The Protomen – Act II: The Father of Death
Sound Machine Records, 2009
Uit Nashville, Tennessee komt het mysterieuze The Protomen. Weinig is bekend van de bandleden, wiens identiteit nog altijd succesvol verborgen is gehouden. In 2005 namen de leden van dit gezelschap in eigen beheer het eerste album op, wat ze vervolgens ook zelf produceerden. Het album, genaamd The Protomen, vertelt over de avonturen van niemand minder dan de Protomannen, maar in het speciaal dat van Mega Man, een gamespersonage uit de in 1987 opgerichte gameseries Mega Man. Genoeg over games, tijd voor de muziek.
Met Act II: The Father of Death vervolgt The Protomen het uit games geplukte scenario over een door mensenhanden gecreëerde robot. Na de Intermission, want dit album moet gezien worden als een vervolg op het eerste, vertelt The Good Doctor over het ontstaan van de robot. Dit nummer is een ingetogen western; de bekende gitaar, ratelgeluiden, strakke maar stille drums en een neerslachtige stem. De tekst is perfect te volgen en als je deze goed begrijpt is The Good Doctor een erg treurig en verhalend nummer. 
Act II: The Father of Death is niets minder dan een conceptalbum. The Protomen weten mij echter positief te verrassen met hun persoonlijke en herkenbare aanpak. Geen overproductie zoals we inmiddels gewend zijn van bijvoorbeeld Ayreon, maar ook geen knotsgekke composities of epische ballades. Om nog even bij het schitterende The Good Doctor te blijven, het voorbeeld van hoe je met minimale middelen een conceptalbum van formaat kan neerzetten. Het zes minuten durende nummer wordt langzaam opgebouwd en ontploft in een geweldige climax, maar weet toch klein te blijven. Deze trend zet zich voort op de rest van het album, maar weet ook uit te monden in vrolijke en meer funky nummers.
Zo zijn er nummers die doen denken aan Johnny Cash, maar ook een invloedssfeer als Bruce Springsteen is niet te missen. Het nummer The Hounds is de ster van het album. Zonder iets unieks of groots te doen weet het nummer de luisteraar mee te slepen in een zeer bekend, swingend rockgeluid. Trompetten, zang- en spreekstemmen en weer die simpele maar doeltreffende opzet waar de tekst een belangrijke rol speelt. Geen van de vocalisten op Act II: The Father of Death is getraind, wat in het voordeel van de band werkt. Het is zo overtuigend, persoonlijk en eerlijk. Ik zou elk nummer apart uit kunnen lichten en bespreken, omdat elk nummer uniek is, maar ook weer op dit tweede album van The Protomen past. Hetgeen mij het meest tevreden stelt is dat een band die muziek maakt over een videospel het verrassend en goed weet aan te pakken. Uitmuntend!
Dan is er nog één laatste aandachtspunt. Dit is namelijk de laatste door mij geschreven recensie die op Zware Metalen zal verschijnen. Ik stop ermee! Maar voor ik dit doe wil ik natuurlijk alle lezers en mijn collega’s bedanken, met in het bijzonder: Martijn van den Beukel, voor zijn handige tips en commentaar over het schrijven van recensies; Bart Alfvoet, voor zijn altijd sterke teksten en (soms wat minder geslaagde) woordspelingen; Berit Soolsma voor haar eeuwige liefde en Raymond Westland voor zijn interessante MSN-gesprekken. De groeten!
Tracklisting:
- Intermission
- The Good Doctor
- Father of Death
- The Hounds
- The Stave Vs. Thomas Light
- Give Us The Rope
- How The World Fell Under Darkness
- Breaking Out
- Keep Quiet
- Light Up The Night
- The Fall
- Here Comes The Arm
Line-up:
- The Protomen – alles
Links: