The Spirit That Guides Us – Don’t Shoot, Let Us Burn
Sally Forth, 2008
Afgelopen weekend gooide collega Robert, net terug van vakantie, deze nieuwe plaat van het christelijke posthardcore-gezelschap The Spirit That Guides Us door mijn brievenbus. Een cd verpakt in een volledig zwarte jewelcase met stoffen bandje met The Spirit That Guides Us-logo er omheen. “Ha fijn,” dacht ik, “meteen even checken,” aangezien ik toch behoorlijk fan ben van deze band en de vorige twee studio-platen allebei hoog in mijn jaarlijsten van respectievelijk 2001 en 2004 eindigden.
Toen ik het doosje openmaakte kreeg ik een behoorlijk stoffige cd te zien. “Nou ja zeg,” dacht ik nog, “heeft hij hem in zijn vakantie meegenomen naar het strand of zo? Wat een mafkees…”. Dus pakte ik de stofdoek uit mijn kast en poetste de cd, inlay, jewelcase en boekje weer netjes pico bello schoon. Vervolgens legde ik de schijf in de speler en pakte de bio erbij. Daarin stond vermeld dat ik een speciale uitgave had gekregen met daaromheen een soort van rouwband gevuld met as. Dus. Sorry Robert, en way to go Sally Forth. Tot zover mijn collectors item.
Maar goed, de plaat zelf dan. Het was alweer bijna vier jaar geleden dat The Spirit That Guides Us een nieuwe plaat had uitgebracht, kliekjesverzamelaars We Are Under Reconstruction delen I en II niet meegerekend. Mijn verwachting was eigenlijk dat ze de lijn van voorganger North And South uit 2004 door zouden zetten, dus een meer rock-gerichte benadering met grotere nadruk op poppy refreinen. Ik kon er niet verder naast zitten. The Spirit That Guides Us heeft juist gekozen voor een hardere benadering met dissonantere, lager gestemde riffs, een veel smeriger productie en een nog donkerder totaalsfeertje. Zwaarder dan ooit tevoren, met een veel somberder inslag. Nog steeds wordt de zang afgewisseld tussen extreem gekrijs en die geweldige cleane stem, echter zijn er nu in een aantal nummers zowaar voor het eerst ook rasechte deathgrunts te horen. Ook is de algehele teneur een stuk duisterder en vooral melancholieker, wat vooral blijkt uit de bespiegelende teksten (“Looking Back”, “Reflections Of The Fall”, “99”). Nog steeds is The Spirit That Guides Us de ideale kruising tussen de post-emo-indierock van bands als Sunny Day Real Estate/Last Days Of April en screamo (zonder dat het te expliciet metalcore wordt – ook best een prestatie), maar daarnaast hoor ik nu ook, meer dan ooit tevoren, de inslag van een band als Depeche Mode in de zanglijnen. En ook een band als bijvoorbeeld Kyuss is terug te horen in sommige riffs. De heren hebben hun geluid verbreed en verdiept zonder water bij de (mis)wijn te doen, en dat gaat ze prima af.
Hoewel dit soort posthardcore niet direct iets is waar de gemiddelde metal/hardcore-luisteraar wat mee kan, zou ik deze plaat toch dringend aan eenieder willen aanraden die van spannende rock met gedreven zang en teksten met diepgang houd. Bevlogener dan deze plaat zullen er dit jaar niet veel komen, en The Spirit That Guides Us bewijst wederom een van de allerbeste bands van eigen bodem te zijn. Deze plaat gaat dan ook hoge ogen gooien in mijn komende eindejaarslijst, dat staat voor mij nu al vast.
Tracklist:
- Moth And Rust
- We’re Killing Time
- Blacksmith (Don’t Shoot, Let Him Burn)
- Looking Back
- Bail Us Out
- Control
- Reflections Of The Fall
- The Island Of The Blessed
- Irrigate My Ground
- Reign On High
- In A Blink Of An Eye
- (silence)
- 99
Line-up:
- Precieze Line-up onbekend, ze doen erg hun best om dat zo te houden.
Links: