The Old Dead Tree – The Perpetual Motion
Season Of Mist 2005
Met een goed gevoel denk ik terug aan mijn begin dagen hier bij Zwaremetalen. Het begon allemaal met een interview met het franse The Old Dead Tree. Dat was mijn allereerste
interview ever. Na mijn kennismaking met deze band door de recensie hier op deze site heb ik meteen het debuut The Nameless Disease aangeschaft en me omver laten blazen door een flink potje
emotionele metal met een agressief tintje. Deze uit 2003 stammende cd werd opgedragen aan de overleden drummer van de band. En dat was te merken ook aangezien de hele cd teksten bevatte over het ongeloof dat deze jongens hadden
over de zelfmoord van Fréderic Guillemot in 1999. Het debuut was een regelrechte klap in je gezicht met zwaarmoedige rauwe metal songs.
Het vervolg op dit pareltje is The Perpetual Motion. En wat voor een. Muzikaal gezien is dit een gigantische stap vooruit. Het geheel komt veel professioneler over. Dat mag voor sommigen een nadeel zijn aangezien de directheid van het debuut niet meer aanwezig is op deze plaat.
Ik vind dit duidelijk wel een vooruitgang. Op deze plaat laten de heren zien dat ze een flink stukje muziek kunnen schrijven en dat ze experimenten niet uit de weg gaan. Het gebruik van samples bijvoorbeeld en de afwisselingen tussen agressieve en rustige stukken maken deze plaat heel er spannend.
Neem bijvoorbeeld het nummer What Else Could We’ve Said. Wat een schitterend nummer, alleen voor dit nummer kan je de cd al blindelings aanschaffen! Heerlijk gevonden dat akoestische middenstuk met die klok die de seconden als een metronoom wegtikt. Wat een sfeer wordt er met zulks iets simpels gecreeerd. En dan hebben we het nog niet over het
kippenvel opwekkende einde gehad. Mijn god wat fantastisch die langzaam opkomende riff, dubbele bass en de vocalen van Manuel Munoz. Wat een heerlijke melodie en het effect wat er over de vocalen heen gegooid is, is werkelijk magistraal.
Zo ie zo zijn de vocalen geweldig op dit album. Zowel grunt als clean zit het snor. Vooral de cleane zang speelt een grote rol op dit album en het karakteristieke van de vocalen is dat er met gemak van normale stem naar kopstem wordt gesprongen. Het nummer Everyday Life springt eruit door het jamsessie gevoel. En ook het gebruik van de piano is ronduit prachtig. De vocalen zijn op en top en de sampletjes
geven dit nummer een geweldige sfeer. Apart is het nummer 1-2-3-4-5-6-7-8. Ja, er wordt veel geteld in dit nummer en de kopstem is veel aanwezig in dit nummer.
Over het drumwerk mag ook wel wat gezegd worden. Er wordt namelijk bijna melodieus gedrumt waardoor de drums heerlijk in alle nummers passen. Niet alleen ritmisch dus. Dan het meest agressieve nummer van deze plaat: My Friends. Ga er maar voor zitten want dit nummer is niet alleen melodieus, maar ook zeer hard riff gebaseerd. De snelle riffs schieten als een hogesnelheids trein voorbij. Voeg daarbij heerlijk grunts en drumwerk en je hebt een knaller van een nummer wat het live
waarschijnlijk als een dolle gaat doen. Mosh er maar op los!
Ja dit plaatje komt echt hoog in mijn eind jaarlijst te staan, daar kunt u van op aan! Deze band heeft zich op het debuut al bewezen en heeft zich nu op het vervolg ontstegen. Petje af voor deze kwaliteit! Het afsluitende nummer heet This Is No Farewell. Laten we hopen dat dat ook daadwerkelijk zo is. Meer willen we van deze band!
Tracklist:
- Out Of Breath
- Unrelenting
- I Can’t Get Rid Of It
- What Else Could We’ve Said
- So It Be
- Everyday Life
- 1-2-3-4-5-6-7-8
- By The Way
- My Friends
- Even If
- The Knockout Song
- This Is No Farewell
Line Up:
- Manuel Munoz – Zang, Gitaar
- Vincent Danhier – Bas
- Nicolas Chevrollier – Gitaar
- Foued Moukid – Drums
Links: