The Ocean – Anthropocentric
Metal Blade Records, 2010
Eerder dit jaar bracht The Ocean het ietwat tegenvallende album Heliocentric uit, met daarop veel ruimte voor melodieuze zang en rustige stukken. Zanglijnen die niet altijd even sterk overkwamen en een aantal ‘net niet’-nummers hadden een wisselvallige plaat tot gevolg. Nu is er dan Anthropocentric, wederom een conceptalbum. Evenals Heliocentric draait Anthropocentric om een kritische beschouwing van het christendom. Dit keer gaat het om de plaats van de mens in het universum: staan wij centraal, zoals het christendom stelt, of zijn wij slechts een klein deeltje in het geheel. Aan pretenties, zowel muzikaal als tekstueel, heeft het The Ocean nooit ontbroken, dus wat dat betreft ligt dit verhaal in de lijn der verwachting. Persoonlijk word ik altijd een beetje kriegelig van dit soort ‘arty’ neigingen, maar laten we dat maar op een kwestie van smaak houden. Het belangrijkste blijft immers de muziek.
Goed nieuws: die bevalt beter dan op Heliocentric. De toon wordt de eerste seconden van de plaat meteen gezet met een enorme brul. Er is nog steeds genoeg ruimte voor rustige stukken en melodieuze zang, maar omdat deze nergens de overhand krijgt, klinkt Anthropocentric beter uitgebalanceerd (en dus ook harder) dan zijn voorganger. Alle elementen van de The Ocean-sound komen naar voren in de bijna tien minuten durende titeltrack die het album opent: harde metal met progressieve elementen, gemengd met postrock en soms tegen mathcore aanleunende hoogstandjes. De beste songs bevinden zich aan het eind van de plaat: Wille Zum Untergang is een mooi instrumentaal postrocknummer en wordt gevolgd door Heaven TV, een mengeling van snoeiharde technische coupletten en een supercatchy refrein. Daarnaast verdient het aan Portishead en Massive Attack schatplichtige The Grand Inquisitor III een aparte vermelding. De door een dame gezongen triphoptrack breekt het toch al afwisselende album mooi in tweeën.
Het kost een paar luisterbeurten om Anthropocentric goed door te krijgen, maar daarna valt er genoeg te genieten. Kleine minpunten zijn de cleane zang (zowel stemgeluid als zanglijnen zijn soms wat irritant) en dat de band hier en daar dreigt te verzuipen in de wil om een gecompliceerd thema in al zijn facetten tot uiting te brengen in minder dan een uur. Gelukkig krijgt het album door de heldere productie genoeg ruimte om te ademen zodat dit nergens echt storend wordt, en herstelt The Ocean zich ruimschoots van de kleine dip die Heliocentric heet.
Tracklisting:
- Anthropocentric
- The Grand Inquisitor I: Karamazov Baseness
- She Was The Universe
- For He That Wavereth…
- The Grand Inquisitor II: Roots & Locusts
- The Grand Inquisitor III: A Tiny Grain of Faith
- Sewers Of The Soul
- Wille Zum Untergang
- Heaven TV
- The Almightiness Contradiction
- The Grand Inquisitor IV: Exclusion From Redemption
Line-up:
- Loic Rossetti – Vocals
- Robin Staps – Guitar
- Jonathan Nido – Guitar
- Louis Jucker – Bass
- Luc Hess – Drums
- Julien Fehlmann – Sound
Links: