The Lifted Veil – Genocidal Bliss of Heaven

Geschreven door op 23-06-2024 om 21:00.

Extremiteiten binnen het muzikale spectrum kunnen we op verschillende manieren duiden. Soms is muziek extreem ontoegankelijk, absurd of voorzien van een idiote hoeveelheid aan vreemde invloeden. En soms is muziek extreem gewelddadig, bizar snel en op gezette momenten melodisch, zonder rustige passages. In de laatstgenoemde categorie past het hier te bespreken debuut Genocidal Bliss of Heaven van het Finse The Lifted Veil. 

Geluidstechnisch ligt er een vuile deken over deze extreme muziek gedrapeerd, waar de drums in de meeste gevallen doorheen schieten. Denk gerust aan het geluid van een willekeurige Hate Eternal-plaat, waarbij de impact en de agressiviteit tevens een gemene deler is. Het verschil zit hem dan ook in de blacknuances qua riffs, leads en niet te vergeten de monsterlijke vocalen. De Finse taal brengt daarbij, naast het overwegende gebruik van het Engels, een extra grillig randje. Reken overigens ook op een aparte soort zuivere gezangen die de sfeer ten goede komen, onder andere hoorbaar tijdens het lange, afsluitende The Cult of Deformed Sanctity.

Vanaf Kirkkauden Kutsu (de roep om glorie) is het direct raak voor een knaak. De wijze waarop het zestal onverschrokken het muzikale geweld openbaart is wellicht voor de ongeoefende luisteraars in eerste instantie even slikken. Het is geen toeval dat de naam Hate Eternal al gevallen is en ook voor pakweg Archgoat-adepten is dit gesneden koek. Laatstgenoemde blijft natuurlijk echt wel in de black hangen, doch de impact is gelijkaardig. De drummer blijft met zijn razendsnelle dubbelbaskicks als een op hol geslagen houthakker doorbeuken. Vrees echter niet voor te weinig variatie, want felle blastpartijen, geschifte leads en riffs laten maar weinig ruimte tot klagen over. Dit alles hoort u dan ook in een bezeten tempo terug tijdens Paradise of Parasites.

Grotesque Matrimony vangt dan wat melodischer aan en geeft wat meer ruimte aan een zuivere- en scherpe blackmetalvocaal. De drums komen wederom bijzonder fel en onversneden agressief aan, alsof we continu door een mitrailleur onder vuur worden genomen. De scherpe vocalen doen mij dikwijls denken aan die van Nachtgarm, waarbij hij samen met de lagere grunt wel een effectieve combinatie vormt. Tijdens Imprisoned in Flesh nemen zowel de hysterie als de dissonantie toe wat resulteert in een militante blackmetalkraker op zijn Fins. Vihalla Siunattu (gezegend door toorn/woede) verpulvert uw gehoor tot stof en niets anders dan stof, maar niet voordat de hysterische gitaarmasturbatie bezit neemt van uw psyche. Ik hoor ook zeer aritmisch en onlogisch geplaatst drumwerk, fills en andere trucage die voor mij als luisteraar nauwelijks zijn te bevatten, laat staan te beschrijven. Ronduit beestachtig! Harha is een track met een experimenteel karakter, zonder dat de band veel aan felheid inlevert. Met name de laatste minuut is fenomenaal hard, waarmee de band de wetten van de zwaartekracht tart.

De sonische slachtpartij vordert wanneer de band mij de stuipen op het lijf jaagt met Hunting Season om tot slot bijzonder hard, maar smaakvol te eindigen met het eerder aangehaalde The Cult of Deformed Sanctity. Dit zijn Finnen die wel even – zeg maar gerust de komende 20 jaar – mogen blijven om black/death metal te schrijven. Godsklere… Ik bedenk mij nu opeens dat een tour met Nordjevel of pakweg een Doedsvangr best wel zou passen. Promotors, lezen jullie even mee?

Score:

90/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Kirkkauden Kutsu
  2. Paradise of Parasites
  3. Grotesque Matrimony
  4. Imprisoned in Flesh
  5. Vihalla Siunattu
  6. Harha
  7. Hunting Season
  8. The Cult of Deformed Sanctity

Line-up:

  • Mikko Koskinen – Drums
  • Henri Kyllästinen – Gitaar
  • Topi Hiltunen – Gitaar
  • Juha Kivinen – Bas
  • Erkko Romo – Vocalen
  • Marko Ala-Kleme – Vocalen

Link: