Het Duitse Vendetta Records bracht in oktober het derde album van het Oostenrijkse collectief The Negative Bias uit. Het was voor mij een eerste kennismaking met deze band, die nochtans al actief is sinds 2016 en naast twee studioalbums ook al een split (met Golden Dawn) en een EP (Tapeworm Pyramids uit 2021) achter zijn naam heeft staan. Van de twee bandleden is vooral drummer Florian “F.” Musil bekend, aangezien hij ook actief is bij de landgenoten Theotoxin en het Duitse post-blackgezelschap Agrypnie. Zanger en conceptbeheerder Ingo “I.F.S.” Fundulus kan dan misschien niet gelinkt worden aan één van de grotere of bekendere namen, maar volgens The Metal Archives zou hij toch ook al sinds 2005 actief zijn in het underground wereldje.
Hoe dan ook, beide heren weten hoe ze snedige black metal moeten maken, want al van bij het debuutalbum Lamentation of the Chaos Omega uit 2017 werd de lat verbazingwekkend hoog gelegd. Hoewel album nummer twee, Narcissus Rising uit 2019, wat meer gebruik maakte van ambientgeluiden en koorzang, behield The Negative Bias toch grotendeels zijn originele stijl. En die stijl is niet in een paar zinnen te definiëren. Daarvoor is hij namelijk te complex. De algemene toon van de muziek van The Negative Bias is er één van ernst, woede, mystiek en totale overgave. De band hanteert een bij momenten zeer energieke aanpak, maar zowel vocaal als instrumentaal is er heel veel afwisseling. Zo slaagt The Negative Bias er regelmatig in om te overdonderen met snelle blastbeats en gevarieerd gitaartremolo, maar verrast men iets later dan weer met gedurfde, onconventionele passages en emotioneel-melodische leads die voor enorm veel diepgang zorgen. Af en toe is het echter ook black metal in een doommetaljasje: diep, traag, loodzwaar, met veel dissonantie, maar ook met moderne twists.
The Negative Bias heeft duidelijk als doel om een soort chaos en onvoorspelbaarheid in te bouwen. Deze is bij wijlen angstaanjagend door een overdaad aan agressie en energie, gebracht door dissonant-scherpe, snelle gitaarchaos. Het is behoorlijk veel voor de luisteraar om te bevatten en te verdragen. Gelukkig gaat de voet af en toe van de gaspedaal, iets wat met name op Narcissus Rising veelvuldig het geval was. In dat geval kregen we ambient sfeergeluiden en rituele koorzang te horen: het perfecte antigif.
Ik beschouw The Negative Bias op basis van die eerste twee albums sowieso als een niet te onderschatten kracht binnen het genre. Het genie van deze band is gestoeld op volgende competenties… Eerst en vooral is er de mate van detaillering en creativiteit die in de muziek wordt ingebouwd, waardoor bruutheid hier nooit vulgair wordt. Geen riffs om de riff: alles heeft een doel, een meerwaarde en een diepere betekenis, of zo lijkt het toch. Daarnaast bedient de band zich van een veellagigheid in het snarencompartiment die zeer complex en stijlvol is. En vooral: de vocale veelzijdigheid is echt een wapen! Uitgespuwde, geschreeuwde vocalen vol boosheid, af en toe een diepere grom, maar ook koorzang, gefluister en gekreun. Alles kan.
Drie alinea’s om deze band aan u voor te stellen en ik heb nog niets gezegd over het nieuwe, derde album. Het centraal thema van deze plaat is de catastrofale ondergang van de mensheid, zowel op persoonlijk als op collectief moreel vlak: de wereld als een allegorie voor de mens als individu. De mensheid wordt vernietigd door een allesverterend vuur, maar nieuwe entiteiten ontstaan uit de as van het verleden om de fouten uit de geschiedenis recht te zetten. Elk van de zeven tracks op The Seven Seals Of Saligia richt zich op één van de zeven doodzonden, te weten: hoogmoed, hebzucht, lust, afgunst, gulzigheid, woede en luiheid. In welke volgorde deze hier aan bod komen is me niet helemaal duidelijk, maar dat je van deze plaat niet echt vrolijk zal worden kan ik nu al meegeven.
Nog voor aanvang van mijn eerste luistersessie rees bij mij eigenlijk al de vraag waar The Negative Bias met dit nieuwe album precies stond in zijn evolutie als band. Zou het een verderzetting worden van de gekende, beproefde en zeer gewaardeerde stijl van de vorige twee albums, of een nieuwe sprong in het ongewisse van de toekomst? Wel, geen van beide eigenlijk. Als we Final Abominations Of This Barren Earth, het nogal afsluitend getitelde openingsnummer van The Seven Seals Of Saligia, als graadmeter voor het volledige album mogen beschouwen, gaat The Negative Bias deze keer voor een meer organische versie van sonische verplettering dan op de voorgaande twee platen. Minder spektakel, een minder bombastische sound, maar zeker niet minder overtuiging of bezieling. Dat is dan vooral hoorbaar in het vocale compartiment. Het stemgeluid is opnieuw zeer gevarieerd: we horen gehuil, gegrom en geschreeuw, maar ook gesproken woord en gefluister. Er wordt duidelijk veel aandacht besteed aan het zo boos mogelijk laten klinken van de vocalen, maar zonder trucjes: The Negative Bias gaat voor eerlijk en puur. Het melodische gitaarwerk klinkt heel scherp, to-the-point en doet enigszins Scandinavisch aan. Af en toe, in de afkoelstukjes, wordt gebruik gemaakt van akoestische gitaar, waarna via een korte opbouw de furie terug wordt opgezocht. De drums roffelen meestal ongecompliceerd en geven het geheel een heel natuurlijke feel mee. Maar ook hier bevestigt de uitzondering de regel, want dreunende blastbeats zijn nooit ver weg.
Ik hoor af en toe wel gelijkenissen met Behemoth, vooral door de klankkleur van het gitaarwerk en het wat hesere element in de vocalen. In het laatste deel worden de gepijnigde schreeuwen van I.F.S. wat gemilderd door Gregoriaans klinkende koorzang, met een heel voor de hand liggend Batushka-geluid tot gevolg. Desondanks is Final Abominations Of This Barren Earth verre van een spectaculaire opener en blijf je als luisteraar, zeker na het beluisteren van de eerste twee albums, wat op je honger zitten. The Negative Bias maakt op dit album namelijk veel minder gebruik van de creativiteit, detaillering en veellagigheid waarmee ze mij met name op Lamentation of the Chaos Omega zo hadden weten te overtuigen.
Ook op Among Dark Suns Incubations bekruipt me hetzelfde gevoel: een organisch geluid is prima, maar ik verwacht toch iets méér van deze band. Het nummer valt ook terug op dezelfde ingrediënten als Final Abominations Of This Barren Earth: mid-tempo riffs en niet helemaal overtuigend tremolowerk, af en toe een geslaagde melodische lead, snelle stukken met beukende blastbeats die afgewisseld worden met tragere, akoestische fragmenten. Het is ondertussen ook duidelijk dat de Batushka-stukken de hoogtepunten op deze lichtjes ontgoochelende plaat worden.
De start van Praised By The Nether World belooft echter (voor even toch) wat beterschap: na een kort crescendo vuurt The Negative Bias een allesverpletterend spervuur in de stijl van Marduk op ons af. De verderzetting is echter opnieuw wat trager en (in eerste instantie) akoestisch, al blijven de drums snelle basdrumsalvo’s afvuren. De nadruk ligt hier meer op het occulte geluid en bijhorende atmosferisch tremolo. I.F.S. klinkt als een gekooid, bezeten beest dat alles uit zijn lijf haalt om zijn woede te bezingen. Het nummer heeft wel een aantal meeslepende momenten, maar weet toch opnieuw maar gedeeltelijk te overtuigen.
De nummers missen dus af en toe continuïteit, maar ook soms richting. The Negative Bias verliest zich al te vaak in agressie, waardoor de rode draad verloren lijkt te gaan. Een issue dat ze op de voorbije twee albums handig wisten te vermijden. Het probleem stelt zich bijvoorbeeld bij Descendant Mankind, dat op zich wel een meer dan redelijk niveau weet te halen. De kerkelijke koorzang aan het begin is enig mooi (voor wie van dat soort dingen houdt), de afdalende akkoordentrapjes blijven alleszins lang hangen, Het drumwerk heeft een bijzonder vet geluid en is in die zin best indrukwekkend, de reflectieve, heldere, trage akkoorden rond het middenstuk zorgen voor de nodige beteugeling en de overgave van I.F.S. om een vieze, getergde, schurende krijs voort te brengen is op zijn minste gezegd lovenswaardig. Maar met name de dialoog tussen geschreeuwd/geroepen vocalen en gesproken woord, in combinatie met het occult aandoende riffwerk is toch vooral wild, chaotisch en onsamenhangend.
Zoals gezegd: het zijn de cleane vocalen die op The Seven Seals Of Saligia de show stelen, en dat moet dan niet per se Gregoriaans zijn. Ook de wat melancholisch klinkende cleane zang op The Wage Of Sin Is Demise zorgt voor een meerwaarde. Het is trouwens wachten tot het laatste nummer om ook nog even een diepe grunt te horen te krijgen. De riffs van The Dystopian Realm Of Necrokosm, dat met zijn bijna tien minuten ook het langste nummer van het album is, blijven wat langer hangen en hier hoor ik ook toch iets meer terug van de vindingrijkheid (inclusief een kort, Tool-achtig leadmomentje) en diepgang die dit album zo node mist.
The Seven Seals Of Saligia is een degelijk en solide album, maar niet meer dan dat. Het haalt zelden het niveau van zijn twee voorgangers, al hoor je hier en daar wel flarden van hun genie bovendrijven. De overgave van het vocale compartiment is hartroerend, maar het is onvoldoende om het gebrek aan creativiteit en identiteit te compenseren. En dat vind ik dan uiteindelijk wel jammer, want dit is een band met enorm veel potentie.
Score:
70/100
Label:
Vendetta Records, 2023
Tracklisting:
- Final Abominations Of This Barren Earth
- Among Dark Suns Incubations
- Praised By The Nether World
- Unfolding The Perpetual Gates
- Descendant Mankind
- The Wage Of Sin Is Demise
- The Dystopian Realm Of Necrokosm
Line-up:
- I.F.S. – Stem
- F. – Gitaar, basgitaar, drums
Links: