The Offering – Seeing The Elephant

Geschreven door op 07-11-2022 om 19:00.

Ga je mee olifanten kijken? Die vraag kan gesteld worden om iemand uit te nodigen mee te gaan naar de dierentuin, of je vraagt een persoon om samen een LSD-trip te maken. In het geval van The Offering wordt het geen muzikaal rondje tussen de familie- en schoolreisgezelschappen, die muffe pinda’s de hokken in staan te gooien, maar wordt het een kleurrijke en schizofrene luistertrip waarin je binnen de eerste twee minuten van het eerste nummer WASP (ook in dierentuinen geen gebrek aan die klootviolen rondom de overvolle prullenbakken, maar dat terzijde) door alle genres binnen de zware regionen wordt meegesleurd. Black wordt achtervolgd door death, welke weer doorschuift naar deathcore… Even een stukje power metal, wat emo, dan weer industriële klanken. De bands die mij te binnen schieten waarmee ik deze Bostonaren kan vergelijken zijn System Of A Down, maar met een wat massaler geluid á la Strapping Young Lad en andere Hevy Devy-projecten, en Slipknot.  

Ik moet zeggen dat ik tot nu toe nog nooit van deze band gehoord had. Ik kwam ze tegen in het lijstje van nieuwe platen die vier november uitkwamen en uiteraard trok het plaatje van de kleurrijke olifant mijn aandacht. En direct nadat ik op de afbeelding had geklikt werd mijn complete aandacht in deze muziek gezogen. Dat is best knap. Je hebt muziek die aandacht verdient, die aandacht trekt en dan nog die aandacht opeist! En dat laatste is hier zeker het geval. Van de eerste furieuze uitbarsting tot de laatste emotionele samenzang aan het einde van Esther Weeps weet dit album te boeien.

Seeing The Elephant is pas het tweede album van The Offering en komt drie jaar na hun debuut Home, dat toentertijd door collega Marco al de hemel in werd geprezen. Lees zijn recensie ook zeker even want alles wat daarin wordt bejubeld is nog steeds van toepassing op deze plaat. Geweldig muzikaal vakmanschap en progressief schrijftalent welke binnen een uur bijna het hele metal spectrum weten te omvatten.  

Zelfs binnen deze smeltkroes van stijlen weten sommige nummers nog extra de aandacht te trekken, zoals het titelnummer Seeing The Elephant dat niet veel meer is dan een korte maar heerlijke zweverige industriële ballade. En Flower Children waar in eerste instantie in plaats van een dromerige hippie sfeer een boze, opgefokte voetenstamper wordt losgelaten. Zo één waarbij alle personen in de pit als een stel vechtende kemphanen om elkaar heen paraderen. En als er dan gas wordt teruggenomen is er tussen de akoestische stukken ook nog ruimte voor een mega lompe breakdown waar Lorna Shore trots op zou zijn. Staan er dan helemaal geen teleurstellingen op dit album? Jawel, maar alleen in naam: Tiny Disappointments. Een beetje poppy tussen al het andere geweld maar niet té. ‘Easy listening metalcore’ zullen we maar zeggen.  

Normaal gesproken haak ik direct een beetje af als ik de termen ‘emo’ voor of tussen, en ‘core’ achter stijlbenamingen zie staan. Er zitten echt wel leuke bands tussen maar het is gewoon niet mijn favoriete genre. Maar als er één band is die mij van het tegendeel zou kunnen overtuigen dan is het The Offering. Ik kan me zomaar voorstellen dat mensen die wel fan zijn van dit soort muziek deze olifant zullen verkiezen tot album van het jaar. En dat zou dan zwaar verdiend zijn! Ik kan het geen perfecte score van honderd punten geven maar sluit ik mij aan bij de score van de vorige plaat. Nu moet ik er alleen nog voor zorgen om deze kleurrijke Dumbo weer te laten landen zodat ik weer veilig met beide voeten op de grond beland na deze ongelofelijke trip door metalland. 

Score:

93/100

Label:

Century Media, 2022

Tracklisting:

  1. WASP
  2. Ghost Mother
  3. Tipless
  4. Rose Fire
  5. Seeing The Elephant
  6. My Heroine
  7. Flower Children
  8. Tiny Disappointments
  9. With Consent
  10. Esther Weeps

Line-up:

  • Alex Richichi – Zang
  • Nishad George – Gitaar
  • Spencer Metala – Bas
  • Steve Fin – Drums

Links: