The Invict – A Sun That Never Sets

Geschreven door op 26-12-2018 om 20:26.

Metal van eigen bodem krijgt altijd een beetje extra aandacht en interesse. Zo ook voor het Brabantse The Invict, dat in november dit jaar debuteerde met het album A Sun That Never Sets. De heren maken in de kern moderne (death) metal en combineren dit met andere sub-genres als black metal, progressive metal en groove metal. Dat klinkt als een interessant concept!

A Sun that Never Sets is een vrij kort album, met slechts 36 minuten op de klok, maar voor een debuutalbum mag dat geen probleem zijn. Des te meer ligt de nadruk voor de band om de luisteraars een goede impressie te geven wie zij zijn en wat zij doen. Daar slaagt The Invict wat mij betreft prima! Toegegeven, bij de eerste paar luisterbeurten was het lastig om een gedegen mening te kunnen vormen. Ik kreeg er geen vat op en had moeite om te formuleren wat hier nu gebeurd. Ondertussen zijn we een goed dozijn luisterbeurten verder en is er dan toch een oordeel.

Wat maakte het voor mij zo lastig om hier over te schrijven? Nou, om te beginnen is moderne metal niet echt voor mij weggelegd, maar de genoemde (sub)genres die de heren gebruiken in hun muziek spreken mij wel aan. Als de opener My Shrine begint met een riff die neigt naar het nu-metal/groove metalgenre, vraag ik mij heel erg af of ik dit leuk ga vinden. Waar mijn mening veranderd is zo rond de dertig seconden. Hier vindt een duister stukje black plaats. Heerlijk! Dan gaan we weer even terug naar de groove, om vervolgens rond de eerste minuut over te gaan in een bruut stukje death. Het is lomp, het is zwaar en m’n nekspieren beginnen te jeuken. Verder krijgen we nog een melodisch stukje death en een haast melancholische intermezzo, om zo nog een laatste keer terug te gaan naar de groovyness.

Met de omschrijving van de opener pak ik gelijk de omschrijving van het hele album. Er gebeuren aardig veel uitstapjes naar verschillende genres en dit maakt het een hoop om te absorberen. Toch werkt het. Elk nummer heeft zo één of meerdere interessante elementen en intrigeren enorm. Het zet mij tot nadenken en dat is goed. Verder treffen wij hier best kundige muzikanten aan die zeer veel variatie in hun spel brengen. De gitaristen Jesse en Bas geven de luisteraar een grote lading riffs, licks, patterns, melancholische solo’s en akkoorden. Drummer Tim laat zijn diversiteit horen in zowel zijn techniek als in de tempowisselingen. Zanger Teun heeft een prima balans gevonden tussen de diepe deathgrowls en de hoge, kwellende screams. De productie van het album is ook goed geregeld. Het is zuiver, mooi in balans en vooral mooi vol van geluid.

Mijn laatste albumrecensie voor dit jaar sluit ik af met gemixte gevoelens. De Brabanders geven mij nog even een spreekwoordelijke schop onder de reet met A Sun That Never Sets, maar weten mij aan de eindstreep toch over te halen. The Invict debuteert met een plaat die mij aanvankelijk niet trok, maar nu dan toch goed bevalt. Chapeau voor deze mindfuck, heren!

Score:

75/100

Label:

Profane Records, 2018

Tracklisting:

  1. My Shrine
  2. King Nothing
  3. Blacklist
  4. Floating Arrows
  5. Our Dying Chance
  6. A Sun That Never Sets
  7. Reduced to Ash & Dust
  8. Deliverance

Line-up:

  • Teun van den Boom – zang
  • Bas Peters van Nijenhof – gitaar, zang
  • Jesse van der Roest – basgitaar
  • Tim Driessen – drums

Links: