Te beginnen met de eerste track, Waar kraaien de ondergang bezingen. De wind giert zachtjes, de kraaien laten zich horen en een akoestische gitaar met een chorus-effect bepaald de grimmige atmosfeer. De gitaren met distortion-effect voegen zich toe en bouwen verder aan de start van het nummer. Een kleine minuut in het nummer vliegen de blastbeats je om de oren, gaan de gitaren los en weet het mijn metalhart stiekem al een beetje te veroveren. Dan trekt J.S. veertig seconden later zijn strot open en ben ik verkocht. Een krachtige, grimmige grunt die helder klinkt vult het nummer op en maakt dit een imponerend geheel.
Het eerdergenoemde titelnummer is ook een waar succes! Het begint met een bombastisch intro en gaat over op een stukje orkestratie en akoustisch gepingel. Een smerige, angstaanjagende zanglijn scheurt door de melodie heen en zet de haren op mijn armen rechtovereind. Deze combinatie heb ik niet vaak gehoord in dit genre en werkt verdraaid goed! Het refrein is wat melodischer doch bombastisch genoeg om net zoveel indruk te maken. In dit nummer is ook de eerste gitaarsolo te horen. Melodisch, genuanceerd en prima uitgevoerd zijn een paar woorden die bij mij op komen. Het is subtiel, maar goed geplaatst.
Dan nu de overige hoogtepunten op het album. Het krachtige mid-tempo in De Alvenberg is meeslepend en het nummer heeft een geweldige hoofdlijn op de gitaar tussen de coupletten en refreinen. Het ruim vijf minuten durende Saksenslacht pakt mij van begin tot eind en is daarmee samen met de tweede track mijn favoriet. Er lijkt zich een bijzonder boosaardig oosters tintje aan te doen in Slangentongen, wat een interessante afwisseling is. In het laatste nummer, In de schaduw van de zwarte banier, is een geweldige pianolijn te horen die zeer goed past bij de gitaren en de drums.
Als ik dan toch even een wat kritischer blik moet werpen, zou ik het instrumentale nummer, Het moeraslicht, weg hebben gelaten. Dit is dan wel een onderbreking van het zware geweld, maar voegt eigenlijk niets toe aan het verhaal dat het album vertelt. In het eerste nummer zit tussen de twee en drie minuten, alsook tussen de vier en zes minuten, een gitaarlijn die net even te vaak terug komt. Het had naar mijn idee beter geweest als de riff slechts twee keer gespeeld zou worden. Anderzijds is dit ook wel mierenneuken en praten we nu over persoonlijke smaak.
Terugblikkend op een album van een band waar ik nog nooit van heb gehoord, moet ik bekennen dat ik zeer aangenaam verrast ben. Wat slechts één persoon al niet neer kan zetten… absoluut indrukwekkend! Neem daar bij dat de mastering van het album is uitgevoerd door niemand minder dan de Zweedse multi-instrumentalist en producer Dan Swanö en we hebben weer een juweeltje te pakken.
Lang leve het zwarte metaal uit de lage landen!
Score:
80/100
Label:
Heidens Hart, 2018
Tracklist:
- Waar kraaien de ondergang bezingen
- De roep van het woud
- De Alvenberg
- De Eik van Hakiloheim
- Op de heilige ring gezworen
- Saksenslacht
- Slangentongen
- Wolfstijd
- Het moeraslicht (instrumentaal)
- In de schaduw van de zwarte banier
Line-up:
- J.S. – alle instrumenten en zang
Links: